Όσοι δεν εκδηλώνονται, δε σημαίνει ότι δε νιώθουν

Σ’ έναν κόσμο όπου η επιφάνεια έχει όλα τα φώτα πάνω της και η ουσία ζει στο σκοτάδι είναι λογικό να μην μπορούμε να κατανοήσουμε βαθιά ανθρώπινες συμπεριφορές. Είναι λογικό να κρίνουμε αυτόματα απ’ αυτό που βλέπουμε, χωρίς να το επεξεργαζόμαστε. Δε χρειάζεται να είναι έτσι ο χαρακτήρας σου, να είσαι κακοπροαίρετος και κουτσομπόλης, η κοινωνία προωθεί και προκαλεί αυτό το πρότυπο επιφανειακής συμπεριφοράς. Μην μπαίνεις σ’ αυτό το τριπάκι όμως.

Μάθε να παρατηρείς, να ψυχολογείς, να μπαίνεις στη θέση και στο μυαλό του άλλου. Όση μεγάλη δυνατότητα έχουν οι άνθρωποι να μοιάζουν εξωτερικά, άλλη τόση μικρή έχουν να μοιάζουν εσωτερικά. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος. Κανένας κόσμος δε φιλοξενεί ίδιες ψυχές, ίδιες σκέψεις. Μην το ξεχνάς. Μάθε να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους και να διακρίνεις τα συναισθήματά τους, όσο αφανή και δυσδιάκριτα κι αν είναι. Όσο σφιχτά τυλιγμένα κι αν είναι από φόβο. O φόβος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα περιτύλιγμα. Στο χέρι σου είναι, αν θα το βγάλεις ή θα το αφήσεις.

Γύρω σου, αν κοιτάξεις, θα δεις διάφορα είδη ανθρώπων. Θα δεις ανθρώπους που θα γελούν με πάθος και κάποιους που θα κλαίνε με λυγμούς. Άλλους να μη μιλάνε πολύ, άλλους να μη σταματάνε να μιλάνε. Άλλους να κάθονται και να παρατηρούν σιωπηλοί κι άλλους να κάνουν ανούσιο θόρυβο για να τραβήξουν την προσοχή. Μη βιαστείς να τους κοτσάρεις τίτλο ή ταμπέλα. Δεν είναι όλοι εκδηλωτικοί κι αυτοί που είναι μπορεί να μην εκδηλώνουν τα αληθινά τους συναισθήματα, αλλά να ξεσπούν δείχνοντας άλλα συναισθήματα για να νιώσουν καλύτερα.

Αυτοί που γελούν με πάθος και είναι η ψυχή της παρέας, ίσως να είναι κι αυτοί που θα κλάψουν με λυγμούς όταν πάνε σπίτι τους. Αυτοί που δε μιλάνε τόσο ίσως προτιμούν τις πράξεις για να εκφράσουν το μέσα τους κι αυτοί που απλώς κάθονται και παρατηρούν ίσως περνάνε καλά και ντρέπονται να το δείξουν. Ίσως δεν είναι απλώς «σνομπ».

Όλοι νιώθουν. Όσοι δεν το δείχνουν, όπως εσύ θα το έδειχνες ή όπως εσύ θεωρείς πως πρέπει να το δείχνουν, δε σημαίνει ότι δεν το αισθάνονται.

Μη βιάζεσαι να κουνήσεις το δάχτυλο και να κατηγορήσεις κάποιον. Μην τον πεις αναίσθητο. Ίσως έχει πληγωθεί πολύ και σε αγαπάει με το δικό του, ασφαλή τρόπο μέχρι να σταματήσει να φοβάται. Μη βιάζεσαι να παραπονεθείς και να πεις ότι κάποιος δε νοιάζεται επειδή δε σου αγοράζει δώρα και δε σου μιλάει γλυκά. Κάθε κίνηση σε υπερβολικό βαθμό είναι ύποπτη, μη σε εντυπωσιάζει η λάμψη της.

Μη σε παραπλανά ο πολύς θόρυβος. Αυτός συνήθως πηγάζει από μια τρομακτική ησυχία. Μια ησυχία αυτοκαταστροφική. Μια ησυχία που νιώθει άσχημη και δειλιάζει να βγει προς τα έξω. Μια ησυχία που λίγοι θα έχουν την τύχη ν’ ακούσουν. Πλησίασε πιο κοντά τους, κι όσο πιο κοντά καταφέρεις να φτάσεις, τόσο πιο δυνατά θα ακούσεις τη σιωπή τους να σου περιγράφει τα συναισθήματά τους.

Μη συγκρίνεις έναν εκδηλωτικό άνθρωπο μ’ ένα μη εκδηλωτικό. Ο καθένας εκφράζει με άλλα μέσα αυτό που κουβαλάει στην ψυχή του. Μην τον πιέζεις να γίνει κάτι που δεν είναι, μόνο και μόνο για ν’ αποκομίσεις εσύ την επιβεβαίωση απ’ το συναίσθημά του. Εμπιστεύσου το ένστικτό σου και κάθε μικρή έκφραση μιας ψυχής. Μην απαιτείς πολυλογίες και πλουσιοπάροχα δώρα.

Προσπάθησε να δεις μέσα σε κάθε ψυχή. Αν προσέξεις λεπτομερώς μια ανθρώπινη ψυχή και πέσει το βλέμμα σου στο βάθος της, θα δεις ότι είναι τόσο διάφανη όσο μια βιτρίνα ενός μαγαζιού και τόσο εύθραυστη όσο το γυαλί απ’ το οποίο είναι φτιαγμένη η βιτρίνα. Το ρούχο που ζητάς υπάρχει πάντα στη βιτρίνα κι ας μην το βλέπεις. Είναι εκεί και περιμένει να το ανακαλύψεις σαν ένα καλά κρυμμένο, τρομοκρατημένο συναίσθημα.

Μην ανησυχείς όμως αν είναι αρκετά έντονο το χρώμα του, θα το δεις.

Αρκεί να ξέρεις να ψάχνεις με την καρδιά κι όχι με τη λογική.