“You’ve got mail” ήταν ο τίτλος της γνωστής ταινίας που οι δύο πρωταγωνιστές ζούσαν ένα ρομαντικό φλερτάκι στο διαδίκτυο προσπαθώντας να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον με παντελή έλλειψη ρεαλισμού. Κι αντίστοιχα κάπως έτσι νιώθεις κι εσύ που εδώ και λίγες μέρες επικοινωνείς με αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο, τόσο όμορφα κι άνετα τα λέτε- γιατί όπως γνωρίζουμε πίσω από την ασφάλεια της οθόνης και της ανωνυμίας σχεδόν όλοι μας λειτουργούμε διαφορετικά.
Ξεκινάς λοιπόν με μια απλή «καλημέρα» και σύντομα, γρηγορότερα από ό,τι πίστευες, φτάνεις στο σημείο να ανυπομονείς να επικοινωνήσεις, βράδυ και πρωί. Τσεκάρεις αν έστειλε, στέλνεις κι απαντά κατευθείαν, στέλνει και τρέχεις να πιάσεις το κινητό. Και μιλάτε. Και λέτε πολλά. Η οικειότητα έχει φτάσει στο ζενίθ- ηλεκτρονικά πάντα. Μέχρι που έρχεται εκείνη η πολυπόθητη πρόταση «Θες να βρεθούμε για έναν καφέ;». Και δέχεσαι πετώντας στον έβδομο ουρανό.
Μια συνάντηση με ένα άγνωστο άτομο που έχετε πει τα πάντα μέσω μηνυμάτων. Μια συνάντηση γεμάτη αμηχανία που όμως σιγά-σιγά πάει περίπατο και δίνει τη θέση της σε ένα πολύ καλό ραντεβού. Η φωτογραφία προφίλ έχει αποκτήσει πλέον πρόσωπο κι υπόσταση. Κι ακολουθεί άλλο ένα ραντεβού λίγο πιο σύντομο από το πρώτο κι ελαφρώς πιο στοχευμένο, if you know what I mean. Σου αρέσει πολύ αυτό το άτομο, καλά πάει, λες. Η κατάσταση όμως εξελίσσεται έτσι που τα ραντεβού μένουν δύο. Και τέλος. Στεναχωριέσαι, κάνεις κι ένα μικρό παράπονο, ακούς δύο-τρία τρυφερά λόγια κι ηρεμείς. «ιδέα μου θα είναι», καθησυχάζεις τον εαυτό σου.
Το μοτίβο όμως δεν αλλάζει.’Εχουν μειωθεί κι οι επικοινωνίες ενώ εσύ συνεχίζεις να τρελαίνεσαι ένεκα συναισθήματος. Αυτο το συναίσθημα μάς εθίζει στο να πέφτουμε στη λούπα της υπερβολής συνεχώς χωρίς να προσπαθούμε να αλλάξουμε τροχιά. Κι όσο πιο έντονο το συναίσθημα τόσο πιο σφοδρή κι αισθητή η επαφή με την υπερβολή αυτή, σαν απότομη πτώση στο πάτωμα που δεν περίμενες να σου συμβεί.
Ξαφνικά σταματάει η επικοινωνία εντελώς. Κόβεται το νήμα και δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση. Αν σιγουρεύτηκες ότι είναι μια χαρά και δεν έχει συμβεί κάτι απρόοπτο, τότε μιλάμε για Ghosting (εκ του ghost- φάντασμα) και σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες το έχει βιώσει ένα ποσοστό άνω του 50% ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου ή εμφάνισης. Από τη δεκαετία του 2000 έχει παρατηρηθεί αύξηση αυτής της συμπεριφοράς και συνδέεται πολλές φορές με την αυξανόμενη χρήση των κοινωνικών μέσων και διαδικτυακών εφαρμογών γνωριμιών. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν γνωρίζουμε κάποιον, τον ξεκόβουμε πιο εύκολα, εφόσον μας το επιτρέπει η μορφή της επικοινωνίας που έχουμε. Κι ίσως θα πρέπει να σταματήσουμε να το θεωρούμε και τόσο σοβαρό.
Σίγουρα θίγεται κανείς, ειδικά αν είναι και η πρώτη του φορά που δοκιμάζει μια αντίστοιχη γνωριμία, γιατί αισθάνεται ξαφνικά σαν να μην υπάρχει. Είναι πολύπλοκο σαν φαινόμενο κι αρκετοί οι λόγοι που μπορούν να εξηγήσουν το γιατί μπορεί να πληγωθεί αυτός που έχει αναπτύξει συναισθήματα. Είναι όπως μια οποιαδήποτε σχέση, στην οποία η μία πλευρά επιθυμεί το κάτι παραπάνω κι η άλλη δε γνωρίζει πώς να κρατήσει αποστάσεις, αφού όποιο δρόμο και να πάρει και πάλι θα είναι ο κακός της υπόθεσης. Έτσι, το να διαλέξεις να εξαφανιστείς φαντάζει ιδανικό, καθώς δεν έχεις να επωμιστείς τον ρόλο αυτό δια ζώσης. Δεν εξηγείς, δε νιώθεις άβολα, γεια σας κι αντίο σας.
Διαδικασία επίπονη δυστυχώς για την άλλη πλευρά. ‘Οταν το αποδεχθείς θα περάσει αυτό το στάδιο του θυμού. Απόλυτα φυσιολογικό αλλά τρομερό λάθος να ξεκινήσεις τις αντιπαραθέσεις με ένα φάντασμα, γιατί θα έχει ως αποτέλεσμα να νιώσεις πιο έντονα το αίσθημα της απόρριψης. Διάγραψε την επαφή του από το κινητό σου, σβήσε διαλόγους σας και φωτογραφίες, σταμάτα να ρίχνεις κλεφτές ματιές στο προφίλ του στα social διότι υποβάλλεις τον εαυτό σου σε καταστάσεις που θα σε πληγώσουν ξανά.
Το συναισθηματικό φορτίο που σου άφησε, σίγουρα δεν ανήκει αποκλειστικά σε σένα. Αν δώσεις τον απαιτούμενο χρόνο στον εαυτό σου, γιατί δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή για να επουλωθείς και να προχωρήσεις, θα παρατηρήσεις ότι έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας ώστε μπορείς να αναγνωρίζεις και να βλέπεις την εν λόγω κατάσταση όχι σαν δεινό συμπονώντας τον άνθρωπο αυτό ως έναν λυπημένο άνθρωπο που ζει έντονα το άγχος της εγκατάλειψης, οπότε προτιμά να φύγει πρώτος για να έχει τον έλεγχο.
Αν το σκεφτείς και λίγο πιο ρεαλιστικά, ίσως όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας να έχουμε κάνει ghosting σε κάποιον. Γιατι ο καθένας μας κάποιες φορές έχει ζήσει με δανεικές στιγμές κι είναι ο κακός στην ιστορία κάποιου άλλου.
Συντάκτης: Ειρήνη Αγρίτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
