Προσωπικές σχέσεις. Και πιο συγκεκριμένα οι συντροφικές σχέσεις. Είναι αυτές που βρίσκονται κυρίως στο προσκήνιο πολύωρων συζητήσεων κι αναλύσεων και υπεραναλύσεων πάμπολλες φορές. Όταν πέφτει στο τραπέζι το θέμα απιστία κι αν τη συγχωρούμε, εκεί βγαίνει κόκκινο πανί. Υπάρχουν εκείνοι που νέτα σκέτα, απόλυτα και ξεκάθαρα δηλώνουν πως δε θα μπορούσαν να συγχωρήσουν για κανένα λόγο την απιστία του συντρόφου τους. Αυτοί είναι ίσως και το μεγαλύτερο ποσοστό. Υπάρχει και μια δεύτερη άποψη, που ίσως ανήκει στη μειοψηφία θα τολμούσα να πω, που δηλώνει πως δεν έχει κάποιο θέμα με την απιστία και πως μπορεί να το διαχειριστεί. Άρα και να τη συγχωρήσει.
Καυτή πατάτα η λέξη συγχώρεση. Σύνθετο και πολύπλευρο κομμάτι, ειδικά όταν αφορά μια συντροφική σχέση στην οποία ο ένας έχει απιστήσει. Είναι ιδιαίτερα τραυματικό κι επώδυνο, κυρίως γιατί απειλεί τη συναισθηματική μας ασφάλεια. Το παράδοξο είναι πως αν το παρατηρήσουμε ενδελεχώς θα διακρίνουμε μια έκφραση λαχτάρας και συνδυαστικά απώλειας. Και μπορεί αρχικά να ακούγονται εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους κ αντικρουόμενα αισθήματα, στην πραγματικότητα είναι δύο καταστάσεις που της βιώνει αυτός που έχει συνειδητά αποφασίσει να συγχωρήσει την απιστία.
Ο Μαρσέλ Προυστ έχει πει «Η φαντασία μας ευθύνεται για την αγάπη. Όχι το άλλο άτομο». Τι σημαίνει αυτό; Αρκετές φορές η σχέση που δημιουργούμε βασίζεται στο ρομαντικό ιδεώδες πως ο σύντροφός μας θα μπορέσει να καλύψει μια μεγάλη λίστα από συναισθηματικές μας ανάγκες κι έτσι μέσω αυτού θα νιώθουμε κι εμείς μοναδικοί. Μοναδικοί κι αναντικατάστατοι. Και ξαφνικά, προκύπτει μια απιστία η οποία μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι η απόλυτη προδοσία κι επακόλουθο αυτής να διαλύονται οι μεγάλες φιλοδοξίες της αγάπης.
Αν ωστόσο έχει ληφθεί η απόφαση πως θα συγχωρήσουμε την απιστία, σίγουρα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως είναι μια διαδικασία τόσο επώδυνη και τραυματική που θα χρειαστεί καιρός και κάποια μεταβατικά στάδια ώστε να φτάσουμε στο σημείο που θα έχει επουλωθεί πλήρως η πληγή μας. Η προδοσία στη βάση της, απειλεί την αίσθηση της ταυτότητάς μας. «Νόμιζα πως ήξερα ποιος είσαι. Νόμιζα πως ήξερα τι ζωή είχαμε ως ζευγάρι». Μετά την απιστία αμφισβητούμε τα πάντα σχεδόν.
Όταν παραβιάζεται η εμπιστοσύνη μας, είναι φυσικό ν’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν θα μπορέσουμε να εμπιστευθούμε ξανά τον σύντροφό μας. Υπάρχει ένας καταιγισμός, δυστυχώς, αρνητικών συναισθημάτων. Και πάνω σ’ αυτό το μοτίβο έρχεται η αβεβαιότητα για το μετά και βιαζόμαστε να εκλογικεύσουμε την κατάσταση. Το δεδομένο όμως, είναι πως μετά από μια τέτοια αποκάλυψη ο απατημένος σύντροφος παρουσιάζει συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού στρες.
Αποστροφή για τον άλλον και πιο συγκεκριμένα για το σώμα του και το άγγιγμά του. Ένα σώμα που μέχρι πρότινος μας ήταν τόσο οικείο. Ένα σώμα που ξαπλώναμε δίπλα του και νιώθαμε ζεστασιά. Ένα σώμα που μας προσέφερε ηδονή κι ευχαρίστηση. Και το άγγιγμα που αναζητούσαμε κάθε φορά που θέλαμε ένα χάδι, μια αγκαλιά. Είναι ακριβώς το ίδιο σώμα και το ίδιο άγγιγμα που τώρα νιώθουμε τόσο κρύο και ξένο. Αυτό που δόθηκε σε ένα άλλο άτομο κι εμείς αδυνατούμε να το πιστέψουμε και να το κατανοήσουμε. Και γυρίζουμε ξανά και ξανά στο ίδιο θέμα, ζητώντας επίμονα να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες για το άλλο άτομο.
Ένας φαύλος κύκλος με κρίσεις πανικού. Δεν το θες, όμως τα ερωτήματα είναι εκεί και σου τρυπάνε βασανιστικά το μυαλό. Πώς ήταν το σεξ μεταξύ τους, πόσο συχνά μπορεί να βρισκόντουσαν, τι θέματα συζητούσαν. Ήταν πιο ευτυχισμένοι μαζί; Κι αν φτάσεις σε σημείο να τα εκφράσεις αυτά τα ερωτήματα, τότε ο πόνος διπλασιάζεται. Όχι γιατί δεν παίρνεις απαντήσεις ή σε πληγώνουν οι απαντήσεις που ακούς. Αλλά γιατί ακούσια συγκρίνεις τη σχέση σας με τη σχέση με το τρίτο πρόσωπο. Και τότε ανοίγει το κουτάκι της ψυχής και ξεπηδούν συναισθήματα όπως της αδιαφορίας, της μοναξιάς, του θυμού, της αποξένωσης και τόσο της ερωτικής όσο και της συναισθηματικής απογοήτευσης.
Η κατάσταση αυτή αφήνει ένα σημαντικό καταπίστευμα με αρνητικό πρόσημο στο θέμα «εμπιστοσύνη». Η οποία συνήθως συμπεριλαμβάνει την αποστροφή και την υποτίμηση. Όλοι ίδιοι είναι ή όλες τα ίδια κάνουν είναι δυο αρκετά συνηθισμένες και χιλιοειπωμένες φράσεις. Καθόλου τυχαίο φυσικά αυτό. Σε καταστάσεις που μας κατακλύζουν με αρνητικά συναισθήματα έχουμε την τάση να είμαστε απόλυτοι και ισοπεδωτικοί. Είναι το κομβικό σημείο όπου η ωριμότητά μας έχει πάει περίπατο και μιλάει ευθαρσώς ο εγωισμός μας- πληγωμένος γαρ. Αξιοπρέπεια κι αυτοεκτίμηση χάνονται ξαφνικά από τον ορίζοντα του μυαλού μας και δίνουν τη θέση τους στη βασίλισσα ανασφάλεια. Γινόμαστε τόσο ευάλωτοι και νιώθουμε μουδιασμένοι κι αδύναμοι.
Ξεκινά μια διαδικασία αυτοταπείνωσης κι ενοχών. «Εγώ δεν έδινα αρκετά σ’ αυτή τη σχέση» ή «Άξιζε κάτι καλύτερο και γι’ αυτό με απάτησε». Απατηλά συναισθήματα που μόνο λόγω της έντασης και της συναισθηματικής φόρτισης. Κι είναι κι η ντροπή στη μέση που έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα. Σε ποιον και πώς στο καλό να πεις ότι ο σύντροφός σου σε απάτησε.
Ένας χαμός. Ένα μόνιμο βουητό στο κεφάλι σου κι ανάθεμα αν ξέρεις πώς να το χειριστείς. Ο καθένας μας έχει τους προσωπικούς του λόγους για τους οποίους θα αποφασίσει να συγχωρήσει μια απιστία. Κι αυτοί οι λόγοι δεν αφορούν κανέναν άλλον παρά μόνο το ζευγάρι. Άλλωστε, ακόμη κι ως απατημένοι, μερικές φορές γυρίζουμε εμμονικά στην αυτοκαταστροφή μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Αγρίτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
