Νηνεμία είναι η καιρική κατάσταση κατά την οποία δεν πνέει κανένας άνεμος. Μεταφορικά εννοούμε την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής. Αναφέρεται στην ενότητα σώματος, πνεύματος, ψυχισμού και περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε. Κι είναι τόσο εξατομικευμένο για τον λόγο πως ο καθένας μας έχει μοναδική προσωπικότητα και ξεχωριστές ανάγκες. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ξεκινάει να δημιουργείται μια συσσώρευση από συναισθήματα όπως είναι το άγχος, ο φόβος, ο θυμός κι η θλίψη; Όταν χάνεται η δύναμη της αγάπης, της ελπίδας και του χιούμορ; Είναι οι κομβικές στιγμές στη ζωή του καθενός μας που επικρατεί η αβεβαιότητα και οι χαοτικές καταστάσεις. Και δυστυχώς, είναι τόσο έντονες που αδυνατούμε να τις διαχειριστούμε. Όμως, όντως αδυνατούμε ή υπάρχει τρόπος να το καταφέρουμε;
Ένα από τα πρώτα στοιχεία που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως η αβεβαιότητα, δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει στη ζωή μας και μάλιστα είναι αρκετά έντονη. Μπορεί να αφορά εξελίξεις στο εργασιακό μας κομμάτι, στις προσωπικές μας σχέσεις ή ακόμη και σε μια μεγάλη αλλαγή που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε στη ζωή μας. Υπάρχει λοιπόν στην καθημερινότητά μας, ενώ σε κάποιες φάσεις της ζωής μας είναι πιο έντονη και σε κάποιες άλλες λιγότερο έντονη. Παραμένει όμως σαν γεγονός και γίνεται ένας κοινός παρανομαστής καθώς υπάρχουν πάντα αλλαγές που έρχονται από το πουθενά και μας καλούν να τις διαχειριστούμε. Οι ακούσιες αυτές αλλαγές όταν συμβαίνουν, μας δημιουργούν ένα ταρακούνημα που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως τα πράγματα ίσως τελικά δεν είναι τόσο μόνιμα.
Μερικοί έχουμε την εσφαλμένη εντύπωση πως η αβεβαιότητα είναι θέμα χαρακτήρα του καθενός. Λάθος αντίληψη αυτή. Θέμα χαρακτήρα είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε την αβεβαιότητα, πώς καταλήγουμε να τη διαχειριστούμε και πώς προετοιμάζουμε τον εαυτό μας γύρω απ’ αυτές τις αλλαγές. Η διαφορετικότητα και οι αλλαγές είναι που φέρνουν αβεβαιότητα. Και πολλές φορές δημιουργείται το συναίσθημα του φόβου καθώς δεν ξέρουμε τι ακριβώς να περιμένουμε, ενώ υποσυνείδητα κάνουμε αρνητικά σενάρια και φανταζόμαστε ως επικρατέστερο το χειρότερο πιθανό από αυτά.
Ένα δεύτερο στοιχείο λοιπόν που πρέπει να έχουμε ως εργαλείο για τη διαχείρισή της είναι το κάτα πόσο ξέρουμε τον εαυτό μας και πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτά που μας συμβαίνουν. Αναγνώριση κι αποδοχή είναι οι δύο λέξεις κλειδιά. Αν τοποθετηθούμε απέναντι σε μια κατάσταση, την αναγνωρίσουμε και κατανοήσουμε πως μπορεί να μην είναι η καλύτερη, αλλά ίσως να μην είναι και η χειρότερη που μας συμβαίνει, τότε σχεδόν αυτόματα θα κατανοήσουμε πως είναι κάτι παροδικό και θα μπορέσουμε να τη βάλουμε στις πραγματικές της διαστάσεις.
Και οι διαστάσεις αυτές έχουν μια βασική παράμετρο. Πως δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Κι είναι πραγματικά λυτρωτικό αυτό όταν το κατανοήσουμε πλήρως. Αρκετές φορές έχουμε την ψευδαίσθηση πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Η αλήθεια όμως είναι πως μπορούμε να κάνουμε όλα όσα είναι μέσα στο εύρος και στο μέγεθος των δυνατοτήτων μας. Μπορούμε να ελέγξουμε μόνο όσα ορίζουμε εμείς. Ελέγχουμε πώς αισθανόμαστε, πώς αντιδρούμε, πώς διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις. Τεράστια δύναμη αυτό, αφού μας καθιστά κύριους του εαυτού μας. Προκύπτει μαγικά η δύναμη και η πεποίθηση πως εμείς οι ίδιοι χειριζόμαστε τον εαυτό μας κι αποφασίζουμε εμείς για τον τρόπο που θ’ αντιδράσουμε.
Άλλο ένα σημαντικό σημείο είναι πως σε καταστάσεις αβεβαιότητας το μυαλό μας τρέχει με μεγάλη ταχύτητα προς τις αρνητικές σκέψεις. Κι είναι το ίδιο ακριβώς σημείο που πρέπει να εμπεδώσουμε πως ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να πιστεύουμε τις σκέψεις μας. Είναι απλώς σκέψεις κι όχι η πραγματικότητα. Υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε κατάσταση στρες κι είναι η αντίδραση μάχης ή φυγής ή παγώματος. Και τι σημαίνει αυτό; Πως και μόνο που σκεφτόμαστε κάτι αρνητικό νομίζουμε πως συμβαίνει. Δε συμβαίνει όμως. Αν λοιπόν διαχωρίσουμε το περιεχόμενο της σκέψης από την πραγματικότητα, που είναι κάτι διαφορετικό, τότε μειώνεται το στρες και λειτουργούμε πιο ορθά απέναντι σε μια αβέβαιη κατάσταση.
Η υπερανάλυση μπορεί να φαντάζει σαν ιδανικός τρόπος για να λυθεί μια κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε κι αυτό μας δημιουργεί στρες όχι μόνο δε μας δίνει λύσεις αλλά αντιθέτως μας κλειδώνει ακόμη περισσότερο μέσα στο πρόβλημα. Αν φανταστούμε με αισιοδοξία πως τα πράγματα μπορούν πραγματικά να πάνε καλά, αυτό μετατρέπεται στο να σκεφτούμε πώς θα πάνε καλά, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Έχει μεγάλη διαφορά να νοιώθουμε εντελώς αδύναμοι με το να γνωρίζουμε πως έχουμε δυνατότητα να κάνουμε πράγματα. Πως υπάρχουν πράξεις που εξαρτώνται από εμάς και πως κάνοντας αυτές τις πράξεις είναι κάποια βήματα μέσα από τα οποία θωρακίζουμε και προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Επικεντρωνόμαστε στη λύση και όχι στο πρόβλημα. Και είναι πράγματι σημαντικό αυτό διότι όσο αναμασάμε το πρόβλημα τόσο κολλάμε εκεί. Όσο αλλάζει η οπτική μας και κοιτάζουμε προς τη λύση τότε δημιουργούνται ακόμη πιο πολλές ιδέες σχετικά με το τι να κάνουμε.
Οι αβεβαιότητες είναι πάρα πολλές και για τον καθένα μας διαφορετικές. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως μια κατάσταση αβεβαιότητας είναι μια πολύ καλή εποχή για κάποιον. Είναι η στιγμή που μπορούμε να κάνουμε κάτι καινούριο και η ίδια η στιγμή που βάζουμε κάποιους στόχους βελτίωσης του εαυτού μας. Βιώνουμε νέες τοποθετήσεις απέναντι στα πράγματα. Μερικές φορές μέσα από χαοτικές καταστάσεις καταφέρνουμε να βρούμε μια προσωπική απάντηση για το τι είναι όλα αυτά που μας συμβαίνουν και πώς θέλουμε να τα διαχειριστούμε. Και κάποιες άλλες φορές, μέσα απ’ αυτές τις καταστάσεις σιγοτραγουδάμε «πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω κι ούτε ξέρω πώς να ζω!»
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Αγρίτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
