Φυσικά κι ως πρώην έχουμε δικαιώματα

Πρώην. Ανατρέχοντας σε οποιοδήποτε αξιόπιστο λεξικό, με τον όρο αυτό χαρακτηρίζεται οποιοσδήποτε κατείχε επί του παρελθόντος ιδιότητα ή αξίωμα, αυτός που υπήρχε, λέει, πριν αλλά εξακολουθεί κι υπάρχει. Διότι δεν πέθανε.
Κυκλοφορούν και ζουν ανάμεσά μας χωρίς να έχουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας.

Άλλοι έχουν περάσει δικαίως στην ανυπαρξία -και πίστεψέ με έχουν κάνει πολλά για ετούτο το κατόρθωμα- κάνοντάς μας να αλλάζουμε δρόμο με πιλοτικό γυαλί ηλίου στο σούρουπο, άλλοι απλώς πέρασαν στη σφαίρα του παρελθόντος, σε ένα αραχνιασμένο μπαουλάκι και συναντώντας τους επιδιδόμαστε σε μουδιασμένες χειραψίες και σταυρωτά φιλιά και τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι οι άλλοι. Πρώην-φαντάσματα τους λέω. Εκείνοι που ακόμα και σε κλειδωμένο σεντούκι στο πατάρι να τους βάλεις καταφέρνουν και ξετρυπώνουν και μας στοιχειώνουν.

Ο χωρισμός δε σημαίνει και μηδενική επαφή, έστω κι απλή, τυπική διαβεβαίωση ότι το πρώην αμόρε μας ζει και βασιλεύει. Όλοι έχουμε ένα μοναδικό μέρος φυλαγμένο για δαύτους κι ας μην το λέμε πουθενά. Συγκεκριμένα, πολλές φορές οι νυν σύντροφοι είναι τόσο απασχολημένοι με το κυνήγι των υποψήφιων επίδοξων μνηστήρων που αγνοούν τον πιο πραγματικό κι ουσιαστικό κίνδυνο που ακούει στο όνομα πρώην.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη δύναμή μας ούτε να καταστρατηγήσει τα δικαιώματά μας. Μάλιστα κι οι ίδιες οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να έχουν συνάψει πολυμερείς συμβάσεις για τούτα. Μην ξεχνάτε πως εμείς είμαστε αυτοί που γνωρίζουν κάθε εκατοστό του κορμιού σας. Τιμής ένεκεν, μας ανήκετε κατά κάποιον τρόπο.

Δικαίωμα πρώτο και μη αφαιρετέο. «Δώδεκα κι ένα πήρα να σου πω χρόνια πολλά». Ασφαλώς και δεν κυριολεκτούμε αναφορικά με την ακρίβεια της ώρας, αλλά επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται να ευχόμαστε σε γιορτές, γενέθλια, ορκωμοσίες, στο κύπελλο που πήρε η ομάδα σας, σε εξαγωγή φρονιμίτη, στο γάμο του μπατζανάκη σας. Οποτεδήποτε το θελήσουμε, τέλος πάντων.

Μεθυσμένα μηνύματα. Αυτή η μάστιγα. Φυσικά και δικαιούμαστε να σας σκεφτόμαστε όταν το μπουκάλι αδειάσει, το τασάκι γεμίσει κι η άμαξα γίνει κολοκύθα ούτως ώστε να σας στείλουμε μεθυσμένο μήνυμα ήδη απ’ την πιάτσα των ταξί κι έτσι να το διαβάσετε στο δρόμο μας για το σπίτι. Κι αν μπερδευτούμε και δώσουμε τη διεύθυνσή σας, πάλι καθόλου δεν πειράζει.

Αδιαφορούμε παντελώς για το αν συνοδεύεστε άπαξ και σας πετύχουμε στο δρόμο και δε διστάζουμε να σας πλησιάσουμε ζητώντας να μάθουμε τα νέα σας με κάθε λεπτομέρεια. Δεν πτοούμαστε ούτε απ’ τα κατεβασμένα μούτρα της ξινοκαυλίτσας σας, ούτε απ’ τις λοξές ματιές του ψευτο-μπρούκλη σας. Και ναι, πρόκειται για καθολικά αποδεκτούς όρους ικανούς να περιγράψουν τους νυν των τέως έτερόν μας ήμισυ. Άλλωστε, ποιος μας εγγυάται πως δεν ευθύνονται αυτοί για την αποκαθήλωσή μας;

Οι φίλοι σας, αιώνιοι σύμμαχοί μας. Είχαμε μεριμνήσει και τους κερδίσαμε ήδη απ’ την αρχή επιστρατεύοντας το χιούμορ μας και τη γαματοσύνη μας κι έτσι κρατάνε ακόμα λίγο χώρο για εμάς στο παρεάκι. Άλλωστε, δε σταμάτησαν ποτέ να σας ζαλίζουν με ερωτήσεις σχετικά με την εξέλιξή μας. Κι όχι, δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε στέκι.

Τέλος, κι επειδή με συναρπάζει τόσο η ιδέα της πλέον πλατωνικής μας σχέσης, τι κι αν σφύριξες κι έληξα, άμα τύχει και δεν είμαι καλά και γουστάρω να ακούσω μια γνώριμη φωνή απ’ τα παλιά ίσως και να σου χτυπήσω την πόρτα. Οι πρώην πρέπει να ‘χουν και ρόλο μπαλαντέρ. Ποιος μίλησε για σεξ;