Καλύτερα εργασιομανής παρά ερωτευμένος

Την καψούρα ή τη ζεις στην υπερβολή ή καθόλου, λένε. Είτε σερβίρεις καφέδες είτε είσαι ανώτερος στέλεχος σε πολυεθνική έχεις βρεθεί κάπου, κάπως, κάποτε ερωτευμένος να «μιαίνεις» τον λιγότερο ρομαντικό χώρο της καθημερινότητάς σου: τον εργασιακό.

Το IQ σου ξαφνικά μοιάζει να μην ξεπερνά το 160. Φθάνεις τελευταίος κι αποχωρείς πρώτος. Ρομαντζάρεις ανελέητα με ερωτευμένα πουλάκια κι ηλιοβασιλέματα στο παράθυρο και στην έκθεση των ρομαντικών σου ιδεών προκαλείς στους υπολοίπους συναισθηματικό εμετό. Ναι, ασφαλώς και κάνεις δεν μπορεί να σε κατηγορήσει σε τούτο το στάδιο γι’ αυτό.

Love is in the air. Ξάφνου, το μότο σου συνοψίζεται στο ότι τα λεφτά καλό είναι να υπάρχουν αλλά θεωρούνται δευτερεύοντα ενώ δε θα δίσταζες να ζωγραφίσεις καρδούλες πάνω στο πλάνο του πρότζεκτ που σου ανατέθηκε ή να ρίξεις πασιέντζες στο εικοσάλεπτο του διαλείμματος αδιαφορώντας για την όποια κατηγορία παλιμπαιδισμού σου αποδοθεί. Σαν να έπαψες όμως να υπολογίζεις όλες τις παραμέτρους.

Τα πρώτα συννεφάκια δεν άργησαν να φανούν. Τώρα, σε κάθε σου καβγά με το έτερον ήμισυ κάνεις μετωπική με τη συμφορά. Φυσικά και θεωρείς καθήκον σου να γνωστοποιείς τα τεκταινόμενα στους συναδέλφους σου, εφόσον έχεις μιλήσει για τον έρωτά σου έως και στο φωτοτυπικό μηχάνημα, να ενδίδεις σε εκκωφαντικές κλάψες και μοιρολόγια κάνοντας τους διαδρόμους και τις σκάλες να στενάζουν απ’ τα αναφιλητά σου ενώ δε θα κώλωνες να στείλεις το αφεντικό σου για τσάι αν τυχόν έκανε πως σε επιπλήττει. Αλήθεια, τι γνώμη έχεις για τον ΟΑΕΔ;

Έπαψες να είσαι και τόσο δα πρόσχαρος. Μαύρισες το κάρμα σου. Έχασες τον αδιάλειπτο θαυμασμό των συναδέλφων σου όπως και την ταμπέλα του ειρηνοποιού στη δουλειά. Απέκτησες δικαίως εκείνη του ερωτύλου. Την έχεις πατήσει άσχημα, φίλε μου. Ώσπου, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, χώρισες. Έτσι, απλά. Τόσο απλά. «Χάνεις λοιπόν τον έλεγχο και κάνεις χίλια λάθη, το αφεντικό τη γράφει τη ζημιά», όπως λέει και το άσμα.

Στην πόρτα σου αναβοσβήνει η ένδειξη «Κάντε μου την χάρη και κλείστε μου και την πόρτα». Τρείς μπίρες αργότερα κι έχοντας τηλεφωνήσει για συμβουλές μέχρι και την τηλεφωνήτρια του ΕΚΑΒ, εξακολουθείς να θες να χτυπήσεις τους τοίχους, να τους προσπεράσεις όλους και να πας να τον βρεις. Ζόρι.

Δε λέω τριπλά τυχερός να αισθάνεσαι για όλη ετούτη την παράνοια με την οποία ήρθες αντιμέτωπος. Κι άμα τύχει ποτέ και ξανάρθει καλώς να τα δεχτείς. Άλλωστε, ο έρωτας είναι μια τρέλα. Μια τρέλα που πρέπει να μοιράζεται.

Η κατάντια σου όμως τη δεδομένη στιγμή σε αναγκάζει να αναρωτηθείς. Μήπως όλον αυτόν τον ζήλο θα έπρεπε να τον έχεις διοχετεύσει στη δουλειά; Και πόσο μα πόσο ζηλεύεις όλους εκείνους που με ένα τάμπλετ παραμάσχαλα πηγαίνουν σαν στυγνοί εκτελεστές παντού και διακατέχονται από νοσηρή εργασιομανία έχοντας θέσει σε δορυφορική τροχιά τα ερωτικά και τα συναισθήματα στον πάγο;

Γιατί στην επαγγελματική σου ζωή, είτε το θες είτε όχι, είσαι πάντα κάποιος. Γιατί μια επιτυχία στη δουλειά μπορεί να γλυκάνει μια αποτυχία στη σχέση. Μήπως δεν αντέχουμε όλοι ετούτο το συνονθύλευμα κι είμαστε περισσότερο ικανοποιημένοι με την προοπτική μας ασπρόμαυρης ζωής; Και στην τελική αξίζουν τόσο όλες οι σχέσεις ώστε να πάνε πάνω απ’ τη δουλειά;

Μήπως είναι καλύτερα να δηλώνεις εργασιομανής παρά ερωτευμένος;