Μπορεί να άργησες κι εσύ να το συνειδητοποιήσεις. Ενδεχομένως, να χρειαζόσουν αυτά τα διφορούμενα βλέμματα, φευγαλέα αγγίγματα ή «ξώφαλτσα» φιλιά για καληνύχτα. Εκνευρισμός στην προσμονή, αναστάτωση κι αμηχανία στην παρουσία· επιβεβαιώθηκες. Γουστάρεις με τα μπούνια.
Και κάπως έτσι, χωρίς προειδοποίηση, προτού προβείς καλά-καλά στην παραδοχή, ξεκίνησε να σου καίει κύτταρα του εγκεφάλου σου που δεν μπορείς καν να ξύσεις. Το θέμα είναι ποιος –διάολο– θα «τραβήξει το κουπί».
Κάθε αρχή και δύσκολη. Η μεγαλύτερη απόσταση, ως γνωστόν, είναι εκείνη του πρώτου βήματος. Έπαψε πλέον να σου αρκεί η σιγουριά του πόσο ευχάριστη βρίσκει την παρέα σου, το θορυβώδες γέλιο ως απάντηση στα αστεία σου, η συνοδεία μέχρι την πόρτα του σπιτιού σου. Θέλεις να γίνει κάτι. Και θέλεις τώρα.
Ψάχνεις μανιωδώς να αλιεύσεις μέσα από λόγια, κινήσεις και συμπεριφορές αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε ενθαρρύνει να προχωρήσεις. Αποκωδικοποιείς καλημέρες. Αναζητάς τρόπους κι ευκαιρίες προκειμένου να σε δει με άλλο μάτι. Μήπως και γίνει λίγο πιο ακατάλληλη η σκηνή.
Ο άνθρωπος μπορεί να κατάφερε να περπατήσει στο φεγγάρι αλλά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις και τους άλλους ανθρώπους είναι ένας αξιοθρήνητος χέστης.
Έτσι κι εσύ. Αναμένεις το πράσινο φως. Αποσιωπάς συναισθήματα και καταλήγεις να κάνεις σβούρες κάθε νύχτα στο κρεβάτι σου. Μην τυχόν κι εκτεθείς. Άλλωστε, πιότερο το παιχνίδι να τελειώσει αφού έχεις λάβει την επιβεβαίωση εσύ, σκέφτεσαι. Το Βατερλό του εγωισμού σου δε σου επιτρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα.
Κι έτσι, ο χρόνος περνά αβίαστα κι εσύ απλά αγναντεύεις. Και μακροπρόθεσμα αναρωτιέσαι «τι θα είχε γίνει τότε εάν…». Εάν είχες οπλιστεί με λίγο θάρρος. Εάν τολμάς, λοιπόν, καν’ το τώρα.
Κι αν αυτή σου η πρώτη κίνηση μυρίσει απελπισία; Απελπιστική είναι ετούτη η αύρα ανασφάλειας που σε διακατέχει κι η δειλία στο όνομα της οποίας έχεις καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη.
Σαφώς και δε χρειάζεται να μπεις κατευθείαν στο ψητό. Πολλές φορές αρκεί ένα χαμόγελο και το «μήνυμα ελήφθη». Ας μείνουν μεταξύ μας τα σενάρια που ’χεις φτιάξει όπως και το πόσο άνετη θεωρείς τη θέση του συνοδηγού.
Κι αν σε βλέπει φιλικά; Δυστυχώς ή ευτυχώς, μέχρι και οι φίλοι μας καταβάλλουν ενίοτε υπεράνθρωπη προσπάθεια προκειμένου να παραμείνουμε σε αυτή τη ζώνη φιλίας. Πόσο μάλλον ένας καινούργιος άνθρωπος με τον οποίο αλληλεπιδράς.
Και γιατί εσύ; Γιατί φίλε μου ναι, ίσως να γουστάρεις και πιο πολύ. Κάπου δεν πρέπει να γέρνει κι η ζυγαριά;
Σαφώς, σε κάθε περίπτωση, υπάρχει κι ένα σημαντικό και μη αμελητέο ποσοστό αποτυχίας. It’s up to you. Μπορείς να κάτσεις εσαεί με χέρια σταυρωμένα και να αναμένεις απ’ τον Πάμπλο Κοέλιο να κάνει τη «δουλειά» του. Τα δυσάρεστα νέα είναι πως είναι ήδη πολύ απασχολημένος με λιπόψυχους τύπους σαν κι εσένα.
Εφόσον έχεις πειστεί υπέρ της πρώτης κίνησης από μέρους σου, ξέρεις πως έχεις ήδη διανύσει τη μισή απόσταση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αφροδισιακό από κάποιον που ξέρει τι θέλει και πώς ακριβώς να το διεκδικήσει. Εξάλλου, απ’ αυτήν σου την πρωτοβουλία ίσως και να επωφεληθείτε αμφότεροι.
Σημασία δεν έχει τι λες, αλλά να κοιτάς στα μάτια όταν θα το πεις. Καμία ιστορία αγάπης δεν ξεκίνησε με μάτια καρφωμένα στο πάτωμα.
Αλκοόλ, αυτός ο ακούραστος σύμμαχος. Με ένα ή δύο ποτηράκια ίσως ανακτήσεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεσαι. Αυτή που εκλείπει και σε ‘χει τοποθετήσει στα μετόπισθεν τόσον καιρό.
Μάθε να παίρνεις αυτό που θέλεις. Να θυμάσαι: «Αν δε βρέξεις και λίγο τα πόδια σου δεν πρόκειται να κολυμπήσεις».
Επιμέλεια Κειμένου Νατάσας Δόμβρου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νατάσα Δόμβρου
