Σαν να μη θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες «όχι». Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα στο μεγαλόπρεπο, ακριβοθώρητο όχι. Σε εκείνο που ισοδυναμεί με απόφαση ζωής, προϊόν ατελείωτων σκέψεων και μεταμεσονύκτιων προβληματισμών. Μιλάω για εκείνο το όχι που δεν κοστίζει τίποτα. Κι όμως, στην ιδέα του να το ξεστομίσεις σε πιάνει συναισθηματικός εμετός.
Δε λες ποτέ όχι και δε ζητάς τίποτα. Από παιδί μέλημά σου ήταν πώς θα διευκολύνεις τη ζωή των άλλων. Δε συμμετείχες ουδέποτε σε καμία σκανδαλιά. Ποτέ δε σου άρεσαν τα βιβλία και τα γράμματα κι όμως ανέκαθεν ήσουν ο καλύτερος μαθητής. Όταν δε, έφθανε η στιγμή της αξιολόγησης σου η ατάκα ήταν μία. «Το καλύτερο παιδί». Κι αυτή έμελλε να γίνει ακούσια και η ατάκα της ζωής σου.
Όλη σου την πορεία την παρακολουθείς σιωπηλά από έναν εξώστη. Εκεί σε τοποθέτησε η υπερβολική σου καλοσύνη και η επιθυμία σου να παραχωρείς απερίσκεπτα τα προνόμιά σου στους άλλους. Προνόμια για τα οποία μπορεί και να έχεις κοπιάσει. Γενναιόδωρος κι ευγενικός μέχρι το κόκαλο. Μεγαλύτερός σου φόβος μη δυσαρεστήσεις τους άλλους. Όλους. Εκτός απ’τον εαυτό σου.
Στις συσχετίσεις σου με τους άλλους ανθρώπους είσαι το λεγόμενο «χαλάκι εξώπορτας». Σε ποδοπατάει ο καθένας χωρίς ενδοιασμό κανένα. Κάνεις τους εργοδότες σου να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για το λαυράκι που έχουν. Δεν παραπονιέσαι ποτέ και φυσικά είσαι η σταθερή επιλογή για όλες τις αγγαρείες, όπως και το αγαπημένο ξέσπασμα όταν όλα πάνε στραβά. Σε περίπτωση που ανοίξεις το στόμα σου για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το να χασμουρηθείς φροντίζουν να στο κλείσουν με περίσσεια άνεση. Το λες και αυτοτιμωρία.
Μολονότι αναγνωρίζουν όλοι το πόσο πανάγαθος είσαι ακόμα και οι άνθρωποι που σ’αγαπάνε πιάνουν τον εαυτό τους ενίοτε να σε εκμεταλλεύεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που δικοί σου άνθρωποι σε απέρριψαν, σε αποδοκίμασαν ή σε πλήγωσαν.
Στις δε σχέσεις σου ομολογουμένως είσαι ο γνωστός σε όλους μας «χαλβάς». Μπορείς να υπομένεις επ’ αόριστον και να εθελοτυφλείς για τα πάντα. Διόλου εριστικός ούτε καν για το σασπένς. Απαντάς στη γκρίνια χωρίς γκρίνια. Φαινομενικά ναι, ίσως θα μπορούσες να είσαι κι ο ιδανικός σύντροφος. Ας μη γελιόμαστε όμως. Στην πραγματικότητα κάνεις το σύντροφό σου να πλήττει θανάσιμα. Κανένας δε θέλησε ποτέ να αφαιρέσει τα ρούχα του μπροστά σε ένα καλό παιδί.
Τα καλά παιδιά δεν έχουν πέραση. Υπάρχει κι άγραφος νόμος περί τούτου. «Όσο πιο κακός, τόσο πιο καλός».
Προτού αυτοδιαγνώσεις κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση στον εαυτό σου για ακόμα ένα χατήρι που κατέληξε χαρακίρι καλό θα ήταν να ξυπνήσεις.
Σταμάτα να ζητάς συγνώμη για το παραμικρό. Αυτή σου η τάση μόνο σε εφιαλτική ανασφάλεια θα μπορούσε να μεταφραστεί. Πάψε να απολογείσαι συνεχώς για να κάνεις καλή εντύπωση και να είσαι αγαπητός. Σύνελθε. Δε γίνεται να έχεις πάντα εσύ τη μερίδα του λέοντος για ό,τι πάει λάθος. Κάτι κάνουν και οι άλλοι.
Σταμάτα να δικαιολογείς μονίμως τους άλλους. Αυτό το αναθεματισμένο «δεν πειράζει» είναι ο μεγαλύτερος συμβιβασμός στην ανθρωπότητα. Αλήθεια, αποπειράθηκε ποτέ κανείς να δικαιολογήσει εσένα;
Πάψε να είσαι το καλό παιδί. Προς θεού, δε σε ενθαρρύνουμε να πάρεις καλάσνικοφ και να γαζώσεις άπαντες. Μάθε απλώς να εκφράζεις τις πραγματικές σου ανάγκες κι επιθυμίες. Έχει και το όχι την ομορφιά του.
Να θυμάσαι. H υπέρμετρη καλοσύνη δεν είναι πανάκεια. Κανένας ποτέ και πουθενά δεν έγραψε ιστορία επειδή ήταν απλά καλός.
«Όταν είμαι καλός είμαι πολύ καλός. Όταν είμαι κακός είμαι καλύτερος», όπως έχει επισημάνει και η Μae West.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νατάσα Δόμβρου
