Πολεμώντας με αξιοπρέπεια τον εγωισμό του άλλου

Ζήτημα αιώνιο και μάλιστα τόσο συνηθισμένο που τείνει να καταντά γραφικό. Τα ρητά γι’ αυτό μιλιούνια. Πρόκειται για τα οκτώ ίσως πιο καταστροφικά γράμματα στην ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης κι ανθρωπίνων σχέσεων. Εγωισμός. Μία λέξη, χιλιάδες ιστορίες.

Έρωτες που δεν εκφράστηκαν ποτέ επειδή το εγώ δεν ήθελε να εκτεθεί. Συγγνώμες κι αλήθειες που δεν ειπώθηκαν, δικαιώματα που καταστρατηγήθηκαν, «μου έλειψες»,«σε χρειάζομαι» , «θέλω να σε δω»  που αποσιωπήθηκαν και προτίμησαν να πνιγούν σε τσιγάρα και ουίσκι. Αριθμοί που δεν πληκτρολογήθηκαν όταν χρειάστηκε, μηνύματα που κατέληξαν στα πρόχειρα, λόγια που πήρες μαζί σου κλείνοντας με βρόντο την πόρτα. Τοίχοι θεόρατοι, ηλίθιες συνταγές ανθρώπινης συμπεριφορικής κι ανόητοι χειρισμοί, καμουφλαρισμένα συναισθήματα και παιδιάστικες ενέργειες ανίκανες να θυσιαστούν ακόμα και στο βωμό της καψούρας.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί απ’ το να ακούσεις ένα «όχι» προτιμάς να πέσεις στις ράγες του σιδηροδρομικού σταθμού. Με τα γόνατα και σε ώρα αιχμής.
Θέλεις η εξωπραγματική αγάπη για τον εαυτό σου, θέλεις οι ανασφάλειες σου που σε κάθε χαραμάδα βγαίνουν προς τα έξω ή η προσοχή που διακαώς επιζητάς με σταυρωμένα χέρια. Και ποιός θα με εξοπλίσει εμένα με όλη αυτή την Ιώβεια υπομονή για να σε ανεχτώ; Αλήθεια, θεωρείς πως αξίζει;

Ο εγωισμός πρέπει πάντα να συγχωρείται γιατί δεν υπάρχει ελπίδα θεραπείας. Από την άλλη, ο έρωτας αν υπάρχει εγωισμός δεν είναι έρωτας και η αγάπη αν είναι κτητική δεν είναι αγάπη. Ωστόσο, υπάρχουν άπειροι εκεί έξω που το ‘χουν περίσσιο στο DNA τους. Εδώ που τα λέμε κι ο έρωτας από μόνος του παλιοεγωίσταρος είναι. Αυταρχικός, σκληρός κι απάνθρωπος.
Πάσχω κι εγώ από ένα είδος εγωισμού. Ο δικός μου είναι υγιής όμως. Αξιοπρέπεια λέγεται και δεν έχει καμία σχέση με το δικό σου.

Είμαι ανοιχτή στις συγγνώμες σου και θα κάνω τα πάντα να διορθώσω τα κακώς κείμενα άπαξ κι είμαι λάθος εγώ. Μπορώ να το παραδεχτώ κι όταν καίγομαι από επιθυμία είμαι ανοιχτό βιβλίο. Δε διαγράφω όλες τις δυνατές στιγμές σε κάθε μας καυγά, δεν τραβάω τη σκανδάλη του εγωισμού μου γιατι σε ‘μένα βλέπεις είναι καλά κρυμμένος κι αδρανής. Δεν αποζητάω την αναγνώριση και την επιβεβαίωσή σου. Όταν εκτίθεμαι τα τραύματα μου είναι ένδοξα και γενναία. Μπορώ χωρίς φόβο να αφεθώ, να νιώσω υπερβολικά, να γελάσω και να κλάψω στον έρωτα.
Σε καμία περίπτωση όμως δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αφήσει απροστάτευτη την αξιοπρέπεια μου όταν ο εγωισμός σου απειλεί να την κάνει σμπαράλια. Αυτή είναι που θα με αποτρέψει απ’ το να κάνω πρώτη την προσπάθεια όχι για λόγους ηθικής τάξης αλλά γιατί έχω εξαντλήσει όλα τα περιθώρια κι έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Αδιαφορώ για το αν δυσκολεύεσαι να ξεκινήσεις τρίπλες στο όνομα του εγωισμού σου κι αρνούμαι να χάσω μισό κιλό σάλιο. Γιατί υπάρχω κι εγώ κι αν δεν μπορείς να με κουβαλάς σαν φυσική παρουσία υπολογίζοντας και τις δικές μου ανάγκες τότε αρκέσου στο να με κουβαλάς μονάχα μέσα σου. Γιατί η αγάπη μπορεί να είναι μονόπλευρη και να εξακολουθεί να υφίσταται. Ο σεβασμός όμως πρέπει να ακολουθείται πιστά κι απ’ τις δυο πλευρές για να είναι σεβασμός.
Στα σίγουρα δεν είμαι εγωίστρια. Στον εγωισμό δεν υπάρχει πραγματική ευτυχία κι εγώ είμαι ευτυχισμένη. Αδιαφορώ παντελώς για τις εγωιστικές σου συμπεριφορές. Πες το κιμπαριλίκι, πες το ντομπροσύνη, πες το όπως θες.

Απ’ το να τρώω στη μάπα το δικό σου εγωισμό προτιμώ να στέκομαι στα δικά μου πόδια.