Δεν το επιδίωξες. Ούτε και το καυχιέσαι. Μόνιμα και πιστά καθηλωμένη άλλωστε σε μια δορυφορική τροχιά βρίσκεσαι. Εκεί, αναμένεις ακίνητη. Δεύτερη θέση, για την οποία δεν προβλέπεται κανένα μετάλλιο.
Σωστό ή λάθος, δε γνωρίζεις. Έχεις μάθει να θέλεις κι όχι να ξέρεις. Εξάλλου, σε αυτή τη ζωή δεν μπορούν να υπακούουν όλα σε μια νομοτελειακή λειτουργία. Υπάρχουν πόθοι ικανοί να ανατρέψουν θεωρίες, πάθη που ‘ναι αδύνατο να τιθασευτούν. Πράματα που απλά συμβαίνουν κι ενώ μέχρι τώρα τα παρακολουθούσες με καχύποπτο βλέμμα από την ασφάλεια του εξώστη ξαφνικά σου χτυπάνε την πόρτα. Και γίνεσαι πρωταγωνιστής εσύ.
Ενδεχομένως να ήξερες. Μπορεί κι όχι. Ο τίτλος σου βαρύς και πηχυαίος: «η δεύτερη γυναίκα». Για άλλους δε, η εισβολέας, αντροχωρίστρα ή δεύτερη σκέτο.
Ωστόσο, εκείνος σε πλησίασε. Σε κυνήγησε, σε διεκδίκησε. Σε ερωτεύτηκε. Ήσουν η λύτρωση του σε έναν γάμο που εκ προοιμίου σου εκμυστηρεύτηκε πως παραπαίει, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως ήρθες σαν από μηχανής Θεός. Βουλιαγμένος στη συνήθεια και στη ρουτίνα. Τίποτα πια δεν ήταν συναρπαστικό επειδή τίποτα πια δεν ήταν καινούργιο.
Σου υποσχέθηκε, σου έταξε. Κι αυτό ήταν το σφάλμα του. Εσύ δε ζήτησες ποτέ τίποτα. Τίποτα, κι ας γνωρίζεις μέσα σου πως αξίζεις τα πάντα.
Γιατί είσαι παρεξηγημένο άτομο, φίλε μου. Ευάλωτη κι εύθραυστη. Τα τραύματα σου είναι ένδοξα και γενναία. Δε θα σου συγχωρεθεί ποτέ που δε θυσίασες την επιθυμία σου για ένα «δεν πρέπει» κι ένα «φοβάμαι». Που δε βολεύτηκες κι εσύ από δειλία σε ένα δεσμό χωρίς σπίθα και προτίμησες να είσαι «δεύτερη». Μπορεί υποσυνείδητα πράγματι, η μη διαθεσιμότητα να ήταν ελκυστική, όπως πολλοί θα πουν, εκλογικεύοντας. Τα πράματα όμως είναι πιο απλά. Είναι η καρδιά που δε σε ρωτά. Αυτή που –χωρίς τύψεις ή επιφυλάξεις– κάνει πάντα αυτό που θέλει.
Στη σχέση αυτή που βρέθηκες εάν κάτι διδάχτηκες ήταν πώς να συμφιλιωθείς με τη μοναξιά. Μοναξιά σε γιορτές, επετείους, διακοπές. Δεν έμαθες ποτέ πόσο όμορφος είναι όταν ξυπνάει. Εάν βάζει ζάχαρη στον καφέ του. Αν είναι καλή παρέα στα ταξίδια. Ο χρόνος που σου αναλογούσε ήταν μόνιμα πολύ λίγος μπροστά σε αυτό που είχες πραγματικά ανάγκη σαν γυναίκα. Ωστόσο, σου αρκούσαν δευτερόλεπτα προσοχής για να νιώσεις πως βρίσκεσαι στο επίκεντρο του κόσμου.
Ακόμα κι αν σε δικαιώσει κάποια μέρα ετούτη η αναμονή –κάτι βέβαια που συνιστά την εξαίρεση κι όχι τον κανόνα– θα παραμένεις ο αποδιοπομπαίος τράγος. Θα φορτωθείς αποκλειστικά την ευθύνη για την αποκαθήλωση της πρώτης. Εκείνη, βλέπεις, θα κοιτάζει πάντα το «κοινό» με συμπονετικό βλέμμα. Εσύ θα παραμείνεις σταθερά ανεπαρκής και παρείσακτη, καταδικασμένη στην αφάνεια.
Κι όμως, δεν τη μίσησες ποτέ. Ούτε θεώρησες πως υπερέχεις. Αντίθετα, ανέκαθεν την έβλεπες πιο όμορφη κι έξυπνη από σένα. Κατά βάθος, όσο οξύμωρο και να ακούγεται, ίσως και να την πονάς.
Ενδεχομένως, η σεμνοτυφία των περισσοτέρων να τους έχει απομακρύνει, ήδη απ’ τον τίτλο, μακριά απ’ την οθόνη. Οι υποστηρικτές μιας αυστηρά προγραμματισμένης ζωής. Όλα για αυτούς είναι προκαθορισμένα. Εγκρατείς, πειθαρχημένοι και πιστοί σε κανόνες, χρονοδιαγράμματα και ρολόγια. Έλα που δεν καταλαβαίνει ο έρωτας από τούτα, μάτια μου.
Βέβαια ακόμα κι εκείνοι ό,τι απέκλεισαν ή επέκριναν αργά ή γρήγορα το βρήκαν μπροστά τους κι ενδεχομένως και να το επικρότησαν. Αλήθεια, εσύ μπορείς να βάλεις για κάτι το χέρι σου στη φωτιά;
Κι αν πολλοί βλέπουν σε αυτές τις γυναίκες ένα κακομαθημένο κοριτσάκι ικανό να γίνει μια αποκτηνωμένη σκύλα προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει, εγώ δε βλέπω παρά ένα συναισθηματικό θύμα.
Άλλωστε, δεν το είδες ποτέ σαν ένα παιχνίδι πολιορκίας. Ούτε χρειάζεσαι τα εύσημα εάν κάποια μέρα βγεις «νικήτρια». Πίστεψες απλά πως ίσως και να είσαι η τελευταία ευκαιρία κάποιου προκειμένου να γίνει ευτυχισμένος. Μια ευκαιρία που σκέφτηκες πως του χρωστούσε η ζωή.
Ναι, μπορεί και να ‘ναι αμαρτία. Η ζωή όμως δεν ήρθε με οδηγίες. Άλλωστε, στο τέλος αυτής της ζωής καταλήγουμε ή με αμαρτίες ή με απωθημένα. Εσύ, επιλέγεις με σύνεση.
Μια δεύτερη γυναίκα θα ‘ναι δεύτερη εσαεί. Η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη.
Επιμέλεια Κειμένου Νατάσας Δόμβρου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νατάσα Δόμβρου
