Εγώ ήθελα εσένα, εσύ ήθελες κι εμένα. Μετά από καιρό που τα ερωτηματικά είχαν κατακλύσει το κεφάλι μου κατάφερα και κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Βρήκα τη διαφορά μας. Τη βασική διαφορά μας. Αυτή που σε έκανε να μοιάζεις στα μάτια μου σκατάνθρωπος και αναίσθητος και μαλάκας και όλα τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία εύκολα σε στολίζω τώρα που ξέρω τι μου γίνεται.
Έτσι για την ιστορία, παρ’ όλα αυτά, θα στα πω. Θα στα πω, να τα βγάλω από ‘μέσα μου.
Ήθελα μόνο εσένα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ήθελα να κοιτάζω μόνο τα δικά σου μάτια, να φιλάω μόνο τα δικά σου χείλη, να κοιμάμαι μόνο με το δικό σου σώμα αγκαλιά. Ήθελα να κάνω σχέδια μόνο μαζί σου. Να ζω το τώρα μόνο πλάι σου. Να ξεπερνάω τους φόβους μου και τις ανησυχίες μου μόνο με ‘σένα και μόνο για ‘σένα. Ήθελα να ρισκάρω και να κάνω τρέλες… μάντεψε! Μόνο με ‘σένα.
Τι να σου λέω τώρα, άνθρωπέ μου; Τι να εξηγώ και που να καταλάβεις; Σου χάριζα απλόχερα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό το «πολύ» μου. Το πολύ πάθος μου, την ανυπολόγιστη τρέλα μου, την ανείπωτη αγάπη μου, το χωρίς όρια νοιάξιμό μου και την απόλυτη αφοσίωσή μου. Κι εσύ τι έκανες; Έκανες κατάχρηση όσων σου έδινα και σα να μην έφτανε αυτό πήγαινες και ζητιάνευες για το «λίγο» σε άλλα σώματα. Πόσο αηδιάζω στη σκέψη;
Πόση φτήνια μπορεί να κουβαλάει κάποιος μέσα του; Πες μου!
Τουλάχιστον ένιωθες ικανοποιημένος; Ή για να το θέσω πιο σωστά νιώθεις ικανοποιημένος; Γούσταρες το εφήμερο; Ξέρεις τι δείχνει αυτό, αγάπη μου; Ανασφάλεια που σπάει τα κοντέρ και ρηχότητα. Έλλειψη βαθύτητας και ανικανότητα διείσδυσης στα όμορφα, στα ουσιώδη, στα αληθινά αισθήματα. Δεν είσαι φτιαγμένος για τέτοια πράγματα. Καμιά ξεπέτα και πολύ σου είναι.
Λυπάμαι! Όχι για ‘σένα. Για ‘μένα λυπάμαι που πίστεψα ότι ήσουν κάτι ιδανικό. Αυτή την εντύπωση μου είχες δώσει. Προκειμένου, όμως, να πετύχεις το σκοπό σου θα έκανες τα πάντα. Κι ο σκοπός σου, τελικά, ήταν να γίνεις για ακόμη μία φορά αρεστός κι αποδεκτός. Να νιώσεις ότι αρέσεις κι ότι μετράς. Να κοιτάξεις τον εαυτούλη σου στον καθρέφτη με ψωροπερηφάνια και να τον χειροκροτήσεις αλαζονικά που για πολλοστή φορά κατάφερες αυτό που ήθελες, επιβεβαιώθηκες.
Νόμιζα πως ικανοποιούσα τα θέλω σου, πως σε στήριζα, πως σε γέμιζα. Ειλικρινά, αν εισέπραττα τα μισά απ’ αυτά που σου έδινα θα ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στη γη. Ξέρω, όμως, ότι ο άνθρωπος είναι άπληστο ον απ’ τη φύση του. Ποτέ δεν του φτάνει αυτό που έχει. Το ευχαριστιέται για λίγο και μετά το πετάει για να πάει να κατακτήσει το άπιαστο. Μα πλέον άπιαστο στην εποχή μας είναι η δύναμη και η αντοχή να νιώθεις. Να δίνεις σα να μην υπάρχει αύριο. Μάθε, λοιπόν, ότι το άπιαστο το είχες. Δεν το είχες απλά, το κυβερνούσες κιόλας. Αλλά ήταν από γυαλί και εσύ το έσπασες. Τώρα πλέον κόβει.
Μείνε μακριά μου, λοιπόν! Φύγε από το «πολύ» που σε έπνιγε και πήγαινε να ικανοποιήσεις το εγώ σου στο «λίγο». Στο λίγο που σου αξίζει. Στο λίγο που σε αντιπροσωπεύει. Στα μικρά και στα ανούσια. Στα τιποτένια και στα ψεύτικα. Εκεί να πας. Για να ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να σε συναντήσω ξανά στον δικό μου δρόμο.
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
