Παντού γύρω σου υπάρχουν όρια. Αόρατες λεπτές κλωστές που δεν τις βλέπεις, αλλά ξέρεις ότι υπάρχουν. Και ξέρεις ότι υπάρχουν γιατί ήταν φορές που έκοψες τα δεσμά τους, προσπέρασες κι εν τέλει πλήρωσες τις όποιες συνέπειες- όπως γίνεται σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Όρια, λοιπόν, υπάρχουν και στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις. Όσο κι αν λένε ότι ο έρωτας είναι τρελός, παλαβός κι ανυπότακτος, ποτέ ο έρωτας δεν έπαψε να είναι τίμιος, διεκδικητικός κι ακέραιος.
Ο έρωτας θέλει να είναι ακέραιος γιατί κι οι δυο άνθρωποι που συναντιούνται χάρις σε αυτόν πρέπει να θέλουν να είναι εκεί, ο ένας για τον άλλον. Δυο κομμάτια παζλ που ταιριάζουν κι ας προέρχονται από διαφορετικά κουτιά. Δυο κομμάτια ύφασμα διαφορετικά μεταξύ τους που παρ’ όλα αυτά έφτιαξαν ένα όμορφο ρούχο. Όταν αρχίζει έστω το ένα απ’ τα δύο κομμάτια να μην είναι εκεί, αυτόματα παύει κι ο έρωτας να χαρακτηρίζεται ακέραιος. Κι όταν χρησιμοποιώ τη φράση «να μην είναι εκεί» δεν εννοώ μόνο σωματικά, αλλά και νοητά, με τη σκέψη, με όλο τους το είναι.
Δεν είναι μετρημένες οι περιπτώσεις που όλα στην αρχή μιας σχέσης μοιάζουν ιδανικά πλασμένα, σαν στόρι από χολιγουντιανή ταινία και στην πορεία κάτι πάει λάθος, κάτι στραβώνει -όπως είθισται στην πραγματική ζωή. Το πώς αλλάζουν τροπή τα πράγματα είναι κάτι τελείως υποκειμενικό και ποικίλει από περίπτωση σε περίπτωση. Το θέμα είναι πως όταν ξεκινά να ξεθωριάζει κάτι απ’ τη συνειδητή ή ασυνείδητη εισβολή ενός τρίτου προσώπου, ο έρωτας έχει μαζέψει ήδη βαλίτσες και κουνάει το μαντήλι. Γιατί; Γιατί η απιστία σκοτώνει τον έρωτα, όπως η πειρατεία τη μουσική.
Τι; Αντέδρασες; Σου φαίνεται παράλογο; Δεν είναι απιστία η σκέψη ενός άλλου ανθρώπου; Για κάνε ξανά τους υπολογισμούς. Φυσικά κι είναι! Και για να ξέρεις, ονομάζεται συναισθηματική απιστία κι είναι ανάλογη της άλλης, της γνωστής, που εμπλέκονται απλά δυο σώματα. Πολλές φορές είναι και χειρότερη. Διότι συνυπάρχουν και συναισθηματικοί παράγοντες που είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να τους αγνοήσεις.
Ξυπνάς και κοιμάσαι πλάι στο σύντροφό σου και σκέφτεσαι κάποιον άλλον και όλο αυτό είναι φυσιολογικό; Η απάντηση θα ήταν θετική σε ένα παράλληλο σύμπαν που θα ζούσαν μόνο «αναίσθητα» όντα. Τίποτα δεν μπορεί να σε δαιμονίσει και να σε μεταλλάξει περισσότερο, πέρα απ’ τη σκέψη και τους σεναριακούς σου οίστρους. Η φαντασίωση κι η συνεχής ένταση που υπάρχει μέσα σου εξαιτίας ενός τρίτου προσώπου, δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Δε σου επιτρέπει να είσαι αληθινός κι εντάξει απέναντι στον άνθρωπό σου. Σε τυραννάει, σε βασανίζει και τελικά σε τιμωρεί.
Σε τιμωρεί γιατί αν και νοητά, εσύ έχεις φύγει, είσαι αλλού. Δεν μπορείς πλέον να δώσεις, δεν έχεις να δώσεις. Δε θες να πάρεις. Απλά σιγά-σιγά απομακρύνεσαι. Σίγουρα για την κατάληξη αυτή δεν είσαι υπαίτιος μόνο εσύ. Υπήρχαν τρυπούλες στη σχέση σας, μικρά ανοίγματα, αμελητέα πιθανόν, αλλά αρκετά για να αφήσουν κάποιον άλλον να εισχωρήσει και να μετατραπούν τελικά σε τεράστιες μαύρες τρύπες.
Και για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, αν υπάρχει επικοινωνία με το τρίτο πρόσωπο, αν υπάρχει χημεία κι έντονη συναισθηματική φόρτιση -πάθος, για παράδειγμα- ελοχεύει παράλληλη κι η επιθυμία για σαρκική συνύπαρξη. Τώρα; Τι έχεις να πεις; Δεν είναι απιστία η σκέψη κάποιου άλλου; Αφού αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε αυτό που καλούμε απιστία γενικότερα.
Ανακουφιστικό κι ελπιδοφόρο θα ήταν να αναγνωρίζονται αυτά τα κενά στη σχέση νωρίς, πριν προλάβουν να μεγαλώσουν και να γίνουν αγεφύρωτα χάσματα. Άπαξ και κάνουν έφοδο οι περίεργες σκέψεις, οι όχι και τόσο αθώοι συνειρμοί, οι ερωτικές φαντασιώσεις με κάποιον άλλον, το παιχνίδι μοιάζει χαμένο. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Χωρίζεις, τραβάει ο καθένας τον δρόμο του και σταματάτε να προσπαθείτε να πατήσετε στο βυθό ενός ωκεανού. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι…
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
