Εκδίκηση είναι να μη γίνεις ποτέ σαν αυτόν που σε πλήγωσε

Η εκδίκηση, λένε, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Η εκδίκηση, λέω εγώ, είναι ένα πιάτο που καλύτερα να μην το φας καθόλου. Είναι άνοστο. Δε σε χορταίνει, απλά σε φουσκώνει για λίγο, νιώθεις την εφήμερη ευχαρίστηση και μετά από λίγο πεινάς και πάλι.

Το τι θεωρεί ο καθένας εκδίκηση είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Για να μπει κάποιος στη διαδικασία να πάρει το αίμα του πίσω σημαίνει πως έχει πληγωθεί, πως έχει πονέσει, πως έχει προδοθεί. Ωστόσο, για να γίνει η εκδίκηση ένα πιάτο νόστιμο και χορταστικό πρέπει να είναι ποιοτική. Η ποιοτικότερη, λοιπόν, εκδίκηση είναι να μη γίνεις ποτέ μα ποτέ σαν αυτόν που σε πλήγωσε.

Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, όταν είμαστε θυμωμένοι κι εν βρασμώ ψυχής αναζητούμε τις πιο εύκολες λύσεις γύρω μας. Αυτές που θα βάλουν ένα προσωρινό στοπ στο χείμαρρο των αρνητικών μας συναισθημάτων. Αυτές τις λύσεις που θα μας κάνουν έστω και για λίγα λεπτά να αισθανθούμε καλά και κατά κάποιο τρόπο ανακουφισμένοι.

Έτσι, δεν είναι ασυνήθιστο το φαινόμενο να βλέπουμε ανθρώπους να γίνονται, να μοιάζουν και να προσπαθούν να αντιγράψουν συμπεριφορές που οι ίδιοι τις έκραζαν και τις κατέκριναν. Παρασύρονται απ’ τον πόνο και την αδυναμία που τους διακατέχει και γίνονται όλα αυτά που ποτέ δεν ήταν. Γίνονται εκείνοι οι άνθρωποι οι αδίστακτοι κι αλαζόνες που συνήθιζαν να κοροϊδεύουν.

Όχι! Δε θέλουμε τέτοια εκδίκηση. Δε μας αρκεί αυτή η εκδίκηση. Δε μας αξίζει στην τελική. Επιζητούμε την εκδίκηση που θα επιφέρει την ουσιαστική μας ηρεμία και γαλήνη. Όπως προαναφέρθηκε, η μεγαλύτερη εκδίκηση είναι να μη γίνουμε ποτέ σαν τον άνθρωπο που μας πλήγωσε. Να μη γίνουμε ποτέ σαν τα μούτρα του. Να μην πονέσουμε τα επόμενα άτομα που θα βρεθούν στη ζωή μας. Να μην φερθούμε σαν μαλάκες, έτσι ακριβώς όπως φέρθηκε σε μας ο δικός μας ξεχωριστός μαλάκας.

Είναι πολύ απλό, άλλωστε, να γίνεις ένας σαν όλους τους άλλους. Το πιο δύσκολο, αλλά αυτό που αξίζει περισσότερο, είναι να παραμείνεις ακριβώς αυτό που είσαι. Να αγαπάς κι ας έχεις νιώσει την προδοσία μέχρι το κόκαλο. Να δίνεις κι ας νομίζεις πως δεν έχεις τίποτα άλλο πια να προσφέρεις. Να παραμείνεις αυτό που είσαι κι ας μοιάζει στα μάτια σου σαν κτίριο που είναι έτοιμο να γκρεμιστεί.

Σκέψου, επίσης, κάτι πολύ προφανές· αν γίνεις σαν αυτόν  που σε πλήγωσε και φερθείς με αντίστοιχο τρόπο σε έναν μελλοντικό σου σύντροφο δε θα κερδίσεις απολύτως τίποτα. Ίσα-ίσα θα χάσεις κιόλας. Θα χάσεις αρχικά, την αξιοπρέπειά σου, την τιμή σου. Θα χάσεις τον εαυτό σου και πολύ πιθανόν να χάσεις κι απ’ τη ζωή σου έναν άνθρωπο που θα ήταν λαχείο για ‘σένα. Ποιος ο λόγος;

Θα καταφέρεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να αλλάξεις τα δεδομένα; Θα καταφέρεις να πονέσεις τον άνθρωπο που σε πλήγωσε; Τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο. Θα χτυπάς μόνος σου το κεφάλι σου στον τοίχο -δικαίως- και θα μετανιώνεις που φέρθηκες με τον ίδιο άσχημο τρόπο που σου φέρθηκε αυτός που ήταν μάλλον ανάξιος δέκτης των συναισθημάτων σου.

Σε τελική ανάλυση, θυμήσου πως η ζωή έχει την τάση -ευτυχώς ή δυστυχώς- να επιστέφει συμπεριφορές. Αυτός που σε πρόδωσε θα την πατήσει πολύ άσχημα, αλλά όχι από σένα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ζωή θα του αποδείξει πως φέρθηκε λάθος. Ίσως να μη βάλει ποτέ μυαλό, ίσως ποτέ να μην αλλάξει. Αυτό, όμως, εσένα δε θα πρέπει να σε νοιάζει. Να μείνεις απλός θεατής της κατάντιας του και να είσαι απλά ευγνώμων που δεν είναι πια στη ζωή σου. Αυτή θα είναι η εκδίκησή σου κι ειλικρινά θα είναι ό,τι πιο νόστιμο έχεις γευτεί ποτέ σου.