Ένα σύντομο γκάλοπ. Σας ρωτάνε ποια υπερδύναμη θα θέλατε να έχετε κι οι περισσότεροι από εσάς απαντάτε τρία πράγματα. Το πρώτο που σκέφτεστε είναι η δυνατότητα να διακτινίζεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή, δεύτερο, η ικανότητα να διαβάζετε τα μυαλά και τις σκέψεις των άλλων και τρίτο, να μπορείτε να είστε αόρατοι. Για να σταθούμε όμως, σε αυτό το τελευταίο. Harry Potter δεν είστε μια φορά για να μπορείτε με το μαγικό σας σεντόνι να γίνεστε αόρατοι. Πόσο σίγουροι είστε ότι αυτό θα σας έκανε υπερήρωα; Ρωτάω, γιατί όλοι λίγο-πολύ θέλουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας -με τον όποιο τρόπο.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, όμως. Ας υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δώρα. Τα δώρα, όπως όλοι ξέρουμε, έχουν περιτύλιγμα. Άλλοτε καλοφτιαγμένο κι άλλοτε πιο απλό κι απεριποίητο. Έτσι κι οι άνθρωποι. Έχουν την εικόνα τους ως περιτύλιγμα. Πολλές φορές εντυπωσιακή, φανταχτερή κι απαστράπτουσα για την κοινή γνώμη κι άλλες πάλι λίγο ασυνήθιστη, αδιάφορη ή περίεργη. Ό,τι παρουσιαστικό, παρ’ όλα αυτά κι αν έχει ο καθένας, δε θέλει να περνά απαρατήρητος.
Έτσι, λοιπόν, σαν δώρα που είναι οι άνθρωποι με το εκάστοτε περιτύλιγμά τους, ικανοποιούνται με το γεγονός ότι έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους. Όχι μόνο σε άτομα που γνωρίζουν, αλλά και σε αγνώστους, σε περαστικούς, σε τυχαίους. Αυτοί, βέβαια, μπορεί να μη στο πουν, αλλά σίγουρα θα το καταλάβεις στη ματιά τους. Και με αυτό τον τρόπο, η αυτοπεποίθηση αρχίζει να ανεβαίνει. Πιστεύεις λίγο περισσότερο σε ‘σένα. Σου είναι πιο εύκολο να αγαπήσεις κι εσύ τον εαυτό σου για να μπορείς στη συνέχεια να τον υπερασπιστείς όπως του πρέπει.
Δεν είναι, ωστόσο, μόνο η εικόνα που μπορεί να μαγνητίσει τα βλέμματα. Γιατί τα δώρα δεν έχουν μόνο περιτύλιγμα, έχουν και κάτι στο εσωτερικό τους. Ο άνθρωπος αντίστοιχα έχει το χαρακτήρα του, τα πιστεύω, τις απόψεις του. Έχει όλα εκείνα τα οποία δεν είναι υλικά κι απτά. Μια έξυπνη ατάκα, για παράδειγμα, ένα καλά ειπωμένο αστείο, μια εναλλακτική οπτική σε μία συζήτηση μπορούν εύκολα να τραβήξουν την προσοχή. Κι αφού τραβήξουν την προσοχή, εσύ παίρνεις τα πάνω σου. Νιώθεις έστω και για λίγο πιο σημαντικός απ’ ό,τι πίστευες ότι είσαι. Αισθάνεσαι την ικανοποίηση και την ανακούφιση ότι αρέσεις γι’ αυτό που πηγάζει από μέσα σου και βγαίνει προς τα έξω.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Είναι κάτι που ισχύει για όλους. Είτε είσαι δυναμικός, εξωστρεφής και δηλώνεις σίγουρος για ‘σένα είτε όχι. Ακόμα κι αυτοί που ντρέπονται, είναι χαμηλών τόνων ή δείχνουν πως δεν επιδιώκουν να έχουν τα «φλας» πάνω τους στραμμένα, ευχαριστιούνται στην ιδέα ότι δεν είναι αόρατοι κι έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον κάποιων.
Είναι στη φύση του ατόμου, άλλωστε, να θέλει να νιώθει την αναγνωρισιμότητα απ’ τους γύρω του. Τον κάνει πιο σίγουρο γι’ αυτό που είναι και πιο περήφανο. Αντλεί δύναμη και βελτιώνεται. Γίνεται καλύτερος, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο. Με τους δείκτες της αυτοπεποίθησης να έχουν αύξουσες τάσεις πορεύεται με περισσότερη βεβαιότητα κι αισιοδοξία, αφού πέρα απ’ το γεγονός ότι έχει αποδεχτεί κι αγαπήσει ο ίδιος το άτομό του, έχει εισπράξει το αίσθημα της αποδοχής κι απ’ τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Όποιος κι αν είσαι σε τελική ανάλυση, όπως κι αν είσαι, να ξέρεις πως μόνο όταν είσαι ο εαυτός σου μπορείς να ξεχωρίσεις και να μαγνητίσεις βλέμματα κι ανθρώπους. Οι ατέλειές σου θα σε κάνουν μοναδικό, σε ένα κόσμο που τίποτα δεν είναι απόλυτα τέλειο. Και να θυμάσαι! Το τέλειο είθισται να ταυτίζεται με το αληθινό, οπότε μείνε αυτό που είσαι και θα έχεις την προσοχή αυτών που σου αξίζουν.
Επιμέλεια Κειμένου Ανδριάνας Νίκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
