Με πάσο δεν κέρδισε ποτέ κανείς

Αν μπορούσαμε να παρομοιάσουμε με εύστοχο τρόπο τη ζωή, θα λέγαμε πως μοιάζει με ένα παιχνίδι. Ένα ατελείωτο παιχνίδι δράσης-αντίδρασης. Ένα παιχνίδι με νίκες κι ήττες. Με ανατροπές, με επικινδυνότητα, με δυσκολίες και χαρές. Είναι ένα παιχνίδι που όσο κι αν μελετάς και σχεδιάζεις προσεκτικά τη στρατηγική σου με σκοπό να νικήσεις, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα πράγματα να μην έρθουν όπως ήλπιζες και το αποτέλεσμα ίσως και να σε πονέσει. Όπως λένε, όμως, οι σοφοί του κόσμου ζωή είναι ό,τι συμβαίνει πέρα απ’ τα σχέδιά μας.

Ειδικότερα, σε αυτό το παιχνίδι που καλούμε ζωή είσαι υποχρεωμένος να συμμετέχεις. Έχεις τοποθετηθεί σαν αυτόνομο πιόνι κι οι κινήσεις που θα κάνεις είναι καθαρά δική σου ευθύνη κι απόφαση. Το πώς θα παίξεις, το αν θα ρισκάρεις ή όχι είναι τελείως δικό σου θέμα. Ωστόσο, να θυμάσαι κάτι, ρισκάροντας μπορεί να χάσεις, αλλά μπορεί και να κερδίσεις. Πηγαίνοντας πάσο, όμως, και μένοντας άεργος κι ακίνητος διατηρώντας μόνο θέση άμυνας, δεν πρόκειται να κερδίσεις ποτέ. Δε θα φτάσεις ποτέ εκεί που θέλεις. Δε θα απεγκλωβιστείς απ’ τη δειλία, την αναποφασιστικότητα και την αδυναμία που σε διακατέχει.

Αφού μπήκες στο παιχνίδι, παίξε! Κομμάτι του παιχνιδιού αυτού και μάλιστα αναπόσπαστο είναι ο έρωτας. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι κι η μαγιά του παιχνιδιού. Είναι η καταλυτική αυτή δύναμη που αλλάζει το νόημά του, το κάνει πιο συναρπαστικό, πιο μαγικό, πιο απαιτητικό.

Μα έτσι είναι ο έρωτας. Δυναμικός, συναρπαστικός, μαγικός κι απαιτητικός. Απαιτεί κότσια, τσαγανό, θάρρος. Απαιτεί θυσίες -συνήθως αυτοθυσίες. Απαιτεί να ξεπερνάς τα όριά σου και να φτάνεις μέχρι εκεί που πίστευες πως δεν μπορούσες. Ο έρωτας θέλει ρίσκο. Θέλει να ποντάρεις τα πάντα πάνω του κι όχι να δειλιάζεις και να πηγαίνεις πάσο. Δειλία κι έρωτας δεν πάνε μαζί.

Το να φοβάσαι να ρισκάρεις για να διεκδικήσεις και να ζήσεις έναν έρωτα, είναι σαν να φοβάσαι να ζήσεις, να αναπνεύσεις. Δε σου εγγυάται κανείς πως αν τα δώσεις όλα για όλα θα είσαι ευχαριστημένος απ’ το αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον εσύ μέσα σου θα ξέρεις πως έχεις προσπαθήσει. Ήσουν εκεί και διεκδίκησες με σθένος αυτό που επιθυμούσες. Ίσως να μην κατάφερες να κερδίσεις, μα αυτό δε σε βάζει στη θέση του ηττημένου. Αντιθέτως, σε καθιστά τίμιο κι αποφασιστικό. Είσαι νικητής κι ας δείχνει το αποτέλεσμα πως πρακτικά έχεις χάσει. Θεωρητικά βγήκες πιο κερδισμένος από πριν. Δες το και σαν μια ακόμη εμπειρία, βρε αδερφέ!

Ηττημένος είναι αυτός που παραιτείται. Αυτός που δε διεκδικεί. Αυτός που φοβάται. Αυτός που μένει ακίνητος, περιμένοντας να έρθουν να τον βρουν, όλα εκείνα που στην ουσία περιμένουν αυτόν να πάει να τα βρει. Μα αυτός δεν τολμάει. Αυτός είναι που χάνει. Πάει πάσο αντί να κάνει all in και να αποπειραθεί να κατακτήσει αυτά που ποθεί.

Το συμπέρασμα, όμως, παραμένει ένα: για να έχεις κάτι που ποτέ δεν είχες, πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν έκανες. Για να κερδίσεις πρέπει να μάθεις πρώτα να χάνεις. Και για να χάσεις πρέπει να έχεις τα κότσια να μπεις στη μάχη και να παλέψεις. Είναι μια αλυσίδα από γεγονότα που για να τα λύσεις πρέπει πρώτα να καταφέρεις να τα ξεπεράσεις, να ξεπεράσεις εσένα και τις δυνάμεις σου. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το πετύχεις πηγαίνοντας πάσο…