Με τους νυν ξεχνάμε όσα λέγαμε στους πρώην

Όπως είναι ευρέως γνωστό κι αποδεκτό η επικοινωνία μεταξύ δύο -ή και περισσότερων ανθρώπων- είθισται να είναι ταυτόσημη με ένα παιχνίδι πινγκ- πονγκ. Εναλλασσόμενες μπαλιές-ατάκες, ξεχωριστές, μοναδικές κι απόλυτα εξαρτημένες από αυτόν που έχεις απέναντί σου. Απόλυτα εξαρτημένες από τον τρόπο που παίζει ο απέναντι μέσα στο εκάστοτε επικοινωνιακό πλαίσιο που σας περιβάλλει.

Με πιο απλά και κατανοητά λόγια, είναι φύσει αδύνατον να διατηρήσεις και να μεταφέρεις τον τρόπο που επικοινωνούσες με τον πρώην σου στον νυν σου και στον κάθε επόμενο. Αν εσύ αποκαλούσες τον «τότε» με έναν συγκεκριμένο χαρακτηρισμό και συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο και με τον «τώρα» σύντροφο προκαλείς μια ταύτιση και μια ομοιογένεια που δε θεωρείται φυσιολογικό να υφίσταται σε αυτόν τον τομέα.

Αν, λοιπόν, υποθετικά, προσφωνούσες τον πρώην σύντροφό σου με συγκεκριμένο ψευδώνυμο που σαν λέξη δεν υπάρχει, αλλά είναι δικό σας χειροποίητο δημιούργημα και χρησιμοποιείς το ίδιο χαρακτηριστικό και με τον νυν, τότε πρέπει λίγο να το ψάξεις! Ή σε χαρακτηρίζει έλλειψη φαντασίας ή απλά δε θες και μπορείς να απομακρυνθείς απ’ το παρελθόν, πράγμα που σε καθιστά δέσμιό του.

Δε γίνεται ο πρώην να αξίζει και να σου εμπνέει τα ίδια συναισθήματα με τον νυν -και το αντίστροφο. Είναι άλλοι άνθρωποι μεταξύ τους, με  διαφορετική συμπεριφορά και διαφορετικό χαρακτήρα. Το να τολμάς εσύ να τους συγχέεις είναι σαν να τολμάς να τους υποβαθμίζεις. Είναι άσχημο κι άδικο.

Είναι δυο άνθρωποι που ο έκαστος σε κάνει να βιώνεις εναλλακτικά πράγματα απ’ τον άλλον. Τίποτα δεν πρέπει να είναι ίδιο. Ούτε το άτομο, ούτε ο χρόνος, ούτε το μέρος. Οι αναμνήσεις που θα δημιουργηθούν στο τώρα πρέπει να είναι αναπόσπαστες, αναλλοίωτες κι ατόφιες, μοναδικές. Όπως έτσι οφείλεις να αντιμετωπίζεις τον κάθε σύντροφό σου.

Έπειτα, το language code που υπάρχει ανάμεσα στα ζευγάρια δεν έχει να κάνει μόνο με προσφωνήσεις κι υποκοριστικά που γίνονται μόνιμοι χαρακτηρισμοί. Η επικοινωνία είναι ένα τεράστιο παζλ με πολλά μικροσκοπικά κομματάκια που έχεις να ενώσεις για να το δεις όμορφα ολοκληρωμένο. Απαιτεί τρόπο και χρόνο μα και κόπο. Είναι αξίες και σταθερές που τις μοιράζεσαι και τις βιώνεις μοναδικά με τον καθένα γύρω σου. Μέσα σε αυτό το παζλ, λοιπόν, υπάρχουν και τα υπονοούμενα, οι ματιές, οι γκριμάτσες, τα βλέμματα. Το πώς δηλαδή καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον όταν οι λέξεις πιθανόν να περισσεύουν.

Και πάλι η απάντηση είναι μία: δε γίνεται ο κάθε σύντροφος που συναντάς να έχει την ίδια αντιληπτική κι όχι μόνο ικανότητα με έναν άλλον -νυν, πρώην ή επόμενο. Άλλοι στροφάρουν γρήγορα και πιάνουν πουλιά στον αέρα κι άλλοι είναι περισσότερο στον κόσμο τους και για να αρπάξουν το υπονοούμενο που αιωρείται στην ατμόσφαιρα χρειάζονται ειδική παρακίνηση.

Καταλήγοντας, επειδή στον κόσμο υπάρχουν σχεδόν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι, υπάρχουν κι εφτά δις ξεχωριστοί και μοναδικοί χαρακτήρες. Σίγουρα δε θα τους συναντήσεις όλους. Σίγουρα δε θα σου αρέσουν όλοι. Σίγουρα κάποιους θα τους λατρέψεις. Πρόσεχε παρ’ όλα αυτά, μην μπερδευτείς με το πού ήσουνα, πού είσαι και με το πού θέλεις να πας. Πιο πεζά, μην ψάχνεις στον νυν αυτά που σου λείπουν απ’ τον πρώην και μη ζημιώνεις τον πρώην για στοιχεία που έχει ο νυν στο θέμα της επικοινωνίας. Προσπάθησε απλά να βρεις του πιο κατάλληλους τρόπους που θα κάνουν τη σχέση σου να έχει αποτελεσματικότερη επικοινωνία και πιο στέρεη βάση. Κράτα τον καθένα μοναδικό και ξεχωριστό όπως του αξίζει!