Κάθε φιλία έχει κανόνες, άγραφους μεν, αλλά κανόνες. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι ποτέ δε συγχωρείς άτομο που στεναχώρησε και πλήγωσε τη φίλη σου ή τον φίλο σου. Ξέρεις, αναφέρομαι στον τομέα των ερωτικών, στα πρόσωπα εκείνα δηλαδή, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έκαναν τους φίλους σου να πονέσουν βαθιά. Στην περίπτωση αυτή δε χωράνε φράσεις και λόγια του τύπου «έλα, όλα καλά» ή «νερό κι αλάτι». Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει συγχώρεση.
Δώσε βάση εσύ που δε φέρθηκες σωστά στο φιλαράκι μου, γιατί δε θα τα ξαναπώ. Δεν ξέρω ποιος είσαι, τι κάνεις, και τι καπνό φουμάρεις και δεν με νοιάζει κιόλας να μάθω, αλλά αφού τόλμησες να πειράξεις δικό μου άνθρωπο, δε θα τα πάμε καλά.
Πώς θα γίνει άλλωστε να τα πάω καλά με εσένα που έφτασες τη φίλη μου ή το φίλο μου σε τόσο απελπιστικό σημείο; Με εσένα που πήρες αυτό που ήθελες και την έκανες με ελαφρά; Μ’ εσένα, που αγαπάς μόνο τον εαυτούλη σου και δεν υπολογίζεις τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου;
Η φίλη μου ή ο φίλος μου ας κάνει ό,τι θέλει μαζί σου. Ας σου δώσει όσες δεύτερες ηλίθιες ευκαιρίες αντέχει. Εγώ πάντως μια φορά, θα ξινίζω τα μούτρα μου όταν σε συναντάω στο δρόμο μου ή όταν ακούω τ’ όνομά σου. Δεν είναι υπερβολή. Αξιοπρέπεια είναι. Η χαμένη αξιοπρέπεια της κολλητής μου ή του κολλητού μου. Και λέω χαμένη, διότι εξαιτίας σου είδα το φιλαράκι μου να σέρνεται στα πατώματα, να κλαίει, να βρίζει, να φωνάζει, να πίνει, να κατηγορεί τον εαυτό του ότι ευθύνεται αυτός που τα πράγματα έχουν πάρει τέτοια τροπή. Είναι άδικο και εγώ την αδικία δεν την ανέχομαι.
Η παρουσία σου –έμμεση ή άμεση- θα μου είναι παντελώς αδιάφορη, αφού για ‘μένα άτομα που έχουν πληγώσει έτσι δικούς μου ανθρώπους δεν αξίζουν ούτε μια ματιά μου. Θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που φέρθηκες σκάρτα στο κολλητάρι μου, θα φροντίσω εγώ γι’ αυτό.
Η σχέση σου ίσως σε συγχωρέσει, ίσως τα αφήσει όλα πίσω για να κάνετε νέα αρχή, ίσως καταφέρει και να ξεχάσει. Εγώ όμως; Δυστυχώς ή ευτυχώς δε θα καταφέρω να ξεχάσω ούτε τι περάσαμε εξαιτίας σου, ούτε το πώς φέρθηκες εσύ.
Πιθανόν να είσαι ένα άτυχο άτομο που βρέθηκες στο διάβα μας. Πέτυχες πρόσωπα που όταν αγαπάνε, το δείχνουν. Κι εγώ τους φίλους μου τους αγαπώ. Πονάνε αυτοί; Πονάω κι εγώ. Κλαίνε αυτοί; Κλαίω κι εγώ. Έτσι είμαι, δοτική με τους ανθρώπους γύρω μου. Αυτούς θα καταφέρνω να τους συγχωρώ πάντα για και για τις βλακείες που κάνουν και για τις λάθος επιλογές και για όλα. Εσένα, όμως όχι!
Για να μην χαλάω καρδιές, υπάρχει πιθανότητα να μην είμαι τόσο αρνητική για χάρη του κολλητού ή της κολλητής, να σου μιλάω επειδή τυχαίνει να είσαι γνωστός μου, να βγαίνουμε σε κοινή παρέα, αλλά μέσα μου θα ξέρω. Θα θυμάμαι. Θα σε θεωρώ πάντα συνειδητά εχθρό μου.
Πρόσεξε λοιπόν, πώς φέρεσαι και σε ποιον. Μπορεί το αίσθημα να σε συγχωρέσει γιατί σε θέλει ή σ’αγαπάει αλλά οι φίλοι του δε θα το κάνουν. Γιατί οι φίλοι ξέρουν. Γιατί οι φίλοι είναι φίλοι και όσος καιρός κι αν περάσει θα θυμούνται και ποιος ήταν εντάξει, αλλά κυρίως ποιος αποδείχτηκε σκάρτος.
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
