Στον έρωτα τα δίνεις όλα ή τίποτα. Χιλιοειπωμένη ατάκα. Ρομαντική, δε λέω, αλλά μάλλον παρεξηγήσιμη για πολλούς. Ονόματα δε λέμε, προσωπικότητες δε θίγουμε -θα καταλάβετε παρακάτω.
Και τη χαρακτηρίζω παρεξηγήσιμη διότι πολλοί δεν κατανοούν ότι αν είναι να δώσουν κάτι, πρέπει να το δώσουν στο σύντροφό τους και μόνο, να δώσουν κάτι απ’ τον εαυτό τους. Την αγάπη τους, το νοιάξιμό τους, το ενδιαφέρον τους, τον θαυμασμό τους. Να μην «πουλήσουν» όμως, την οικογένεια, τους συγγενείς, τους συνεργάτες και τους φίλους. Όχι, τέτοια πρόσωπα δεν μπορείς να τα θυσιάζεις για χάρη του έρωτα.
Ας σταθούμε λίγο στους φίλους. Το έχεις ζήσει κι εσύ, το έχω ζήσει κι εγώ. Οι περισσότεροι το έχουμε ζήσει κι έχουμε υπάρξει παθητικοί δέκτες μιας τέτοιας κατάστασης. Ποιας κατάστασης; Αυτής που ξαφνικά το κολλητάρι χτύπησε γκομενάκι και παράλληλα χτυπήθηκε και με βέλη απ’ τον Θεό του έρωτα.
Δεν ξέρω, μάλλον αυτά τα βέλη αν πετύχουν κάποιον τον κάνουν να παθαίνει αμνησία. Πιθανόν ολική, αφού το μόνο που θυμάται είναι «το μωρό του», «η αγάπη του», «το ζουζουνάκι του» , βρε αδερφέ. Οι υπόλοιποι γύρω του, υπάρχουν ή όχι, λίγο που τον νοιάζει.
Είναι που καλύφθηκε το ερωτικό κενό, το οποίο αναμφισβήτητα ήταν αντικείμενο συζήτησης μες στην παρέα για ώρες ατελείωτες. Είναι που ο φίλος μας ή ή φίλη μας εισέπραξε και το ενδιαφέρον κάποιου άλλου πέρα από εμάς τους συνηθισμένους και κατ’ επέκταση δεδομένους. Βάλε αυτά σε συνδυασμό με τις γλύκες και τα νάζια που εντείνονται απ’ τον ενθουσιασμό του πρώτου καιρού βάλε και το σεξ που αν είναι καλό, δεν πρόκειται να ξεκολλήσει. Μην τον είδατε μετά!
Η επικοινωνία αρχίζει να μειώνεται μέρα τη μέρα. Κι αν υπάρχει είναι τελείως τυπική και χλιαρή, πράγμα που δε γουστάρουμε κι είναι λογικό. Έτσι αρχίζει η περίοδος της απομάκρυνσης. Ξέρετε, αυτή που σηματοδοτείται κάπως έτσι: «Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα είμαι με το μωρό μου, θα σε πάρω εγώ αργότερα». Μαντέψτε πότε ήρθε αυτό το «αργότερα». Μια εβδομάδα μετά, στην καλύτερη. Γιατί έτσι; Έτσι κάνουν οι φίλοι;
Δεν κάνουν έτσι! Δεν απαντάνε αδιάφορα στα μηνύματά σου, δε σε ξεχνάνε σε γιορτές και σε γενέθλια, δε βγαίνουν μαζί σου μόνο όταν το «αμόρε» έχει κανονίσει κάτι άλλο, δε σε θυμούνται μόνο όταν αντιμετωπίζουν οι ίδιοι πρόβλημα. Να τη χέσω αυτή τη φιλία. Ούτε στον εχθρό μου.
Τι να τους κάνουμε τους φίλους που δεν απολαμβάνουν την παρέα μας; Που κοιτάνε το ρολόι όταν είναι μαζί μας; Τι να τους κάνουμε τους ξενέρωτους που ξέχασαν πώς είναι να κάνουμε τις βλακείες μας και τις γελοιότητές μας ανά πάσα ώρα και στιγμή γιατί πλέον έχουν «σοβαρή σχέση»; Αν δεν μας θέλουν αυτοί μία φορά στη μίζερη -για τα δεδομένα μας- ζωή τους, δε τους θέλουμε εμείς δέκα!
Δεν τίθεται θέμα εγωισμού. Πρόκειται καθαρά για θέμα αξιοπρέπειας. Δεν τους διώξαμε εμείς από κοντά μας, αυτοί θέλησαν να φύγουν. Κι έφυγαν. Άλλαξαν. Το λάθος τους είναι ότι μας θεώρησαν δεδομένους, όπως προείπα. Το λάθος μας είναι ότι τους επιτρέψαμε εμείς οι ίδιοι να μας θεωρήσουν.
Δεν παίρνει άλλη ανάλυση πλέον. Όσο το σκαλίζουμε, τόσο περισσότερο πονάει. Βέβαια, πονάει να χάνεις κάτι που αγαπάς. Πονάει να ξέρεις πως αυτό που αγαπάς έχει γίνει κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που γνώρισες. Τι να κάνουμε όμως; Αυτοί τις επιλογές τους κι εμείς τις δικές μας. Ας είναι καλά, όπου κι αν είναι, με όποιον κι αν είναι…
Επιμέλεια Κειμένου Ανδριάνας Νίκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
