«Κοίτα, περνάει, περνάει! Είναι ένα κουκλί, ρε φίλε!», λέγαμε στα φιλαράκια μέσα στους διαδρόμους του σχολείου όταν περνούσε αυτός ή η αυτή που θέλαμε. Αλλά αυτό το άτομο που θέλαμε κατά τα γυμνασιακά ή λυκειακά μας χρόνια, για έναν περίεργο λόγο, δεν ήταν ποτέ το άτομο με το οποίο είχαμε σχέση. Έτσι κατέληξε να γίνει το πρώτο μας απωθημένο κι ο πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτας. Από νωρίς στα βάσανα και πού ‘σαι ακόμα;
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, όμως. Αναμφίβολα, επειδή το γούστο μας δεν είναι ό,τι κι ό,τι, γουστάραμε πάντα τους πιο ωραίους και τις πιο ωραίες του σχολείου μας. Τα πράγματα, όπως καταλαβαίνετε, διαφοροποιούνται ανάλογα με το φύλο.
Οι ωραίες του σχολείου ήταν πάντα αυτές που έσκαγαν μύτη βαμμένες, προσεγμένες και στην τρίχα. Ήταν αυτές που σηκώνονταν απ’ τις 6 το χάραμα να ισιώσουν μαλλί, αλλά μέχρι να ετοιμαστούν είχαν χάσει και την πρώτη ώρα. Ήταν οι δημοφιλείς και κατ’ επέκταση λίγο σνομπ που έφεραν μια αόρατη πινακίδα «κοιτάζετε, θαυμάζετε, αλλά δεν αγγίζετε». Ίσως αυτό το «δεν αγγίζετε» να ήταν και αυτό που τις έκανε τόσο περιζήτητες. Ίσως πάλι και το ότι έδειχαν μεγαλύτερες απ’ ό,τι ήταν και πιο έμπειρες, να προκαλούσε κι αυτό κάπως το ενδιαφέρον των αγοριών που θα έλιωναν μ’ ένα τους βλέμμα.
Όσο για τους ωραίους, ξέρετε. Κατά 99% πρόεδροι του δεκαπενταμελούς, αλάνια, η πίσω μεριά του προαυλίου το δικό τους ατομικό καπνιστήριο και χώρος που πήγαιναν μόνο οι ίδιοι κι η «κλίκα» τους. Αρχηγοί σε αθλητικές σχολικές ομάδες και πρώτοι στην κοπάνα. Και τα κοριτσάκια τα κακόμοιρα να κάνουν πως παραπατάνε για να πέσουν έστω και κατά λάθος πάνω τους. Τι να έκαναν κι αυτά; Αφού δεν είχαν άλλο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή τους.
Ποιοι τα έφτιαχναν με ποιους, νομίζω το ξέρετε, το έχετε ζήσει και το θυμάστε. Η ωραία του σχολείου κατέληγε να φτιάχνει με τον ωραίο. Κι εσύ που ήθελες έναν απ’ τους δύο αναρωτιόσουν «γιατί;» και σ’ έτρωγε το άδικο. Ιδού η αφετηρία των απωθημένων σου. Άνοιξε το κουτάκι που θα έβαζες όλους τους ανεκπλήρωτους έρωτές σου.
Ήταν η αρχή του κακού, καθώς αυτός ο πρώτος, πλατωνικός σου έρωτας που σου είχε πάρει το μυαλό στο σχολείο, πολύ πιθανόν να διαμόρφωσε το τότε νεανικό σου γούστο για τις επόμενες επιλογές που θα έκανες.
Για να κάνω, όμως, και λίγο το διαβολάκι, αυτό το απωθημένο ήταν και θα είναι το πιο αθώο, το πιο ακίνδυνο και το λιγότερο επώδυνο. Κι αυτό, διότι όλα σε εκείνη τη φάση της ζωής μας φάνταζαν κι ήταν απλά. Ήμασταν εμείς οι ίδιοι απλοί ως άνθρωποι. Δε ζητούσαμε τόσα πολλά και τόσο σύνθετα πράγματα, όπως κάνουμε τώρα.
Γι’ αυτό το λόγο, αν τώρα που «μεγαλώσαμε», περάσει τυχαία κι αβίαστα μια βόλτα απ’ το νου μας εκείνος ο πρώτος έρωτας, το πρώτο απωθημένο, -όπως θέλει το ονομάζει ο καθένας- ένα χαμόγελο θα έρθει και θα σχηματιστεί στο πρόσωπό μας.
Θα πλημμυρίσουμε απ’ τη νοσταλγία που πάει πακέτο με τη θύμηση των μαθητικών μας χρόνων, θα μελαγχολήσουμε έστω κι ασυνείδητα μα υπάρχει περίπτωση και να σκάσουμε στα γέλια για τις ιστορικές μας επιλογές. Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές, ρε παιδιά!
Επιμέλεια Κειμένου Ανδριάνας Νίκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
