Ό,τι ειπωθεί μες στην παρέα μένει στην παρέα

Γυρίζοντας το χρόνο πίσω στα χρόνια τα ανέμελα του αυθορμητισμού και της αθωότητας…

Σκηνή πρώτη: Δύο πεντάχρονα πιτσιρίκια συζητούν σε μια αλάνα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι.

-Θες να γίνουμε φίλοι;

-Ναι!

Και το παιχνίδι ξεκινάει!

Και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται μια υπέροχη παιδική φιλία. Υπέροχη μέχρι να συμβεί η πρώτη αναποδιά και να περάσουμε τελικά στη σκηνή δεύτερη. Η σκηνή δεύτερη δεν είναι καμιά άλλη παρά αυτή που ο ένας απ’ τους δύο φίλους που συζητούσαν κάποτε στην αλάνα, προδίδει τα μυστικά του άλλου φίλου του, επειδή πιθανόν τσακώθηκαν ή μάλωσαν.

Και λες  «παιδιά είναι, θα μαλώσουν, θα τσακωθούν, αλλά θα τα ξεχάσουν ύστερα». Ίσως όντως να είναι έτσι, ίσως πάλι κι όχι. Ένα είναι σίγουρο όμως· μεγαλώνοντας κι υποθετικά ωριμάζοντας, δεν ξεχνάς και δε συγχωρείς τόσο εύκολα, όσο όταν είσαι παιδί. Οι λόγοι πολλοί και ποικίλοι.

Όταν τα χρόνια σου περνούν και θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να ξεχωρίσει τους αληθινούς απ’ τους ψεύτικους, τους καλούς απ’ τους κακούς και τους μόνιμους απ’ τους εφήμερους φίλους, δημιουργείς κάποιες απαιτήσεις και προσδοκίες απ’ τους πρώτους, τους αληθινούς, τους καλούς, τους μόνιμους, δηλαδή. Αυτές που αν ικανοποιηθούν, θα του δώσουν άξια τον τίτλο του καλύτερου φίλου.

Δε ζητάς πολλά και το ξέρεις. Ζητάς κατανόηση, ειλικρίνεια, ντομπροσύνη μα κυρίως εχεμύθεια κι εμπιστοσύνη. Το μεγαλύτερο βάρος, για ευνόητους λόγους, το κουβαλούν η εχεμύθεια κι η εμπιστοσύνη. Αυτή  η στερνή, η πολυσυζητημένη έννοια είναι σαν το χαρτί, που όπως λένε, αν το τσαλακώσεις ή το σκίσεις, ό,τι και να κάνεις μετά για να το διορθώσεις, δε θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν.

Χωρίς γενικεύσεις κι υπεκφυγές θα λέγαμε πως το συμπέρασμα είναι ένα: ποτέ μα ποτέ δεν προδίδεις τα μυστικά των φίλων σου και της παρέας σου συλλήβδην, ακόμη κι αν συναντιέστε στο δρόμο και πλέον δεν έχετε ούτε ένα τυπικό «Γεια!». Όχι, φίλε μου! Δεν το κάνεις ακόμη κι αν έχετε πλακωθεί, ακόμη κι αν η φιλία σας έληξε με τον πιο άδοξο τρόπο. Μόνο και μόνο από σεβασμό σε όσα περάσατε και σε όσα σας ένωσαν, δε γίνεσαι ποτέ «ρουφιάνος» σε βάρος του πρώην φίλου σου.

Μέσα στην παρέα, οι συζητήσεις ποικίλουν κι είναι βέβαιο πως δε συζητάτε μόνο προσωπικά, ερωτικά ή γενικής φύσεως δικά σας αποκλειστικά θέματα. Κάνετε κουτσομπολιό -συγγνώμη, κοινωνικά σχόλια ήθελα να πω-, κοροϊδεύετε άλλα άτομα που πιθανόν να σας σπάνε το νευρικό σύστημα, ή απλά λέτε ο ένας στον άλλον νέα που έτυχε να φτάσουν στα αυτιά σας. Ε και; Τι σημαίνει αυτό;

Ότι όταν το διαλύσετε, θα τραβήξει ο καθένας το δρόμο του και θα αρχίσετε να λέτε στον καθέναν όσα είχατε εκμυστηρευτεί ο ένας στον άλλον; Δε μοιάζει κάπως παιδιάστικο αυτό; Δείχνει χαρακτήρες που είναι ανασφαλείς και ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να καταστρέψουν ακόμα πιο πολύ ό,τι μπορεί να απέμεινε απ’ αυτό που καλούσατε «φιλία».

Ωστόσο, μην τα βάφεις μαύρα και μη χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που εμπιστεύτηκες τέτοιου είδους άτομα. Πάνω στο θυμό και στα νεύρα δείχνει ο άλλος τον πραγματικό του χαρακτήρα. Δείχνει ποιος στ’ αλήθεια είναι. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, όμως. Ο καθένας είναι οι επιλογές του και τα δικαιώματα που δίνει. Εσύ για το μόνο που έχεις να ανησυχείς είναι για τις δικές σου επιλογές. Κάνε τις καλύτερες για σένα!

Και για το τέλος κράτα αυτό: ποτέ μη συγχωρείς τη «ρουφιανιά», γιατί αν στο έκανε μία φορά, θα στο ξανακάνει –όσο δικό σου άτομο κι αν ήταν.