Ρεπό: μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα

Σε μια κοινωνία που εξελίσσεται και προχωράει με ραγδαίους ρυθμούς οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν, να εργασθούν. Τρέχουν να βγάλουν έστω τα προς το ζην για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα σε χαλεπούς καιρούς κι αντίξοες συνθήκες που υπάρχουν στο ευρύτερο κοινωνικό-οικονομικό μας πλαίσιο. Είναι προνόμιο το να μπορείς να εργασθείς τη σήμερον ημέρα, ακόμη κι αν η δουλειά σου δεν είναι ταυτόσημη με το αντικείμενο που έχεις σπουδάσει ή έστω με το αντικείμενο που σου αρέσει.

Πιο συγκεκριμένα, στη χώρα μας η οποία κρατά καλά τα σκήπτρα της ανεργίας είναι -θα μπορούσαμε να πούμε- ευλογία το να εργάζεται κάποιος στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα. Η δουλειά εκτός του ότι σε μυεί, σε πλάθει και σε διαμορφώνει ως ένα ενεργό μέλος, σου δίνει και τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Το βασικότερο, όμως, πλεονέκτημά της είναι ότι σε καθιστά ανεξάρτητο οικονομικά. Βγάζεις τα δικά σου χρήματα -ίσως όχι τα επιθυμητά-, μα ικανά να σε συντηρήσουν. Ωστόσο, όλα γύρω μας εκτός απ’ τη θετική τους πλευρά έχουν και μια πιο γκρίζα. Το ίδιο συμβαίνει και με την εργασία.

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που γύρισες σπίτι με το αίσθημα της απογοήτευσης, της κούρασης, της αγανάκτησης που προέρχονταν απ’ τη δουλειά σου. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που ένιωσες ότι θέλεις να τα παρατήσεις, να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και να μετακομίσεις στη Χαβάη. Συνήθως αυτή η πίεση πηγάζει απ’ την πολύωρη παρουσία σου στη δουλειά, από μία -μάλλον ανούσια- παρεξήγηση με τον εργοδότη σου κι απ’ τις τάσεις φυγής που κατευνάσεις μέσα σου.

Έρχεται, όμως, μία λέξη, από εκεί που δεν το περιμένεις και φέρνει τα πάντα σε ισορροπία. Ρεπό: μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Χιλιάδες συναισθήματα χαράς, ευτυχίας, ανακούφισης έρχονται και κάνουν στην άκρη το οτιδήποτε αρνητικό είχες βιώσει. Αισθάνεσαι ηγέτης, αυτοκράτορας, ότι ο κόσμος σου ανήκει κι ότι μόλις μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο που διαρκεί το ρεπό σου μπορείς να κάνεις τα πάντα, ακόμα και να κλείσεις εκείνα τα πολυπόθητα εισιτήρια για Χαβάη.

Επιτέλους, πήρες ρεπό! Γιούπι! Πρώτες σκέψεις που σου έρχονται είναι ότι θα κοιμηθείς σαν άνθρωπος χωρίς να ακούσεις τον μισητό ήχο του ξυπνητηριού σου που σου υπενθυμίζει την καθημερινή σου ρουτίνα. Σχεδιάζεις να δεις τους φίλους σου, να πας για ψώνια, για καφέ, για φαγητό, βόλτα δίπλα στη θάλασσα ή έστω βουτιά στον καναπέ δίχως να υπάρχει αύριο. Θέλεις να κάνεις όλα εκείνα που τις προηγούμενες μέρες δεν μπορούσες, λόγω του ωραρίου της δουλειάς σου.

Οι πιο τολμηροί, ίσως, να φύγουν και για ένα σύντομο ταξιδάκι στην εξοχή, να πάρουν λίγο καθαρό αέρα και μια ανάσα για την επόμενη δύσκολη κι απαιτητική μέρα που τους περιμένει. Άλλοι, πάλι, θα μείνουν σπίτι απολαμβάνοντας τη σπιτική ζεστασιά και θαλπωρή με την οικογένεια ή το σύντροφό τους. Η ημέρα που έχεις ρεπό, είναι η μέρα που κάθε ξεχωριστό λεπτό και δευτερόλεπτο είναι σημαντικό, γι’ αυτό και προσπαθείς να κάνεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς.

Το ρεπό σου να το ζεις. Ο καθένας, βέβαια, επιλέγει να το ζήσει διαφορετικά ανάλογα το budjet και φυσικά τη διάθεσή του. Ένα πράγμα, παρ’ όλα αυτά, παραμένει ίδιο κι αναλλοίωτο σε κάθε περίπτωση. Το συναίσθημα της χαράς και της ανακούφισης. Όλοι οι εργαζόμενοι στο άκουσμα αυτής της μαγικής λέξης πατάνε το κουμπί ON και αυτόματα η διάθεσή τους και το κέφι τους εκτοξεύεται στο κόκκινο.

Εξάλλου, η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη κι είναι καλό μια στο τόσο να ξεφεύγεις απ’ τις κλασικές, εικονογραφημένες σου μέρες, απολαμβάνοντας έστω και μια τζούρα ξεκούρασης κι ηρεμίας. Να δουλεύετε για να ζείτε, παιδιά κι όχι να ζείτε για να δουλεύετε. Μέτρον άριστον!