Κάποτε διάβασα κάπου πως όταν οι λέξεις αποτυγχάνουν να πουν αυτά που αισθάνεσαι, ηγετικό ρόλο αναλαμβάνει η μουσική. Κι αν το καλοσκεφτείς, έτσι είναι. Η μουσική είναι παντού. Σε περιβάλλει. Σε κάθε περίπτωση ανατρέχεις σ’ αυτή. Είναι όμως και μερικά τραγούδια που αναστενάζεις στο άκουσμά τους.
Ναι, καλά κατάλαβες. Μιλάω για τα τραγούδια εκείνα που κλείνεις τα μάτια σου ακούγοντάς τα και ξάφνου παίρνουν σάρκα κι οστά! Έχουν βλέμμα, χαμόγελο, καρδιά, μνήμη, μυρωδιά. Είναι τα τραγούδια-άνθρωποι. Πρόκειται για στίχους που έχεις αφιερώσει ή και το αντίστροφο. Είναι τα κομμάτια που δεν τα ακούς με τα αυτιά, αλλά τα αφουγκράζεσαι με την ψυχή σου.
Αναφέρομαι σε εκείνα τα μουσικά κομμάτια που έχουν ανεξίτηλα στοιχειώσει το νου σου. Μη δειλιάζεις να το παραδεχτείς. Έχεις κι εσύ τουλάχιστον μία τέτοια μελωδία-φάντασμα που σε καθηλώνει κάθε φορά που την ακούς είτε τυχαία είτε όχι. Γιατί δεν είναι λίγες οι στιγμές που μόνος σου θες να θυμηθείς κι ο δείκτης του ποντικιού μένει κολλημένος στο repeat. Κι εσύ θυμάσαι. Φέρνεις στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου σου το πορτραίτο του ανθρώπου εκείνου, τις στιγμές σας, τα γέλια σας, τις χαρές σας, τις λύπες σας, τα «σ’ αγαπώ σας». Όλα.
Ωστόσο, υπάρχουν κι οι στιγμές που απλά είσαι έξω χαλαρά για κρασάκι με τους φίλους σου και νιώθεις το ηχητικό background πιο οικείο από ποτέ. Αφαιρείσαι για τα τρία-τέσσερα αυτά λεπτά. Χαμηλώνεις το βλέμμα –γιατί η στιγμή αυτή είναι αναμφισβήτητα ιδιωτική σου υπόθεση– και κάθε κύτταρό σου τραγουδάει μαζί σου έναν προς έναν τους στίχους, έχοντας αφήσει την καρδιά σου να πάλλεται σύμφωνα με τη μελωδία.
Δε μιλάω μόνο σε σένα που μπορεί να τα ακούς και να πονάς γιατί το «τότε» δεν είναι πλέον «τώρα». Μιλάω και σε σένα, ερωτευμένε και καψούρη άνθρωπέ μου, που έχεις συνδυάσει κάποιες μουσικές με τη μορφή του αγαπημένου σου και κάθε φορά που τις ακούς θες να στείλεις ένα μήνυμα-σεντόνι, κατεβατό ολόκληρο, για να του υπενθυμίσεις για χιλιοστή φορά πώς νιώθεις ή να τρέξεις να κουρνιάσεις στην αγκαλιά του για να τις ακούσετε μαζί.
Αυτά τα κομμάτια που ενσαρκώνονται όταν η αύρα τους γαργαλίσει τα αυτιά σου, βρίσκονταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται στο θησαυροφυλάκιο του μυαλού σου και θα κάνουν παρέα στις σκέψεις σου και στα δικά σου ξεχωριστά άτομα. Σε αυτά τα άτομα που απ’ το πουθενά παίρνουν όσκαρ καλύτερου ηθοποιού κάθε φορά που συμπρωταγωνιστούν στις σκέψεις σου με το πάτημα του play.
Σε τελικό συμπέρασμα πάντως, δεν ευθύνονται τα τραγούδια που σε κάνουν να κατακλύσεις το μέσα σου με αμφιθυμικά συναισθήματα. Εσύ είσαι υπαίτιος για την αξία που τους έχεις δώσει συνδυάζοντας ένα πεντάγραμμο νότες με ένα άτομο. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Επίπονο ή μη.
Για ένα πράγμα να είσαι σίγουρος παρ’ όλα αυτά, η μουσική και τα τραγούδια θα λένε πάντα αυτά που δεν μπορείς να πεις εσύ. Θα μιλάνε για σένα χωρίς να βγάζεις λαλιά. Και θα λένε πάντα την αλήθεια σου!
Επιμέλεια Κειμένου Ανδριάνας Νίκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
