Αναμφισβήτητα είναι όμορφο και κομψό να στολίζουμε τον εαυτό μας με διάφορα κοσμήματα, σκουλαρίκια, δαχτυλίδια. Γινόμαστε πιο εντυπωσιακοί, πιο λαμπεροί κι έχουμε άλλη φινέτσα, όπως και να το κάνουμε. Ωστόσο, δεν είναι μόνο θέμα εικόνας μερικά απ’ αυτά. Είναι εκείνα τα μπιζού με τα οποία έχουμε μια άλλη, μια ιδιαίτερη σχέση. Η αξία τους ανεκτίμητη. Δεν τίθεται θέμα κόστους, αλλά μεγάλης συναισθηματικής σημασίας.
Οι περισσότεροι έχουμε φορεμένα πάνω μας, ή έστω φυλαγμένα καλά τέτοια κοσμήματα. Ο όρος κοσμήματα δεν αναφέρεται μόνο στα χρυσαφικά μας. Μπορεί να εννοούμε ένα δαχτυλίδι ογκώδες κι επιβλητικό μέχρι κι ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά. Εξάλλου οτιδήποτε φοράμε πάνω μας μπορεί να θεωρηθεί κόσμημα!
Είναι όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα, φανταχτερά ή διακριτικά, αληθινά ή ψεύτικα, περίτεχνα ή μη, μπιζουδάκια με τα οποία είμαστε δεμένοι για ποικίλους λόγους. Συνήθως είναι δώρα δικών μας ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά μπορεί να είναι μια επένδυση που κάναμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, για να μας θυμίζει μια περίοδο που δε θέλουμε να ξεχάσουμε. Ίσως πάλι να τα θεωρούμε γούρια γιατί κάθε φορά που τα έχουμε πάνω μας τυχαίνει κάτι όμορφο.
Μπορεί, επίσης, να είναι ένα υφασμάτινο βραχιολάκι που κουβαλά τη μυρωδιά και την αύρα ενός ξεχωριστού για μας ατόμου. Πιθανότατα να αποτελεί ένα αιώνιο σύμβολο αγάπης κι αφοσίωσης όπως είναι οι βέρες. Πολλές φορές δεν είναι καν μεταλλικό, είναι κλωστές που έχουν πλεχτεί με πολλή αγάπη για να κοσμήσουν το χέρι των κολλητών μας ως επισφράγιση της φιλίας μας.
Είναι κοσμήματα που δεν ακολουθούν πάντα τις τάσεις που επιβάλλει η μόδα. Δεν τα φοράμε για να δείξουμε πόσο fashion icons είμαστε, αλλά γιατί είναι κομμάτι μας. Είναι το σήμα κατατεθέν μας. Είμαστε εμείς. Δεν τα βγάζουμε ούτε για να κάνουμε μπάνιο. Η παραμικρή απουσία τους από πάνω μας είναι σαν να φεύγει αυτομάτως ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι που δε θέλουμε να χάσουμε. Ένα κομμάτι που ίσως να ανήκει στο παρελθόν, αλλά μας ακολουθεί και στο παρόν.
Το κόστος τους δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο. Ποιος είπε, άλλωστε, ότι για να αξίζει κάτι πρέπει να είναι παράλληλα κι ακριβό; Την αξία του την παίρνει από εμάς κι από αυτά που μας δένουν μαζί του. Είναι αντικείμενα που απεικονίζουν στιγμές, συναισθήματα, λόγια, πράξεις, κλάματα, γέλια, αγάπες, χωρισμούς, πρόσωπα που δεν είναι πια μαζί μας, μέρη που ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να ξαναπάμε. Καταστάσεις και περιπτώσεις που είναι πολύ πιο ακριβές και πολύτιμες απ’ το ίδιο το κόσμημα και το υλικό που είναι φτιαγμένο.
Τα κοσμηματάκια αυτά είναι ένα είδος θησαυρού για ‘μας. Μας αρέσουν, τα αγαπάμε, τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας και δεν τα αποχωριζόμαστε ποτέ. Είναι τα φυλαχτά μας τα οποία δε «φυλάνε» μονό εμάς από κακοτοπιές και δυσκολίες, αλλά κρατούν καλά κρυμμένα μέσα τους φάσεις της ζωής μας, χρονικές περιόδους έντονες κι ανεξίτηλες.
Να τα κρατάτε, να τα φοράτε και να τα εκτιμάτε. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα είναι κειμήλια που η αξία τους θα έχει ανεβεί ακόμα πιο πολύ με το πέρας του καιρού.
Επιμέλεια Κειμένου Ανδριάνας Νίκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
