Η αγάπη θέλει κότσια

Νομίζεις ότι ήσουνα σωστός σε όλα. Νομίζεις ότι ο άλλος έχει απλώς παραλογιστεί και γίνεται εχθρικός και κακός μαζί σου. Μέχρι που αρχίζουν να σου στοιχειοθετούν κάθε αρνητική πράξη και συμπεριφορά που εκδηλώνουν απέναντί σου κι αντιλαμβάνεσαι ότι καθετί που έχεις πει ή κάνεις εις βάρος τους, πόνεσε κι άνοιξε χαρακιές. Με λίγα λόγια, παίρνεις ό,τι έδωσες.

Συνειδητοποιείς πως κάποιες πράξεις και κάποια λόγια όσο αθώα κι απερίσκεπτα κι αν τα έκανες, χωρίς κανένα σκοπό να πληγώσεις τον άλλο, πόνεσαν βαθιά  Και τώρα, μικρό, καλό κι ανόητο πλασματάκι, ήρθε η ώρα να πληρώσεις για να μάθεις να ζυγίζεις λόγια και πράξεις πριν προβείς σ’ αυτά.

Όταν ο άλλος σου έλεγε «φτάνει, το έχεις παρακάνει», εσύ συνέχιζες τα καμώματά σου θεωρώντας ότι έτσι τον κερδίζεις. Δες τώρα, όμως, τι πετύχαινες. Αν έτσι τον κέρδιζες γιατί τώρα εσύ έχεις πέσει στα πατώματα; Γιατί αυτές του οι πράξεις σε πονάνε και σε πληγώνουν;

Αγάπησες, δε λέει κανείς το αντίθετο, αλλά βλέπεις ότι φέρθηκες ανώριμα και παρορμητικά. Θεώρησες ότι στο όνομα της αγάπης όλα δικαιολογούνται κι ότι η αγάπη όλα τα συγχωρεί. Οπότε τώρα δεν μπορείς να πεις τίποτα και δεν μπορείς να αντιδράσεις. Νιώθεις το μυαλό και το σώμα σου να παραλύουν και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γίνεις αποδέκτης των δικών σου λαθών για να επέλθει ισορροπία κι εξιλέωση.

Στο κάτω-κάτω της γραφής εσύ το ξεκίνησες όλο αυτό κι ο άλλος ήδη απέδειξε πόσα νιώθει για σένα ανεχόμενος τους παραλογισμούς σου. Σειρά σου, λοιπόν, να δείξεις τι νιώθεις ανεχόμενος τις δικές του αντιδράσεις. Δεν είπε ποτέ κανείς ότι η αγάπη είναι εύκολη κι όλα κυλούν ρόδινα. Στα δύσκολα φαίνεται, στα εύκολα ξέρουν όλοι να αγαπάνε. Όταν νιώθεις ότι τσακίζεις και δεν αντέχεις άλλο φαίνεται η αγάπη σου. Μένεις ή αποχωρείς. Αν αποχώρησες δεν ήταν αγάπη, ένας ενθουσιασμός ήτανε.

Αν δε δοκιμαστείς να δεις τα όριά σου και τα όρια του ανθρώπου που αγαπάς δεν μπορείς να μιλάς για αγάπη. Αν το παίζεις εκ του ασφαλούς κι αποφεύγεις κάθε διαπληκτισμό και συζήτηση ακόμη και για το παραμικρό, τότε ή τρομερά φοβητσιάρης είσαι ή θεωρείς ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου δεν αξίζει αρκετά ώστε να σπαταλάς τον χρόνο σου συζητώντας τα προβλήματα της σχέσης σας. Άσε που κάποια στιγμή αναπόφευκτα όλο αυτό θα σκάσει μέσα στα μούτρα σου.

Μέσα σε μια σχέση, η οποία χαρακτηρίζεται από αγάπη, ωριμάζεις συναισθηματικά κι αντιλαμβάνεσαι πολλά, μπορείς να κατανοήσεις τη θέση του ανθρώπου σου και να μάθεις να κινείσαι με βάση το κοινό σας καλό κι όχι με βάση το τι θες εσύ. Όσες σχέσεις έχουν κτιστεί με αυτό τον τρόπο δύσκολα κλονίζονται και δύσκολα διαλύονται, διότι γνωρίζουν κι οι δυο πως ότι κι αν συμβεί κι όσο κι αν θυμώσουν ο ένας με τον άλλο, δε θα προδώσουν και δε θα πουλήσουν ο ένας τον άλλο. Ακόμη κι όταν μεταξύ τους είναι σκοτωμένοι δε θα ανεχτούν από κανέναν να προσβάλει τον σύντροφό τους.

Η αγάπη είναι όρος ιερός και στο όνομά της έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί πολλά. Αλλά όλα καταλήγουν στα αμοιβαία, αγνά και δυνατά συναισθήματα που νιώθει ο ένας για τον άλλο, στην εγκατάλειψη του «εγώ» και την αντικατάστασή του απ’ το «εμείς».  Κι όταν ένα κομμάτι του «εμείς» πέφτει, το άλλο το τραβάει να ανέβει κι όταν το ένα κομμάτι θυμώνει, το άλλο πονάει κι υποφέρει.

Κι αν ποτέ αυτό το «εμείς» μεταξύ δυο ανθρώπων πρέπει να σπάσει, η καρδιά αυτού που αγαπά ξεχαρβαλώνεται και νιώθει ότι έχουν κλέψει ένα κομμάτι του. Συνεχίζει να υπάρχει, αλλά νιώθει ότι δε ζει. Ο πόνος γίνεται ψυχοσωματικός κι επικρατεί μια γενική παραίτηση.

Δεν είναι εύκολη η αγάπη ούτε έρχεται με οδηγίες χρήσεις. Σας έρχεται σαν πλαστελίνη και τη χτίζετε μαζί κομμάτι-κομμάτι δίνοντάς της το χρώμα που εσείς θέλετε. Κι αν κάτι δε σας αρέσει το αναπλάθετε μέχρι να πετύχετε αυτό που πραγματικά θέλετε, μαζί κι όχι ο καθένας χωριστά.

Κι όταν η αγάπη πληγώνει είναι επειδή την έχεις βλάψει κι όταν πονάει είναι επειδή γίνεται παράπονο. Κι αν την αφουγκραστείς και τη μελετήσεις προσεχτικά θα γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, γιατί η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων.