Κι εκεί που ζεις κανονικά τη ζωή σου, ξυπνάς ένα πρωί και να σου τα 30 προ των πυλών. Αν κι είναι απλά ένας ακόμη αριθμός στην τούρτα των γενεθλίων σου, σαν νούμερο κάτι σου κάνει. Σε τρομάζει, σε φρικάρει, 30 λοιπόν. Και μετά τι; Στα 30 σου πρέπει, υποτίθεται, να είσαι ώριμος, να έχεις πάρει τις αποφάσεις σου, να έχεις κατασταλάξει στη ζωή σου και να ξέρεις τι θες. Αμ δεν. Και γιατί να ξέρεις δηλαδή; Τη μια μέρα είσαι 29 κι όλα καλά και την επόμενη βρίσκεσαι ξαφνικά να κλείνεις τα 30 και να σκέφτεσαι τι μέλλει γενέσθαι και πώς αρχίζεις να εκπληρώνεις τα σχέδιά σου;
Τα 30 είναι μια ηλικία ορόσημο. Από τα 20 σου αρχίζεις να θέτεις στόχους τους οποίους θέλεις να έχεις εκπληρώσει μέσα στην επόμενη δεκαετία. Θεωρείς ότι από τα 30 κι έπειτα κάθε προσπάθεια ακυρώνεται και καθίσταται ανέφικτη. Λες και μετά από αυτό το μαγικό αριθμό όλα τελειώνουν. Οι ελεύθεροι κι ωραίοι άντρες που το έπαιζαν, μέχρι πρότινος, ορκισμένοι εργένηδες αρχίζουν να αναζητούν απεγνωσμένα το άλλο τους μισό για να νοικοκυρευτούν κι οι δε γυναίκες μετατρέπονται σε ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν διότι ξυπνάει ξαφνικά το βιολογικό τους ρολόι κι αρχίζει να τους κρούει τον κώδωνα κινδύνου.
Βλέπεις φίλους να παντρεύονται και σκέφτεσαι πότε θα έρθει κι η σειρά σου κι ας μην είσαι καν σίγουρος ακόμη αν ο γάμος σου ταιριάζει κι αν πραγματικά το θες. Αν, από την άλλη, έχεις ήδη καταφέρει να επιτύχεις αυτούς τους στόχους αναλογίζεσαι τα ξεφαντώματα και τις ανεμελιές που ‘χασες αλλάζοντας πάνες και νανουρίζοντας κλαψιάρικα βρέφη στην αγκαλιά σου και τις υποχρεώσεις που φορτώθηκες από νωρίς. Θεωρείς ότι τα 30 θα ήταν ίσως μια καλύτερη ηλικία για να κάνεις αυτό το βήμα.
Θεωρείς –επειδή με αυτό βομβαρδίζεσαι από παντού– ότι απ’ τα 30 και μετά αρχίζεις να γερνάς. Η μπογιά σου δεν περνά πια. Η επιδερμίδα σου αλλοιώνεται και τα μαλλιά σου αρχίζουν σταδιακά να ασπρίζουν. Στην εμφάνιση της πρώτης ρυτίδας σου έρχεται ένα μίνι εγκεφαλικό και τρέχεις σε φαρμακεία κι αισθητικούς για να προλάβεις το κακό. Νιώθεις ότι αυτό είναι η αρχή του τέλους κι ας μην έχεις ζήσει ούτε τα μισά χρόνια της ζωής σου ακόμη.
Και μετά είναι και το θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού. Έχεις επιλέξει αυτό που σου ταιριάζει; Σε γεμίζει αυτό που κάνεις και θα μπορούσες να το κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου; Θα μπορείς να συντηρείς την οικογένειά σου με το μισθό που σου προσφέρει η συγκεκριμένη εργασία; Μήπως είναι κάτι άλλο που θα σου πήγαινε περισσότερο; Μήπως τελικά δεν έπρεπε να ακολουθήσεις φιλολογικά και θα ήταν καλύτερα να είχες γίνεις αστροφυσικός;
Οι αμφιβολίες είναι αμέτρητες κι οι ανησυχίες εξίσου πολλές. Ό,τι κι αν έχεις πετύχει μέχρι τότε, είναι άλλα τόσα που δεν έχεις κάνει ακόμη και σε αυτά θα επικεντρωθείς και θα βιαστείς να προλάβεις. Συγκρίνεις τη ζωή σου με αυτές των φίλων και των γνωστών σου και νιώθεις πως εκείνοι έχουν βρει την άκρη ενώ εσύ ακόμη ψάχνεις το σχοινί. Σου έχω νέα λοιπόν. Κι εκείνοι το ίδιο μπερδεμένοι με σένα είναι κι ας νομίζεις εσύ ότι τα έχουν ρυθμίσει όλα.
Γενικά θεωρείς ότι στα 30 θα έχεις τις απαντήσεις σε όλα και θα μπορείς μιλήσεις με σιγουριά για τα πάντα. Αντ’ αυτού, συνειδητοποιείς ότι μάλλον δεν ξέρεις ακόμη ποιος είσαι και πού πας. Σε ρωτάει η μάνα σου πότε θα παντρευτείς για να αράξεις κ εσύ κάπου και δεν ξέρεις τι να της πεις. Να της πεις δε θες ακόμη; Να της πεις ότι δεν έχει βρεθεί το κατάλληλο άτομο ακόμη; Ή να της πεις ότι δεν έχεις σκοπό να το κάνεις ποτέ; Και το τρομαχτικό δεν είναι ότι δεν ξέρεις τι να της πεις, το τρομαχτικό είναι η συνειδητοποίηση ότι κι εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι πραγματικά θες. Σε ρωτάει το παιδί σου γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι και πάλι δεν ξέρεις τι να του πεις.
Κάπως έτσι και κάπου εκεί στα 30 λοιπόν, αρχίζεις να φιλοσοφείς βαθύτερα τη ζωή και να ψάχνεις το νόημα. Αποφασίζεις να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να επαναπροσδιοριστείς και να βρεις απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα, είτε τα έχεις θέσει εσύ στον εαυτό σου είτε σου τα έχουν θέσει άλλοι.
Αρχίζεις να ανακαλύπτεις πτυχές σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Αυτή η κρίση που πέρασες, περνάς ή θα περάσεις είναι στην ουσία αφύπνιση. Ξυπνάς κι αντιλαμβάνεσαι ότι ναι, υπάρχει ζωή και μετά τα 30 κι είναι εξίσου γλυκιά κι όμορφη. Η ζωή δε σταματά εκεί, απλά ξεκινά πάλι με νέες προοπτικές και πιο στοχευμένα όνειρα.
Και ποιος ξέρει; Ίσως στα 35 να την έχεις βρει την άκρη. Αν όχι, θα έχεις άλλα τόσα χρόνια να συνεχίσεις να το παλεύεις. Στην τελική η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο. Ποτέ δεν είναι αργά για να εκπληρώσεις όνειρα και φιλοδοξίες.
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ευστρατίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
