Μέρες μοναξιάς με έναν καφέ κι ένα κοντρόλ στο χέρι

Ακούς το ξυπνητήρι, βλέπεις ότι έξω έχει ξημερώσει, το κλείνεις κι αλλάζεις πλευρό. Σήμερα θες να κοιμάσαι μέχρι να βαρεθείς, να σηκωθείς να φτιάξεις καφέ, να πάρεις το κοντρόλ και να καθίσεις να χαζεύεις χωρίς να βλέπεις. Θες απλώς να ηρεμήσεις, να τα βρεις με τον εαυτό σου και να ανασυγκροτηθείς. Ούτε τηλέφωνα σε νοιάζουν, ούτε υποχρεώσεις, ούτε καν το να αλλάξεις ρούχα. Μοναδικός σου στόχος είναι να συρθείς να πας απ’ το κρεβάτι μέχρι και τον καναπέ.

Αποφασίζεις ότι εκεί θα αράξεις. Τηλεφωνάς στο αφεντικό, προφασίζεσαι αδιαθεσία, γέρνεις το κεφάλι πίσω, κοιτάς το ταβάνι και χαζεύεις σκεπτόμενος τα πάντα και τίποτα απολύτως. Πράγματα εντελώς ανούσια, προσπάθεια να αδειάσεις το μυαλό και το κεφάλι σου απ’ τη βαβούρα και τη σαβούρα που μαζεύτηκαν μέσα.

Σάπια λόγια που σε πλήγωσαν, άδικες κατηγορίες, συμπεριφορές γεμάτες έχθρα και μίσος κι εσύ στη μέση παρατηρητής να μην ξέρεις πού να πρωτοαμυνθείς. Τι είναι το πιο σημαντικό, τι σε πονάει πιο πολύ; Μήπως να άρχιζες από εκεί; Αν όμως επιτρέψεις να πάρουν έδαφος οι υπόλοιποι; Αν η φωτιά έρθει πολύ κοντά καίγεσαι, το ξέρεις.

Πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τις ισορροπίες μέσα σου. Να βρεις πού έκανες κι εσύ λάθος. Να βεβαιωθείς ότι δεν ήταν η δικιά σου συμπεριφορά που προκάλεσε όλο αυτό τον πόλεμο γύρω σου. Κι αν ήταν η δικιά σου συμπεριφορά πρέπει να βρεις τρόπους να τα φτιάξεις όλα πριν καταρρεύσεις κι εσύ κι όσα έχτισες μαζί.

Φτιάχνεις τον καφέ σου, ανάβεις την τηλεοράση να έχεις την ψευδαίσθηση της συντροφιάς κι ενώ εξωτερικά επικρατεί η απόλυτη ηρεμία μέσα σου μαίνεται καταιγίδα με ανέμους 20 μποφόρ να τα παίρνουν και να τα σηκώνουν όλα. Κι οι φωνές στο κεφάλι σου ουρλιάζουν πιο δυνατά κι απ’ την τηλεόραση, σε όποια ένταση κι αν την έχεις.

Είναι σκέψεις ασυνάρτητες που ξεπετάγονται από δω κι από κει και πρέπει να τις οργανώσεις για να μπορέσεις να τις ησυχάσεις. Βρίσκεις την πηγή της κάθε μίας και τα ερεθίσματα που την προκάλεσαν κι αρχίζεις. Ρουφάς λίγο απ’ τον καφέ σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα κι αρχίζεις να ψαχουλεύεις το μυαλό σου.

Είναι σαν να έχεις μπει στη σοφίτα της γιαγιάς σου, η οποία έχει να καθαριστεί εδώ και κάτι χρονάκια. Σαβούρα παντού, αλλά κάπου εκεί μέσα υπάρχουν κι αναμνηστικά όμορφων στιγμών, το θέμα είναι ψάξεις και να μπορέσεις να τα βρεις. Το θέμα είναι να έχεις το θάρρος και τη θέληση να πετάξεις όλη τη σαβούρα που έχει μαζευτεί για να ξεθάψεις και να κρατήσεις εκείνους τους μικρούς θησαυρούς που είχες θάψει κάτω από τόση ασχήμια.

Κάνεις ζάπινγκ χωρίς να βλέπεις καν τι παίζει εκείνη τη στιγμή και συνεχίζεις να ρουφάς αφηρημένα τον καφέ σου, ενώ το μυαλό σου βαρά υπερωρίες. Μπορεί να πιάσεις τη λογική και το συναίσθημα  να κονταροχτυπιούνται κι αντιλαμβάνεσαι ότι ήρθε η ώρα να επιληφθείς της κατάστασης.

Σε καλεί ο κολλητός και είτε δε θα το σηκώσεις καθόλου, είτε θα σε ακούσει ότι είσαι εντελώς εκτός και θα σε αφήσει στην ησυχία σου. Είναι η μέρα που θες τη μοναξιά και την ηρεμία σου, τόσο που τίποτα δεν είναι ικανό να σε κουνήσει από εκεί. Κάνεις το κοντρόλ προέκταση του ενός χεριού και την κούπα με τον καφέ προέκταση του άλλου.

Δηλώνεις ότι βαριέσαι και νιώθεις πεσμένος για να μην πληγώσεις κανένα, κρατάς ό,τι ειπώθηκε προς εσένα για τον εαυτό σου κι αρχίζεις να το αποβάλλεις. Αποφεύγεις την επικοινωνία διότι όποιος βρεθεί κοντά σου κινδυνεύει να γίνει αποδέκτης όλων όσων έχουν μαζευτεί μέσα σου και δεν ξέρεις πώς μπορεί να εκδηλωθούν.

Είναι μέρες τεμπέλικες σωματικά, αλλά πνευματικά υπερβολικά κουραστικές. Σε ρίχνουν και σε διαλύουν, ξεσπάς στον ύπνο, κατεβάζεις αμέτρητες κούπες καφέ για να κρατηθείς όσο περισσότερο μπορείς ξύπνιος και γίνεσαι κολλητός με το τηλεκοντρόλ το οποίο δε φαίνεται να πετυχαίνει τίποτα ενδιαφέρον για σένα – ούτε καν η αγαπημένη σου σειρά δε σε κρατά.

Είναι, παρ’ όλα αυτά, μέρες που τις χρειάζεσαι για να μην τα χάσεις. Είναι μέρες φαινομενικά ήρεμες και χαλαρές. Είναι μέρες που όταν σε ρωτάνε τι έκανες η απάντηση είναι «τίποτα» κι όμως αισθάνεσαι ότι έχεις εκτελέσει εκατομμύρια εργασίες. Διότι όση ώρα το κορμί σου χαλάρωνε, το μυαλό έτρεχε κι ανάλωνε όλη την ενέργεια σε σκέψεις, αποφάσεις και ξεκαθαρίσματα.

Είναι μέρες που πονάνε και πληγώνουν. Είναι μέρες αποκλειστικά για σένα και τον εαυτό σου. Είναι η μέρα που θα τελειώσει και θα σε έχει επαναφέρει σε αυτό που πραγματικά είσαι. Θα έχεις αδειάσει τον κάδο, θα έχεις επανεκκινήσει και θα μπορείς να συνεχίσεις από εκεί που έμεινες. Είναι η μέρα που επανήλθες.