Οι σχέσεις από απόσταση δεν είναι καταδικασμένες ν' αποτύχουν

Σίγουρα  θα υπήρξε ένα άτομο στη ζωή σου με το οποίο δένατε σε πολλά αν όχι σε όλα, αλλά σας χώρισε  η ριμάδα η απόσταση. Κοιτούσες καράβια ή αεροπλάνα και σκεφτόσουν ότι ένα από αυτά θα σε πάει κοντά του ή θα το φέρει κοντά σου. Κοιτούσες ζευγάρια να περπατάνε στο δρόμο πιασμένα χέρι-χέρι και τα ζήλευες. Όχι κατ’ανάγκη επειδή έδειχναν ερωτευμένα, αλλά επειδή μπορούσαν απλά να κρατήσουν ο ένας το χέρι του άλλου εκείνη τη δεδομένη στιγμή που εσύ δε μπορούσες να κρατήσεις το χέρι του δικού σου ανθρώπου. Διότι πολύ απλά σας χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα που δεν μπορούσες να καλύψεις παίρνοντας το αμάξι για να πας να τον βρεις.

Οι έρωτες αυτοί γεννιούνται συνήθως στα κρυφά, πίσω από κλειστές πόρτες κι ίσως στις πιο αδύναμες σου στιγμές, κατά τις οποίες το μόνο που θες είναι να μείνεις μόνος καταφεύγοντας σε όποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να ξεχαστείς. Κάνεις ανούσιες συζητήσεις σε αμφιβόλου ποιότητας chatrooms, άλλοτε γελάς κι άλλοτε τρελαίνεσαι με τα όσα διαβάζεις, μέχρι που σου χτυπά την πόρτα.

Είναι εκείνος ο τύπος ανθρώπου που, συνήθως, αν τον έβλεπες οπουδήποτε αλλού ίσως και να τον προσπερνούσες αδιάφορα. Εκεί, όμως, όχι. Είναι εκείνος που θα σε ρωτήσει τι θες, ποιος είσαι και πού πας. Θα ενδιαφερθεί να σε ακούσει και θα σου μιλήσει για τα δικά του. Θα μιλάτε με τις ώρες για όλα και για τίποτα και θα είναι εκείνος που θα σε κάνει όντως να ξεχαστείς. Η σχέση σας θα αρχίσει σαν πλατωνική και κάπου στην πορεία, χωρίς να έχετε καταλάβει είτε ο ένας, είτε ο άλλος πότε και πώς, θα εξελιχθεί σε μια ρομαντική ιστορία παθιασμένων συναντήσεων και δακρύβρεχτων αποχωρισμών – διότι ως συνήθως το άτομο αυτό τυγχάνει να είναι μίλια μακριά, ενίοτε και σε άλλη ήπειρο.

Το άτομο αυτό θα σου έχει πάρει το μυαλό πριν καν σου ακουμπήσει το κορμί. Δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς στη συγκεκριμένη φάση. Το μυαλό είναι το μόνο του όπλο. Η γοητεία του δεν μπορεί να λειτουργήσει από απόσταση. Έτσι μαθαίνεις για τα ενδιαφέροντά του, για τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του, για τις προηγούμενες του σχέσεις, τον ζεις κι από την καλή κι από την ανάποδη, σου επιτρέπει να τον δεις στις πιο ευάλωτες και προσωπικές του στιγμές κι έτσι ακριβώς σε ζει κι εκείνος. Το κινητό κι ο υπολογιστής γίνονται οι καλύτεροι σας φίλοι μιας κι είναι τα μόνα μέσα επικοινωνίας μέχρι τη μέρα που θα συναντηθείτε. Ο χρόνος είναι ταυτόχρονα φίλος κι εχθρός. Από τη μια κάθε λεπτό που περνά σας φέρνει πιο κοντά στην φυσική επαφή, από την άλλη, όμως, σαν περάσουν οι μέρες είναι εκείνος που θα σας χωρίσει και πάλι μέχρι την επόμενη φορά.

Οι συναντήσεις σας είναι γεμάτες από χιλιάδες ευχάριστα συναισθήματα, το κλάμα, τα μούτρα κι ο θυμός δεν έχουν θέση. Ξέρετε κι οι δυο πολύ καλά ότι οι στιγμές σας μαζί είναι υπερβολικά πολύτιμες για τις μολύνετε με τέτοια. Ζείτε την κάθε στιγμή μαζί σαν να είναι η τελευταία, παρατηρείτε ο ένας τον άλλο, την κάθε κίνηση, το κάθε βλέμμα, την κάθε έκφραση. Φωτογραφίζετε με το μυαλό σας το καθετί, ακόμη και το πιο ασήμαντο, για να έχετε κάτι να σας κρατάει και να σας βοηθά να το παλέψετε μέχρι την επόμενη φορά. Τα φιλιά σας είναι τόσο παθιασμένα κι έντονα, ο έρωτας γλυκός κι εθιστικός. Το να κοιμηθείτε σας μοιάζει χάσιμο χρόνου κι ξαγρυπνάτε για να χαζεύετε ο ένας τον άλλο και καταλήγετε να σας βρίσκει το ξημέρωμα αποκαμωμένους, συζητώντας για τα όνειρα και τους φόβους σας.

Τις στιγμές που είσαι με τον άνθρωπο αυτό, παλεύεις να του δείξεις όσα νιώθεις όχι μόνο επειδή ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα από την πρώτη στιγμή που θα συναντηθείτε, αλλά κι επειδή δε θες να τον δεις να σε εγκαταλείπει για κάποιον άλλον. Πρέπει να του δείξεις και να σου δείξει, να αισθανθείς και να τον κάνεις να αισθανθεί ότι δεν καλύπτετε μόνο τα συναισθηματικά κενά ο ένας στον άλλο, αλλά είστε κι οι τέλειοι εραστές. Δε σου αρκεί ένα γλυκανάλατο φιλί ή ένα χλιαρό κρεβάτι. Θες να τον απογειώσεις ούτως ώστε να μην έχει μυαλό παρά μόνο για σένα, ούτως ώστε όταν του δοθεί ευκαιρία να ικανοποιήσει τις σωματικές του ανάγκες με ένα τρίτο άτομο, να μπορεί να πει ότι έχει όλα όσα ψάχνει και δεν ενδιαφέρεται. Ο δεδομένος αποχωρισμός εντείνει το πάθος και τον πόθο και σε κάνει να δίνεις περισσότερα από όσα νόμιζες ότι μπορούσες. Ερωτεύεσαι σε σημείο που πονά.

Κι όπως όλες οι ιστορίες, έτσι κι αυτή πρέπει να έχει ένα τέλος. Μόνο που δεν υπάρχει σεναριογράφος να ορίσει το φινάλε. Οι πρωταγωνιστές είναι αυτοί που πρέπει να αποφασίσουν.  Και η απόφαση πρέπει να είναι προσεκτική και μελετημένη. Θα είσαι ο δειλός που θα τα παρατήσει ή ο άνθρωπος εκείνος που θα κάνει το μεγάλο βήμα για να μάθει τι θα γινόταν αν η απόσταση άντεχε στο χρόνο; Θυμήσου: εσύ ορίζεις το φινάλε.