«Σ’ αγαπώ και σε θέλω για πάντα εδώ». Το είπες κι είδες ότι δεν έγινε τίποτα. Δεν έπεσε κανένας ουρανός και δεν έτρεξε κανείς να φύγει. Είναι ακόμη εκεί, μόνο πιο σπασμένος και καχύποπτος, ίσως και λίγο πονεμένος. Είναι μια από εκείνες τις φορές που αναγνωρίζεις το μέγεθος της μαλακίας σου και ξέρεις ότι πια δεν είναι στο χέρι σου. Όσο ήταν στο χέρι σου φρόντισες να το γαμήσεις.
Άφησες προηγούμενες εμπειρίες και καταστάσεις να επηρεάσουν το παρόν σου και χειρότερο τον άνθρωπό σου. Δεν τον επηρέασες απλώς. Του έκανες τη ζωή πατίνι σαν να είχες βαλθεί να τον περάσεις από κάθε δοκιμασία που υπάρχει προτού αφεθείς απόλυτα.
Μέσα σου ήξερες απ’ την αρχή τι ήθελες και τι ένιωθες και το δήλωνες κιόλας. Άλλα πρόσταζε η καρδιά, άλλα έπραττες εσύ. Έτσι, για να της πας κόντρα. Έτσι, επειδή φοβόσουν να παραδεχτείς τα συναισθήματά σου. Διότι απ’ τη στιγμή που τα παραδέχεσαι, θεωρείς ότι το πράγμα θα στραβώσει.
Και τι κατάλαβες τώρα που το πράγμα στράβωσε επειδή δεν είχες τα κότσια να συμπεριφερθείς σύμφωνα με τα λόγια σου; Τι κατάλαβες που τον μοναδικό, ίσως, άνθρωπο που σε λάτρεψε απ’ την αρχή, τον διέλυσες και δεν άφησες τίποτα μέσα του; Ψίχουλα όσων ένιωθε και κρατιέται από αυτά και την ελπίδα ότι κάπου κρύβεται το άτομο εκείνο που γνώρισε τότε, ότι δε γίνεται να έπεσε τόσο έξω.
Εσύ το ξέρεις ότι δεν έπεσε, επειδή ξέρεις ποιος είσαι και ξέρεις τι νιώθεις. Μην απαιτείς όμως να το καταλάβει κι ο άλλος. Ξέρει μόνο όσα του έδειξες και του πρόσφερες, τίποτα δηλαδή, πολύ σκατό και λίγες όμορφες στιγμές. Μαζί του περνούσες και περνάς τέλεια κι όμως φοβόσουν και δεν το άφηνες να αναπτυχθεί.
Φοβόσουν μην τον χάσεις τη στιγμή που θα αφεθείς, φοβόσουν μη στρέψει το ενδιαφέρον του αλλού, μην κάτι του συμβεί και μείνεις μόνος. Φοβόσουν να ζήσεις, να το ζήσεις καλύτερα. Φόβοι του παρελθόντος που επισκιάζουν το παρόν και παραμονεύουν να καταστρέψουν το μέλλον.
Να σου δείχνει τον έρωτά του και να φοβάσαι να πιστέψεις και να δείξεις ότι ο δικός σου είναι αντίστοιχος, ίσως και μεγαλύτερος, μην τυχόν το εκμεταλλευτεί. Κι ενώ δηλώνεις πόσο τον θες στη ζωή σου, πράττεις αντιστρόφως ανάλογα. Κι όταν κάνουν να φύγουν, πέφτεις στα πατώματα και λιώνεις, αλλά όταν είναι όλα καλά, μαζεύεσαι πάλι στο καβούκι σου και τις ανασφάλειές σου.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή που συνειδητοποίεις με πόσα άσχημα έχεις φορτώσει το κεφάλι τους και ντρέπεσαι για τον εαυτό σου που άφησε να υποφέρει κάποιος εξαιτίας σου. Κάπου εκεί ξυπνάς και παίρνεις την απόφαση ότι θα τα δώσεις όλα για όλα, έστω και τώρα, έστω κι αργά. Δεν είσαι εσύ να βάζεις τον άλλο -κι όχι οποιονδήποτε άλλο αλλά τον άνθρωπό σου- σε τέτοιο πόνο και αηδία.
Δεν είναι μαγκιά να πληγώνεις έναν άνθρωπο, που όχι μόνο σε νοιάζεται κι αποδεδειγμένα θα έκανε τα πάντα για σένα, αλλά για τον οποίο θα έκανες τα πάντα κι εσύ. Αντιλαμβάνεσαι την παράνοια στην οποία υπέπεσες; Αντιλαμβάνεσαι και γιατί δε σε πιστεύει πια όταν δηλώνεις απόλυτα δικός του. Δε γίνεται να δίνεις και τη ζωή σου για χάρη τους ενώ παράλληλα τους καταστρέφεις. Το έχεις αντιληφθεί κι εσύ κι αποφασίζεις να συμπεριφερθείς σαν αυτό που είσαι πραγματικά. Το τρελό, το αθεράπευτα ρομαντικό που τα δίνει όλα για όλα και δεν τον νοιάζουν οι ετικέτες και τα προσχήματα, που πράττει καθώς νιώθει κι όχι καθώς πρέπει, διότι ξέρεις πολύ καλά ότι στον έρωτα δε χωράνε «πρέπει» αλλά «θέλω» και «νιώθω».
Αποφασίζεις να γίνεις η αιτία να απογειώνεται ο σύντροφος σου κι όχι να πέφτει στα σκατά. Πετάς από πάνω σου τη φοβισμένη σκιά του εαυτού σου που είχες καταντήσει και γίνεσαι και πάλι αυτό που γνώρισε.
Σαφώς θα αντιδράσει, σαφώς θα είναι δύσπιστός, σαφώς θα ξεσπάσει. Και σαφώς θα δει την αλήθεια σου, διότι κάποια στιγμή σε γνώρισε κι είδε ποιος είσαι και διότι πραγματικά ο έρωτας μεταξύ σας ξεπερνά κάθε ρομαντικό σενάριο και κάθε φαντασία κι αυτό δεν κρύβεται.
Ξυπνάς και παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου και τρέχεις να κερδίσεις αυτό που σχεδόν έχασες, αλλά θες για πάντα δικό σου.
Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
