Στη σχέση μην ξεχνάς εσένα

Είναι ένα γενικό παράπονο που θα ακούσεις απ’ τους φίλους σου, κυρίως όταν βρίσκονται σε μακροχρόνια σχέση ή ένα που ίσως έχεις κάνει κι εσύ κατά καιρούς. Νιώθεις ότι η σχέση σου, σου στερεί χρόνο που θες να ξοδέψεις στον εαυτό σου, αλλά φοβάσαι να το ξεστομίσεις στο ταίρι σου μην πιστέψει ότι έχεις βαρεθεί και προσπαθείς να ξεγλιστρήσεις σιγά-σιγά και να την κάνεις.

Ξεχνάμε ότι ο άνθρωπός μας, αγάπησε αυτό τον σύνθετο χαρακτήρα που γνώρισε με όλα τα ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες του κι αυτό τον άνθρωπο θέλει να έχει δίπλα του. Δεν είναι ο χρόνος που θα περάσεις μαζί του, αλλά η ποιότητα αυτού του χρόνου -κι όχι δε λέω να χάνεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Τι να το κάνεις εάν κάθεστε παρέα μαζί και το μυαλό το δικό σου είναι στα βιβλία που έχεις παρατήσει αδιάβαστα και το μυαλό το δικό του στο γυμναστήριο που τον βοηθούσε να χαλαρώσει και να απελευθερώσει το στρες και τις σκέψεις του;

Ο χρόνος που περνάς με τον εαυτό σου είναι σημαντικός κι ιερός, μη σου πω κι απαραίτητος. Διατηρείς το προσωπικό σου στοιχείο μέσα στην κοινή σας ζωή. Ανασυγκροτείσαι κι ανασυντάσσεσαι, επαναπροσδιορίζεις τα συναισθήματά σου και συνεχίζεις να βλέπεις το ταίρι σου σαν τον άνθρωπο που αγαπάς κι όχι σαν το άτομο εκείνο που μπήκε στη ζωή σου και σου στέρησε τα πάντα.

Είναι λογικό κι αναμενόμενο να θέλετε κι οι δυο να περνάτε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε μαζί στην αρχή της σχέσης προσπαθώντας να γνωρίσετε όσα πιο πολλά γίνεται ο ένας για τον άλλο. Ξεχνάς τα θέματα, όμως, που κρατούσαν τη συζήτηση ζωντανή και το ενδιαφέρον σας αμείωτο μέχρι το ξημέρωμα. Τα κατορθώματά σας, οι εμπειρίες σας κι οι ιστορίες εκείνες που ζήσατε όσο ήσασταν χώρια.

Πάρε αυτά και δε μένει τίποτα να πείτε πέραν από το τι θα φάτε και το πώς πήγε η δουλειά και κάπως έτσι βαλτώνει και χάνεται το πράγμα. Παύετε να μιλάτε διότι βιώνετε τα πάντα μαζί και δεν υπάρχει η αρχική ανάγκη κι η ανυπομονησία να τρέξεις να μοιραστείς τη μέρα σου με τον σύντροφό σου.

Είναι η ανάγκη κι η επιθυμία που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση να συνυπάρχουμε με έναν άνθρωπο, διατηρώντας παράλληλα τις ιδιαιτερότητες και τον εαυτό μας, όλα εκείνα που κάνουν εμάς τον εαυτό μας κι όχι κάποιον άλλο. Θέλουμε να κρατήσουμε όλα αυτά που έκαναν τον άλλο να μας ερωτευτεί, όπως τον τρόπο με τον οποίο διηγούμασταν τις ιστορίες μας. Τι να διηγηθείς, εάν τίποτα δεν κάνεις μακριά του;

Η μερική απομόνωση δεν είναι το τέλος μιας σχέσης. Είναι η προσωπική επαφή που έχουμε με τον εαυτό μας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας, σημαντικό κι ουσιαστικό. Είναι η ελευθερία κι ο σεβασμός που νιώθεις, όντας μέσα στη σχέση, διότι σχέση δε σημαίνει ούτε δεσμά, ούτε φυλακή.

Επιτρέπεις στον άνθρωπό σου και στον εαυτό σου να απομακρυνθείτε για λίγο, όσο κρατάει ένας καφές με φίλους, ή μια βόλτα στο γυμναστήριο για να έρθετε μετά πιο κοντά. Είναι η στιγμή εκείνη που ασυναίσθητα η σκέψη τους θα παίξει στο μυαλό σου και θα νιώσεις ότι σου λείπουν. Είναι κι η ανυπομονησία να τρέξεις μετά κοντά τους ανανεωμένος κι έτοιμος να μοιραστείς τη μέρα σου.

Είναι κι η ανάγκη για την απόλυτη απομόνωση, έστω κι αν αυτό σημαίνει να κάθεσαι επί δυο ώρες μέσα σε ένα δωμάτιο κοιτώντας το ταβάνι ενώ περνούν χιλιάδες άκυρες κι ανούσιες σκέψεις απ’ το μυαλό σου. Είναι η χαλάρωση που βιώνεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή κι η αγάπη κι η εκτίμηση προς το πρόσωπο του ανθρώπου σου που δείχνει κατανόηση και σεβασμό απέναντι στις προσωπικές σου ανάγκες.

Ο χρόνος που θέλουμε να περνάμε με τον εαυτό μας δεν είναι ούτε έγκλημα, ούτε πολυτέλεια, ούτε κι ένδειξη μειωμένου ενδιαφέροντος προς το ταίρι μας. Είναι η απλή, ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική έκφραση κι είναι κι ένας τρόπος να διατηρηθεί η ισορροπία κι η αρχική χημεία της σχέσης μας αναλλοίωτη.