Γνωρίζεστε τυχαία σε μια έξοδο με κοινή παρέα, νιώθετε μια αμοιβαία έλξη κι αποφασίζετε να βγείτε τα δυο σας για να δείτε πού θα πάει. Μια συνάντηση πολλά υποσχόμενη που ελπίζετε να οδηγήσει σε ένα δεύτερο ραντεβού και μια ενδεχόμενη σχέση.
Ντύνεστε, φοράτε τα καλά σας, λούζεστε τις κολόνιες σας και την κάνετε για το ραντεβουδάκι που θα σας αλλάξει τη ζωή ενώ ταυτόχρονα κάνετε υποθετικούς διαλόγους στο μυαλό σας για να είστε ετοιμόλογοι. Τι θα σας πει, τι θα απαντήσετε, πώς να παραμείνετε ψύχραιμοι και να μην καρφωθείτε αν, τελικά, όντως γουστάρετε το άτομο που θα κάθεται απέναντί σας. Και μένει μόνο ένας τρόπος να το μάθετε.
Χαιρετιέστε, χαμογελάτε ο ένας στον άλλο και κάθεστε να τα πείτε, αλλά το μόνο που καταφέρνετε είναι να κοιτιέστε αμήχανα μέχρι να βρει κάποιος απ’ τους δυο τη δύναμη να κάνει την αρχή και να μιλήσει. Σε ένα ιδανικό σενάριο αυτό θα αποτελούσε την αρχή ενός ειδυλλιακού ρομάντζου που θα τελείωνε με τους πρωταγωνιστές να φεύγουν προς το ηλιοβασίλεμα έχοντας στο πίσω μέρος του αμαξιού ένα ταμπελάκι που θα έγραφε “just marrie”. Μόνο που η ζωή δεν είναι ταινία και τα σενάρια δεν είναι πάντα ιδανικά.
Αρχίζει ο άλλος να μιλά, λοιπόν, και τα όνειρα που έκανες για ένα happily ever after γκρεμίζονται επί τόπου. Συνειδητοποιείς ότι το μόνο κοινό που έχεις με το άτομο αυτό είναι οι φίλοι κι αρχίζεις να ψάχνεις δικαιολογίες κι εξόδους κινδύνου για να διαφύγεις. Ακούς τις απόψεις του περί ζωής κι ανατροφής, βλέπεις τη συμπεριφορά του απέναντι σε σένα και στους γύρω κι απορείς πώς δέχτηκες να βγεις με έναν τέτοιο άνθρωπο ενώ ταυτόχρονα σκέφτεσαι ότι οι πρώην σου δεν ήτανε και τόσο κακοί τελικά σε σύγκριση με αυτό το άτομο. Αναπολείς την ευγένεια και τη λεπτότητα της Μαρίας και τη μεγαλοψυχία του Γιάννη σκεπτόμενος ότι είχες το κελεπούρι στα χέρια σου και το άφησες να φύγει για λόγους ασήμαντους και μικροπρεπείς.
Και κάπως έτσι έρχεται μια μίνι κρίση πανικού που σε κάνει να θες να φύγεις από εκεί απεγνωσμένα και χωρίς να κρατήσεις ιδιαίτερα προσχήματα πέραν από μια ηλίθια δικαιολογία. Ίσως αφού γλιτώσεις, να τρέξεις κλαίγοντας και στην αγκαλιά των πρώην ζητώντας συγγνώμη.
Αφού, λοιπόν, σκέφτεσαι κι αντιλαμβάνεσαι ότι το να θέσεις σε λειτουργία το συναγερμό καπνού στο εστιατόριο ή στην καφετέρια δεν είναι ούτε η καλύτερη λύση κι ούτε κι ιδιαίτερα εφικτό, λες ότι έχεις στο σπίτι άρρωστο το σκυλί σου και πρέπει να πας να δεις τι γίνεται ή ότι σε περιμένουν τα παιδιά για μια παρτίδα χαρτιά που είχατε αφήσει στη μέση την προηγούμενη. Σαφώς έτσι θα το περάσεις το νόημα, δεν μπορεί! Έλα, όμως που σου προτείνει να έρθει μαζί.
Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να επιστρατεύσεις πιο δραστικά κι αποτελεσματικά μέτρα για να απαλλαγείς από την παρουσία του συγκεκριμένου ατόμου, φιλαράκι μου. Σκαρφίζεσαι, λοιπόν, κοιλόπονο, γαστρεντερίτιδα ή ότι σε πείραξε το φαγητό. Αρχίζεις να πηγαινοέρχεσαι στις τουαλέτες για να το κάνεις πιο πειστικό και προτείνεις να φύγετε διότι πρέπει να γυρίσεις επειγόντως στο σπίτι. Και ναι, απαλλάσσεσαι κι απ’ το φιλί της καληνύχτας γιατί δεν κάνει. Μην είναι τίποτα κολλητικό και το έχεις βάρος στη συνείδησή σου.
Ή μήπως καλύτερα να πεις ότι μάλλον κάποιο απ’ τα υλικά του φαγητού ή του ποτού ξύπνησαν μια από τις πολλές αλλεργίες που έχεις και πρέπει να τρέξεις να πάρεις τα φάρμακά σου και να ξαπλώσεις πριν γίνει η μούρη σου σαν φουσκωμένο αερόστατο; Κι αν πάλι θέλει να έρθει μαζί για να βεβαιωθεί ότι είσαι καλά; Αν προτείνεις να σε συνοδεύσει σε ένα γάμο στον οποίο πρέπει να παραστείς εκείνο το βράδυ και τον είχες ξεχάσει; Ε, τι διάολο; Θα την κάνει.
Κι αν τίποτα από όλα αυτά δε δουλέψει, ρε παιδί μου, αναγκάζεσαι να πετάξεις αυτό που ορκιζόσουν πως δε θα πεις ποτέ. «Ξέρεις, είσαι καλό παιδί, αλλά δυστυχώς το μυαλό μου είναι ακόμη στην προηγούμενη σχέση μου. Σίγουρα θα βρεις το ιδανικό ταίρι για σένα, αλλά για μένα τώρα προέχει να τρέξω, να βρω και να ξανακερδίσω τον άνθρωπό μου». Εκεί πια έχεις βγάλει το άτομο νοκ άουτ και στέφεσαι νικητής γιατί δε μένει κάτι που να μπορεί να σου αντικρούσει.
Χαιρετάς ευγενικά, φεύγεις με το κεφάλι ψηλά ενώ ήδη καλείς τα παιδιά να δεις πού βρίσκονται για να πας κι εσύ για ποτάκι. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσσει η μοίρα αυτή τη φορά.
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ευστρατίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
