10 λόγοι για να μείνεις έστω ένα χρόνο single

Μου προξενούσαν μεγάλο ενδιαφέρον εκείνοι που πριν προλάβει να κάτσει το χώμα των πρώην, ξεκινούσαν μια καινούργια σχέση. Σκέφτομαι, πως οι λόγοι ποικίλουν ανάλογα με τις ανάγκες που έχει ο καθένας. Άλλοτε, η ανασφάλεια που προκύπτει απ’ την απόρριψη, είτε το κίνητρο για εκδίκηση προς τους «συγχωρεμένους» μήπως κι αντιληφθούν τι έχασαν, κι άλλοτε για να καλυφθεί το κενό της μοναξιάς με κάποιο αντίγραφο ακόμα και πρόχειρο.

Έχοντας υπάρξει –συνειδητά– κάποια στιγμή στη ζωή μου μόνος, single –πες το όπως θέλεις– για παραπάνω από έναν χρόνο σερί στη ζωή μου, έμαθα έναν διαφορετικό τρόπο να μετράω από το ένα μέχρι το δέκα. Πιθανότατα, αν δεν είχα μπει ποτέ σ’ αυτή τη διαδικασία, δε θα έφτανα στο σημείο να εντρυφήσω στα πιο βαθιά σημεία του εαυτού μου.

1. Παίρνεις μια καλή τζούρα οξυγόνου

Μέχρι να απαγκιστρωθείς απ’ του χωρισμού το δράμα, ζεις σε κατάσταση συναισθηματικής υποξίας. Οι σκέψεις γυροφέρνουν, τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας οργιάζουν στο μυαλό, ξεπερνώντας μέχρι και τον Στήβεν Σπίλμπεργκ κι η λογική… βασικά, δεν υπάρχει λογική. Άρα, έχεις ανάγκη μια καλή, βαθιά και δυνατή τζούρα οξυγόνου. Αναπνέεις ελεύθερος, χωρίς περιττές δεσμεύσεις και εξωτερικές αναγκαιότητες.

2. Τα όνειρα γίνονται ατομικά

Σίγουρα έχεις κάποια ατομικά όνειρα και προσδοκίες απ’ τη ζωή. Ακριβώς τα ίδια συμβαίνουν –συνέβαιναν να το διατυπώσω καλύτερα– και στο μυαλό του συντρόφου σου. Σε μια σχέση, λοιπόν, τα ξεχωριστά όνειρα του καθενός μετουσιώνονται σε κοινά, με όμοιες νοοτροπίες. Κάποια αποτελούν συμφωνίες κι άλλα συμβιβασμούς. Όταν μένεις μόνος, επαναφέρεις στο φως τις δικές σου ατομικές επιθυμίες και τις αναπλάθεις όπως μόνο εσένα βολεύει. Όνειρα είναι στο κάτω-κάτω και μπορείς να τα κάνεις ό,τι θέλεις.

3. Γυρίζεις πίσω για ενδοσκόπηση αλλά δε μένεις για πολύ εκεί

Καμία σχέση δεν έληξε γιατί έφταιγε μόνο ο ένας. Οφείλεις, λοιπόν, στον εαυτό σου να γυρίσεις πίσω σε όλες εκείνες τις στιγμές που μοιραστήκατε και να τις παρακολουθήσεις αντικειμενικά και με ευλάβεια. Τι λέγατε, τι κάνατε, πώς συμπεριφερόσασταν, αν ήσασταν δίκαιοι ο ένας στον άλλον, τι αντίκτυπο είχαν οι πράξεις σας; Υπό το πρίσμα της κυνικότητας και της απουσίας των συναισθημάτων –όσο μπορεί αυτό να γίνει εφικτό–, θα παρατηρήσεις απλώς δύο άγνωστους που θα σε εκπλήξουν κιόλας όταν καταλάβεις πόσο εύκολα έβαζαν τρικλοποδιά ο ένας στον άλλον. ‘Aθελα, άβουλα, ανώριμα. Άρα, το ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι απλώς γεμάτο εμπόδια· είναι τα εμπόδια. Κάνε την ενδοσκόπησή σου, αλλά σύντομα επέστρεψε και πάλι στο τώρα.

4. Ακούς την εσωτερική σου φωνή πιο καθαρά 

Όσο μένεις στο παρελθόν, ακούς φωνές που εύκολα σωπαίνουν τη δική σου. Αφέθηκες κι επέτρεψες στον εγωισμό του άλλου, να καταβροχθίσει δικά σου κομμάτια. Παρ΄όλα αυτά, αυτές οι φωνές φαντάζουν σωτήριες απέναντι σ’ αυτή τη μία, τη μοναδική, που αντηχεί μέσα στο μυαλό σου και που τόσο καιρό κραυγάζει, αφήνοντάς σε ξάγρυπνο τα βράδια όσο δεν την εξωτερικεύεις. Είναι λογικό. Αυτή η φωνή είναι άγνωστη και το άγνωστο πάντα προκαλεί φόβο, γιατί δε γνωστοποιεί τις προθέσεις του εξαρχής. Πιάσε διάλογο μ’ αυτή την εσωτερική φωνή, δες τι θέλει και συνειδητοποίησε πως είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις ακούγοντας το ένστικτό σου. 

5. Κάνεις το μεγάλο βήμα και πηγαίνεις παρακάτω

Ωμά και σταράτα. Σου το οφείλεις. Είναι η κομβική στιγμή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Τι επιλέγεις; Να συνεχίσεις να ζεις σε μια θεατρική παράσταση με σενάριο γραμμένο από ρετάλια του παρελθόντος ή να συγχωρέσεις και τους δυο σας και να τολμήσεις την πρώτη κίνηση προς τα εμπρός για να επανέλθεις δυναμικά στο σήμερα;

6. Φτιάχνεις το δικό σου όραμα

Πιστεύω πως θα συμφωνήσουμε ότι οι ήρωες από τα κόμικ τα σπάνε. Όχι μόνο γιατί είναι απίστευτα γαμάτοι και φοράνε κάπες, αλλά γιατί ενώ όλα έμοιαζαν να είναι κατά τους, κι ο φόβος κι η αμφιβολία ισοπέδωναν την ελπίδα σε κάθε μάχη, έβρισκαν το θάρρος και σήκωναν το ανάστημά τους στον εχθρό. Δεν πούλαγαν το όραμά τους σε κανέναν, ποτέ και για τίποτα. Αντιμέτωπος, λοιπόν, κι εσύ με τις αδυναμίες σου σηκώνεσαι και παλεύεις. Όσο δυνατά κι ανίκητα κι αν φαντάζουν αυτά που σε πολεμούν, πρέπει να επιμείνεις. Μείνε πιστός στο όραμά σου και κάνε πραγματικότητα τον εαυτό που πάντα ήθελες να είσαι.

7. Επαναπροσδιορίζεις την πορεία σου

Υπάρχει η πιθανότητα το όραμα να έρθει σε σύγκρουση με το παρόν. Ό,τι έχεις χτίσει μέχρι σήμερα (φιλίες, εργασία, προσωπική σχέση με το μέσα σου) βρίσκεται υπό ισχυρές σεισμικές δονήσεις και απαιτεί την καταστροφή ή/και την αναδόμηση. Διαλέγεις και κρατάς, διαλέγεις κι απορρίπτεις, διαλέγεις κι αποκτάς. Αυτό είναι και το τελευταίο οχυρό που θα πέσει και μια φράση μονάχα ταιριάζει για να αποφύγεις τα χαλάσματα: επαναπροσδιορισμός πορείας· στρίψτε δεξιά.

8. Κάθε ανασφάλεια μένει στην άκρη

Θυμάσαι εκείνες τις ανασφάλειες που έσκαγαν πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές; Ε, αυτές ξεθωριάζουν σιγά-σιγά. Είτε πήγαζαν από την έλλειψη γνώσης που είχες για τον εαυτό σου, είτε δεν είχες το σθένος να αποτρέψεις την επιβολή τους από τους άλλους. Όπως και να ‘χε, ήταν σκέτο βασανιστήριο. Καιρός είναι να ξεθωριάσουν, λοιπόν, και σ’ αυτό οφείλεται μια σπουδαία κατάσταση που οφείλεις να κατακτήσεις: η αυτογνωσία.

9. Αναγνωρίζεις πλέον την ομορφιά σου

Η σιωπή της μοναχικότητας φαντάζει ντυμένη με μετάνοια. Όπου κι αν βρίσκεσαι, στη φύση, στα σοκάκια της πόλης σου, δεν επικρατεί φασαρία, δεν ακούγεται τίποτα. Το φίλτρο της σιωπής αποσβένει τη βαβούρα κι επιτρέπει να αντιληφθείς και την παραμικρή λεπτομέρεια που πριν αγνοούσες. Από τον γκρινιάρη ήλιο που καίει το κορμί σου τα καλοκαίρια, μέχρι εκείνον τον περαστικό που έσβηνες από τη μνήμη σου σε νανοδευτερόλεπτα αφού τον προσπερνούσες. Όλα αποκτούν πλέον πρόσωπο, εκφράζουν συναίσθημα, υπάρχουν. Είναι η στιγμή που σωπαίνεις, κατασταλάζεις και συνειδητοποιείς πως η ύπαρξή σου έχει από μόνη της μια ομορφιά που πλέον μπορείς ν’ αναγνωρίσεις.

Σε κάθε ταξίδι ο καθένας επιλέγει τον δικό του μονοπάτι κι η κάθε απόφαση που θα πάρει είναι δική του ευθύνη. Ποιος θα ‘ναι άραγε ο προορισμός; Αυτό θα το απαντήσεις μόνο ο ίδιος όταν πια φτάσεις στο τέρμα. Το πόσο γρήγορα θα φτάσεις, εσύ θα το ορίσεις. Εξαρτάται απ΄το πόσο οξυγόνο χωράει η ανάσα σου, πόσο εύκολα περνάς τα εμπόδια και πόσο σε καθυστερεί –ή όχι– εσωτερική σου φωνή. Ουκ ολίγες φορές θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσεις το μονοπάτι που θα διαλέξεις, μα όταν φτάσεις στο σημείο να οραματιστείς το τέρμα, θα αντιληφθείς πως εσύ κι ο δρόμος δεν είστε κάτι αντίθετο, δεν είστε εχθροί. Είστε φτιαγμένοι απ΄το ίδιο υλικό. Είσαι ακριβώς ίδιος με τον προορισμό σου.

10. Κι αν αυτά δεν μας κάνουν δέκα, τότε σίγουρα, ένα κι ένα κάνουν Ένα.