Ένας γάμος κοστίζει 18 ευρώ, όσο και το παράβολο

Μες στο καλοκαίρι είχα την ευκαιρία να βρεθώ με ένα πολύ φιλικό μου ζευγάρι, που είχαμε καιρό να τα πούμε από κοντά. Η χαρά μεγάλη και παρέα με ένα απογευματινό καφεδάκι στην παραλία συζητήσαμε όσα είχαν γίνει στο διάστημα που είχαμε να βρεθούμε∙ τα επαγγελματικά μας, τα κατορθώματά μας και πώς άλλαξε η ζωή μας μέχρι σήμερα.

Εριστικός, όπως πάντα, γνωρίζοντας πως τα παιδιά είναι μαζί τα τελευταία τρία χρόνια και βλέποντας την αγάπη που έχουν ο ένας για τον άλλον, ρώτησα πότε με το καλό θα μπει κι η κουλούρα. Πνίγηκαν λίγο, κοιτάχτηκαν με ένα πονηρό χαμόγελο κι είπαν από κοινού ότι θέλουν να παντρευτούν, αλλά… «Αλλά τι, ρε παιδιά;». Μου εξήγησαν ότι το πρόβλημά τους είναι το οικονομικό. Κι άρχισα να τους ακούω να μου απαριθμούν ένα-ένα τα έξοδα ενός θρησκευτικού γάμου.

Η προετοιμασία ξεκινάει κάνα χρόνο πριν για να προλάβεις να οργανώσεις τα πάντα. Ψάχνεις να βρεις ενορία κι ιερέα στην ημερομηνία που θέλετε να παντρευτείτε. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι ο φωτογράφος, γιατί για κάποιο λόγο είναι δυσεύρετοι -ακόμα δεν το πιάνω με τόσους φωτογράφους που κατακλύζουν το instagram, κάποιος να μου το εξηγήσει. Αναλόγως τι θα ζητήσεις, ψηφιακό άλμπουμ, αντίγραφα, drones να διαγράφουν τον ουρανό και να τραβάνε πλάνα ζηλευτά απ’ το Χόλιγουντ, από πόσα άτομα θα αποτελείται η ομάδα κάλυψης του γεγονότος, υπολογίζουμε κουστούμι από μισό έως και τρία χιλιάρικα (ευρώ πάντα).

Τώρα που είπα κουστούμι, υπάρχει η εύκολη επιλογή για το γαμπρό και η πιο οικονομική, να ψάξεις ένα σύνολο από ένα κατάστημα, αλλιώς να ράψεις ένα. Φυσικά το ράψιμο θα ξεπεράσει το χιλιάρικο, αλλά μία φορά παντρεύεσαι. Το νυφικό εξίσου, στο μισό με ένα χιλιάρικο άμα το ενοικιάσει η νύφη, αλλιώς μπορεί να φτάσει μέχρι όσα θέλει. Ένα εύρος τιμών που χοντρικά κυμαίνεται από χίλια έως έξι χιλιάδες ευρώ.

Ας αρχίσουν οι χοροί και τα γλέντια και φτάνουμε στο κέντρο διασκέδασης. Δεκαπέντε ευρώ το άτομο σε ταβέρνα, εικοσιπέντε σε αίθουσα και τριανταπέντε σε κτήμα. Επταώροφη τούρτα προς δέκα ευρώ το κιλό. Η μουσική είναι απαραίτητη σε ένα γλέντι κι η πιο εύκολη λύση είναι ένας dj ενώ τα βιολιά και τα λαούτα θέλουν το κάτι παραπάνω.

Και συνεχίζουμε… Ανθοστήλη προς εκατό με διακόσια η μία, το κόκκινο χαλί πλένεται δύσκολα και χρεώνεται ανάλογα, μην ξεχάσουμε τις προσκλήσεις από ένα ευρώ έως τέσσερα η μία, μπομπονιέρες αντίστοιχα, αμάξι που θα πάει τη νύφη στην εκκλησία, beauté και μακιγιάζ, χτένισμα απ’ το δοκιμαστικό μέρες πριν μέχρι το τελικό την ημέρα του γάμου τρία με πέντε κατοστάρικα, βέρες, κουτί κουμπάρου -ελπίζω να μην ξέχασα κάτι, ακόμα δεν ξέρω από τέτοια.

Φτάσαμε στο γλυκό μέχρι να μου τα αναλύσουν όλα τα παιδιά και πλέον έχω απογοητευτεί εγώ περισσότερο από αυτούς που είμαι σε σημείο να ανοίξω σελίδα σε crownfunding ιστοσελίδα να βοηθήσουμε όλοι τα ζευγάρια που θέλουν να παντρευτούν. Εκεί συνειδητοποιώ ότι η λέξη «γάμος», το γεγονός από μόνο του, πλέον έχει μετατραπεί σε μια οικονομική αφαίμαξη και μόνο που προφέρεις τη λέξη.

Πριν ένα μήνα περίπου, έτυχε να βρεθώ σε έναν ευλογημένο τόπο, στις πλαγιές του Παρνασσού, όπου ακούστηκε μια φράση τόσο ηχηρά που κατέλυσε τα παραπάνω σε δευτερόλεπτα: «Ένας θρησκευτικός γάμος κοστίζει 18 ευρώ». Τόσο κοστίζει το παράβολο που πρέπει να καταβάλει το ζευγάρι. Τα υπόλοιπα έξοδα είναι κομμάτι της υπερπαραγωγής που θέλουμε να στήσουμε για εκείνη την ημέρα. Και θα μου πεις, με τα δίκια σου, ότι αυτό είναι ανέφικτο και παράλογο. Τι θα φορέσουμε, γλέντι πώς θα γίνει κι όλα τα «απαραίτητα» παραπάνω; Και θα σου πω πως έχεις δίκιο, αλλά…

Η ουσία ενός θρησκευτικού γάμου δεν έχει να κάνει με τίποτα από τα παραπάνω. Ο γάμος είναι ένα μυστήριο κι όπως κάθε μυστήριο έχει τους συμβολισμούς του. Ίσοι, χωρίς διαχωρισμό στα φύλα, στέκονται προς το ιερό. Πρώτα γίνεται ο αρραβώνας, με τις βέρες να αλλάζουν χέρια απ’ τον κουμπάρο, βέρες στρογγυλές που συμβολίζουν ότι η αγάπη είναι σαν τον κύκλο, δεν έχει αρχή και τέλος. Έπειτα το μυστήριο ξεκινάει και τα χέρια των μελλόνυμφων ενώνονται, δήλωση της ένωσής τους κάτω απ’ τη σκέπη του Θεού. Τα στέφανα, σαν ανταμοιβή για την αρετή και την αγνότητά τους ως τώρα και στη συνέχεια του βίου τους. Πίνουν από κοινού κρασί απ’ το ίδιο ποτήρι, όπως από κοινού θα μοιράζονται στιγμές. Ο χορός του Ησαΐα, δηλώνει το θρίαμβο της χαράς και της δόξας εκείνης της στιγμής. Και τέλος, ελευθερώνονται τα χέρια τους μετά το Ευαγγέλιο, αφαιρούνται τα στέφανα που δίνονται στη χάρη του για να τα διαφυλάξει «άσπιλα, αμόλυντα, ανεπιβούλευτα, άμωμα» για πάντα. Λέξεις με υπόσταση που σε ταρακουνάνε.

Κι ονομάζονται πλέον σύζυγοι –μαζί κάτω απ’ τον ίδιο ζυγό– με κάθε ευλογία. Αυτό είναι ο γάμος με τα υπόλοιπα, τα δευτερεύοντα, να κοστίζουν όσα εμείς επιλέξουμε. Προσωπικά, σε όσους γάμους έχω πάει, αυτοί που έσφυζαν από συναίσθημα και το ένιωθες στην ατμόσφαιρα, δεν είχαν απλά έναν κοινωνικό χαρακτήρα, είχαν ουσία. Ατόφια, γυμνή, αγάπη που έλαμπε, καταλύοντας κάθε σκιά∙ μια ελπίδα ότι κάτι έχει απομείνει στον άνθρωπο.