Η σεξουαλικότητα των πολιτικών θα ‘πρεπε να αποτελεί είδηση;

Εν έτει 2018, τα ΜΜΕ, οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα κι οι παρέες συζητούν για τη διαφορετικότητα της σεξουαλικής προτίμησης. Εξετάζεται από επιστημονική, κοινωνική, θεολογική, πολιτική σκοπιά, για να το εξηγήσουν, να το αποκωδικοποιήσουν για να θέσουν ηθικά διλήμματα.

Το θέμα αυτό δε γεννήθηκε ξαφνικά σήμερα, προϋπήρχε, απλά έχει λάβει μεγάλη διάσταση στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, με αφορμή νομοθετικά πλαίσια που ήρθαν στην επικαιρότητα, καθώς και με το φεστιβάλ υπερηφάνειας, τα γνωστά gay pride.

Τον Ιούνιο του 2017, ανακοινώνεται απ’ τον πρόεδρο της Σερβίας, ότι η Άνα Μπρνάμπιτς θα αναλάβει χρέη πρωθυπουργού. Η 41χρονη υποψήφια πρωθυπουργός έχει μεγάλη καριέρα στο χώρο των επιχειρήσεων, τιμημένη με βραβείο ως «επιχειρηματίας της χρονιάς» στη χώρα της, ενώ έχει σπουδάσει στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Μιλάει αγγλικά και ρωσικά. Μέχρι στιγμής τίποτα περίεργο, αν εξαιρέσεις ότι κάποιοι θα βρουν περίεργο ακόμη και το ότι μια γυναίκα –βασικά η πρώτη γυναίκα που γίνεται πρωθυπουργός στη Σερβία– αναλαμβάνει αυτό το αξίωμα. Το περίεργο είναι ότι στα αποτελέσματα απ’ τη μηχανή αναζήτησης για πληροφορίες σχετικά με το βιογραφικό της, 50 και πλέον αποτελέσματα φέρουν τον τίτλο «Η Άνα Μπρνάμπιτς πρωθυπουργός της Σερβίας, που έχει δηλώσει δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλη».

Οι αντιπαραθέσεις απ’ τη μια πλευρά μεγάλες κι η αποδοχή απ’ την άλλη ακόμα μεγαλύτερη. Όλος ο πλανήτης έχει στραφεί στις σεξουαλικές προτιμήσεις της νέα πρωθυπουργού κι έχει βάλει τα προσόντα της και τις ηγετικές της ικανότητες σε δεύτερη μοίρα. Σοκαρισμένος ο κόσμος διαδηλώνει, φτάνει σε ακρότητες κι απ’ την άλλη μεριά το κίνημα των ομοφυλόφιλων βρίσκει πλέον ένα άτομο υποστήριξης στον αγώνα τους για την αποδοχή, με την ίδια την πρωθυπουργό να συμμετέχει στο gay pride που έλαβε μέρος στο Βελιγράδι τον Σεπτέμβριο του 2017 -το τελευταίο έγινε το 2010 κι είχε διακοπεί μέχρι το 2015, μετά από επιθέσεις κι άσχημους τραυματισμούς προς τους συμμετέχοντες.

Κι εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Θα ‘πρεπε να μας σοκάρει και να αποτελεί είδηση το να καταλαμβάνεται ένα πολιτικό αξίωμα ή μια υψηλή θέση εργασίας από κάποιον ομοφυλόφιλο; Τι μας απασχολεί και γιατί κάνουμε τόσο ντόρο; Συζητάμε ακόμη αν μπορεί να διεκδικήσει μια θέση εξουσίας σε μια εταιρία, επιχείρηση ή ακόμα κι ένα αξίωμα στο δημόσιο τομέα μιας χώρας. Από πού κι ως πού αμφιβάλλουμε για τις ικανότητες κάποιου με κριτήριο τη σεξουαλικότητά του;

Ένας άνθρωπος ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων –πράγμα εντελώς προσωπικό αν θέλει να τις δημοσιοποιήσει ή να τις κρατήσει ιδιωτικές– αν έχει τα απαραίτητα προσόντα, τις γνώσεις κι όλα τα προαπαιτούμενα που ζητάει η κάθε εργασία ή το κάθε αξίωμα, με σεβασμό στο έργο που θα επιτελέσει αλλά και στους συνεργάτες του, έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει οποιοδήποτε ρόλο απ’ την κοινωνία μας. Σε καμία σύμβαση εργασίας που έχω υπογράψει μέχρι και σήμερα, δεν αναφέρονται κάπου οι σεξουαλικές προτιμήσεις μου.

Ανεξαρτήτων προσωπικών επιλογών είμαστε όλοι όμοιοι. Είμαστε άνθρωποι, με τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια συναισθήματα και προβλήματα που ταλανίζουν την ανθρώπινη φύση μας. Μπορούμε να λάβουμε τις ίδιες γνώσεις, να αποκτήσουμε τα ίδια προσόντα, εργασιακά και μη, την ίδια επαγγελματική εμπειρία κι επιτυχία.

Το φύλο ή η οποιαδήποτε πεποίθηση φύλου ποτέ δεν έδειξε μεγαλύτερη εξυπνάδα απ’ το άλλο. Δε βρίσκω, επομένως, κάποιον ουσιαστικό λόγο να αποκλειστούν από κάποιο αξίωμα αλλά και να μην έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν την ίση αντιμετώπιση απ’ την κοινωνία σε οποιοδήποτε επαγγελματικό τομέα.

Είναι πολύ εύκολο να λάβουμε το μέρος των ανθρώπων που έχουν αρνητική στάση απέναντι στην ίση επαγγελματική (κι όχι μόνο) μεταχείριση κι αντίστοιχα εύκολο το να ταχθούμε υπέρ. Αλλά πέρα απ’ τις δικές μας υποκειμενικές προτιμήσεις, η κρίση μας θα πρέπει να έχει επιχειρήματα ορθολογικά ως προς τον ανθρώπινο παράγοντα, με ηθική και λόγο, χωρίς να αφήνουμε τις δικές μας πεποιθήσεις να μπαίνουν εμπόδια στα αντικειμενικά κριτήρια, με τα οποία οφείλουμε να εξετάζουμε καθετί στη ζωή.

Εν κατακλείδι, όταν υπάρχει σεβασμός στον άνθρωπο, κάθε μορφή αντιπαράθεσης σταματάει να έχει υπόσταση και τη θέση της δίνει στην αλληλεγγύη και στην αποδοχή.