Πανηγυρίζουμε κάθε μικρή και μεγάλη χαρά των αδερφών μας

Γίνεται να μη χαρείς όταν βλέπεις ευτυχισμένα τα αδέρφια σου; Τα πολλά λόγια εδώ είναι περιττά. Είναι αίμα σου. Βγήκατε απ’ την ίδια κοιλιά, ήπιατε το ίδιο γάλα, παίξατε με τα ίδια παιχνίδια, μοιραστήκατε τα ίδια ρούχα, ζήσατε –ή ίσως ακόμη μένετε μαζί– στο ίδιο σπίτι καθημερινά. Τα συναισθήματα είναι κοινά, τα βιώματα κι οι εμπειρίες επίσης. Τα μοιράζεστε όπως μοιραστήκατε μέσα στα χρόνια όλα τα παραπάνω.

Μπορεί, όταν ήσασταν πιτσιρίκια, ο ένας να πείραζε τον άλλον -τι μπορεί, σίγουρο ήταν. Καλά, και το ξύλο μέσα στο παιχνίδι ήταν, να λέμε και την αλήθεια. «Μαμά, με πειράζει!» διαμαρτυρόμασταν. Έπεφτε στο τραπέζι και λίγο η ζήλια με τα παιχνίδια –«γιατί να πάρεις εσύ τον κόκκινο power ranger κι όχι εγώ;», σφαλιάρα και δάγκωμα επιτόπου–, αλλά στο τέλος ήσασταν και πάλι αδέρφια. Τσακωμένοι πριν από δύο λεπτά, να έχετε φτάσει στο σημείο να μη μιλιέστε, αλλά αν κάποιος πείραζε κάποιο απ’ τα αδέρφια σου, χωρίς δεύτερη σκέψη, τσαμπουκαλευόσουν για να τα προστατεύεις και δε συγχωρούσες και πολλά.

Μεγαλώσαμε τώρα κι οι σφαλιάρες και τα δαγκώματα θεωρούνται ξεπερασμένα. Τώρα τρωγόμαστε λεκτικά μόνο κι αυτό περισσότερο για πείραγμα, τιμώντας επάξια τις παλιές μας συνήθειες κι ατάκες.  «Μαμά, με βρίζει!», για να ακουστεί το: «Δε θα μεγαλώσουν ποτέ αυτά τα παιδιά» και κάνεις παράλληλα ένα ύπουλο κωλοδάχτυλο, χωρίς να σε δουν οι γονείς σου -σοβάρεψε επιτέλους τώρα που μεγάλωσες, δεν είναι σωστά πράγματα αυτά. Αλλά πέρα από όλα αυτά τα πειράγματα και τους χαζοτσακωμούς, η αγάπη που έχεις για τα αδέρφια σου παραμένει πάνω απ’ όλα.

Και πώς να μη χαρείς όταν τα αδέρφια σου χαίρονται! Έχεις μερίδιο σε αυτή τη χαρά. Βλέπεις το αίμα σου να πετυχαίνει στη ζωή, στα επαγγελματικά, σε κάθε δυσκολία κι είσαι δίπλα σε αυτή τη νίκη. Πέρασε στις πανελλαδικές εκεί που ήθελε κι όταν σε ρωτάνε τι έκανε, δεν απαντάς με ένα απλό «πέρασε στην τάδε σχολή», εν αντιθέσει λες: «περάσαμε». Η πρώτη του δουλειά στο αντικείμενό του κι η αρχή της καριέρας του, αργότερα ο γάμος του –που δε λες «παντρεύεται», αλλά «παντρευόμαστε» κι «έχουμε γάμο»– και κάθε μικρό και μεγάλο του κατόρθωμα είναι λόγος για να καμαρώνεις και να πανηγυρίζεις.

Και πώς να μην έχεις μερίδιο στη χαρά τους όταν σας χώριζε ­–ή σας χωρίζει– μόλις ένας τοίχος –ή και κανένας αν μοιράζεστε το ίδιο δωμάτιο– και τώρα βλέπεις τ’ αδέρφια σου να μεγαλώνουν και να διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους; Δεν είναι κάτι που το αποκτάς ή το χτίζεις με τα χρόνια όπως με τους περισσότερους ανθρώπους, με την οικογένεια είναι αλλιώς. Είναι έμφυτη η αγάπη κι το αδερφικό δέσιμο είναι ευλογία.

Το μόνο λάθος που συχνά κάνουμε μες στην τόση οικειότητα είναι πως ξεχνάμε πως τα αδέρφια μας δεν είναι δεδομένα. Στέκουν δίπλα μας στις χαρές μας γιατί το θέλουν και το επιλέγουν. Γι’ αυτό, τη χαρά μας, την περηφάνια μας και τα συναισθήματά μας δεν πρέπει να τα κρατάμε για μας, αλλά να τους τα δείχνουμε.

Μια αδελφική αγκαλιά αξίζει όσο τίποτα. Κι αυτή τη μικρή φράση, που δύσκολα την ξεστομίζουμε στην οικογένειά μας, αλλά απλόχερα τη χαρίζουμε στις σχέσεις μας,  να τη βάζουμε πού και πού στο διάλογό μας με τα αδέρφια μας: «Σε αγαπάω»!