Σεβασμός στον δημόσιο θηλασμό

Ένα από όλα αυτά που με καθορίζουν ως οντότητα είναι το φαγητό. Λατρεύω να απολαμβάνω κάθε μου γεύμα μέσα στην ημέρα, αλμυρό ή γλυκό. Μάλιστα, απ’ τις ιστορίες που μου έλεγε η μητέρα μου, απ’ τις πρώτες ημέρες που ήρθα στον κόσμο το λάτρεψα. Τόσο που στους δύο πρώτους μήνες της ζωής μου το υπερεκτίμησα και, για να το πω κομψά, ο παιδίατρος τη συμβούλεψε να μου κάνει δίαιτα για να μη γίνω μπόγος. Οι συνήθειες λένε πως δεν κόβονται και, όσο μεγάλωνα φτάνοντας μέχρι το σήμερα, το φαγητό δεν έπαψε να αποτελεί μία απ’ τις βασικές μου απολαύσεις.

Στα δεκατρία μου, μια ταινία του Τάσου Μπουλμέτη έγινε εκείνη η κανέλα για να ξεκινήσω να πειραματίζομαι με κάθε λογής υλικά, μαγειρικά σκεύη και συνταγές όνειρα, όπως τις περιέγραφε ο Γιώργος Χωραφάς παραλληλίζοντας τα όνειρα, τις ανθρώπινες σχέσεις και το διάστημα με το φαγητό. Πρώτη σκηνή, πρώτο καρέ, ξεκινάει με μια γυμνόστηθη μάνα να θηλάζει το μωρό της. Το πρώτο γεύμα του ανθρώπου. «Πολίτικη Κουζίνα».

Ένα απ’ τα αξιοσημείωτα που συναντάμε στη γυναικεία φύση είναι ο θηλασμός. Το θείο δώρο που προσφέρει μια μητέρα στο νεογέννητο παιδί της. Τροφή απαραίτητη για να μείνει εν ζωή το νεογέννητο, να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει. Η βιολογία έχει φροντίσει και την τελευταία λεπτομέρεια έτσι ώστε το μωρό πέρα απ’ τα θρεπτικά συστατικά, να λάβει όλα τα απαραίτητα εφόδια για να ξεπεράσει τα πρώτα εμπόδια αυτού του επιθετικού κι αφιλόξενου κόσμου.

Σε μια σταγόνα μητρικού γάλακτος μαζεύονται 10000-13.500.000 ζωντανά κύτταρα μαζί με βιταμίνες, νερό, υδατάνθρακες, πρωτεΐνη, λιπαρά, μέταλλα κι αντισώματα. Όμοιό του δεν υπάρχει. Ακόμα κι η επιστήμη δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να το αντιγράψει, για τον απλούστατο λόγο: κάθε σταγόνα είναι διαφορετική απ’ την προηγούμενη και μεταβάλλεται από γυναίκα σε γυναίκα αλλά κι από άλλους παράγοντες, ακόμη και συναισθηματικούς.

Η επιλογή ή όχι του θηλασμού ανήκει ξεκάθαρα και μόνο στη γυναίκα. Το σώμα είναι δικό της και δεν μπορεί να της επιβάλει κάποιος κάτι αντίθετο απ’ την επιλογή της -εκτός κι αν μιλάμε για ιατρικούς λόγους που απαγορεύουν τη διαδικασία. Γνωρίζει τα οφέλη που θα λάβει το μωρό, στιγμιαία και μελλοντικά, απ’ το θηλασμό, καθώς και τη ζημία στην περίπτωση που δεν το επιλέξει. Τα υποκατάστατα προϊόντα γάλακτος, που προέρχονται είτε από ζωικά είτε από φυτικά γάλατα, αποτελούν μια ενδιάμεση λύση, αλλά και πάλι δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το μοναδικό. Κι αυτό το μοναδικό, το μωρό το ζητάει κάθε λίγο και λιγάκι. Τόσο συχνά που η μητέρα όπου κι αν βρίσκεται, στο σπίτι, στη δουλειά, στη βόλτα της, δεν μπορεί να το αρνηθεί απ’ το νεογέννητο. Μία είναι η κίνηση που πρέπει να κάνει: βγάζει το στήθος της έξω και το θηλάζει.

«Μη θηλάζεις σε δημόσιο χώρο», «Καλά, δεν ντρέπεσαι;», «Σπίτι δεν έχεις να το ταΐσεις;», «Σταμάτα αυτό που κάνεις, με αηδιάζεις», «Είναι αντιαισθητικό» και κάθε άλλη παπαρολογία θα ακούσουν αρκετές μητέρες να ξεστομίζουν σεμνότυφοι πουριτανοί, άνδρες και γυναίκες. Άλλες από ντροπή ή απ’ την εξάντληση δε θα ασχοληθούν με το γεγονός και θα αποχωρήσουν σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον, μακριά απ’ τα επικριτικά βλέμματα. Να κρύψουν, δηλαδή, την ίδια τους τη φύση, αυτή που τους δόθηκε. Γιατί μέσα σε όλα αυτά που έχουν να αντιμετωπίσουν με το πρωτόγνωρο της νέας ζωής στην αγκαλιά τους, τα περίεργα κι ακατανόητα που αλλάζουν στο σώμα τους, έχουν να παλέψουν και με αυτήν την παράνοια.

Γιατί παράνοια αποτελεί να ζούμε καθημερινά σε έναν κόσμο όπου η γύμνια είναι ανεκτή, η σεξουαλική απελευθέρωση κι η ίδια η πράξη να διαφημίζεται στα τηλεοπτικά πλατό και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαρκώς, τραγούδια με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο και ντύσιμο που με το ζόρι κρύβει τα επίμαχα να ‘ναι η καθημερινότητα, και να μας ενοχλεί μια μητέρα που κάνει την υπέρτατη πράξη αγάπης, που απλά θηλάζει το μωρό της.

Τα βάζουν με το θηλασμό, τον θωρούν πράξη ανήθικη, προσβλητική, μιλούν έτσι για κάτι αγνό, που σε καμία περίπτωση ένα υγιές μυαλό δεν μπορεί να το συσχετίσει με κάτι σεξουαλικό. Αλλά όχι, ο δημόσιος θηλασμός δεν είναι ανεκτός από μια μερίδα συνανθρώπων μας. Μάλλον, για εκείνους, δεν είναι ανεκτή η ίδια ζωή. Λογικό στα άλογα λόγια τους. Ήταν πολύ μικροί για να θυμούνται ότι κι εκείνοι μεγάλωσαν μέσω του θηλασμού.

Στην εποχή της (θεωρητικής μόνο τελικά) προόδου, η θηλάζουσα γυναίκα θα ‘πρεπε να αποτελεί κάτι το μη αξιοσημείωτο, το καθημερινό, το κανονικό, το αυτονόητο. Να μην τραβά τα βλέμματα και σίγουρα όχι τα δηλητηριασμένα λόγια, που το μόνο που προκαλούν είναι να ενοχοποιούν τη μητρική αγάπη και το ίδιο το θαύμα της φύσης. «Μια μητέρα που θηλάζει στην πλατεία» να σκεφτόμαστε και να συνεχίζουμε τη δουλειά μας, ίσως να σκάμε κι ένα αυθόρμητο χαμόγελο μπροστά στην τρυφερή εικόνα.

Αυτόκλητο δικαίωμα να θηλάζει όπου κι όποτε εκείνη αποφασίσει. Κι ένα δικαίωμα που πρέπει όλοι μας να το υπερασπιστούμε. Γιατί δεν είναι απλά μια πράξη ή μια ανάγκη δική της. Αποτελεί τη μεγαλύτερη αγάπη που μπορεί να δώσει μια γυναίκα σε έναν άλλον άνθρωπο. Αποτελεί την ίδια τη ζωή!