Στο σκοτάδι οι σκιές δεν υπάρχουν

Έχω ένα φακό. Είναι πολύ καλό μοντέλο. Τον χρειάζομαι καθημερινά για να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Με βοηθάει για να δω καλύτερα τα βράδια και να μην αφήσω καμία λεπτομέρεια να μου ξεφύγει. Πραγματικά, είναι πολύ χρήσιμος και μου έχει διευκολύνει τη ζωή.

Το φως του είναι πολύ δυνατό. Έχει τρεις επιλογές φωτεινότητας. Η πρώτη σκάλα είναι πολύ δυνατή για να μπορώ να παρατηρώ αντικείμενα που βρίσκονται μακριά. Στα πολύ κοντινά με τυφλώνει και χρησιμοποιώ τη δεύτερη σκάλα που είναι μεσαίας φωτεινότητας. Είναι υπεραρκετή για να κάνω τη νύχτα-μέρα, σε κοντινές αποστάσεις και να μπορέσω να δουλέψω με ευκολία στο σκοτάδι, χωρίς να χάνω κάποια λεπτομέρεια. Κι η τελευταία σκάλα μου παρέχει ίσα-ίσα ένα μικρό φως για να μην τελειώνω τη μπαταρία άδικα και φυσικά να μου παρέχει το απαραίτητο φως για να μη χτυπήσω κοιτώντας πίσω μέσα στη μαυρίλα της νύχτας.

Επίσης, το καλύτερο είναι η δυνατότητα να πατήσω ένα συνδυασμό και να μου δώσει δυο επιλογές σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Η μία, πατώντας παρατεταμένα το κουμπί μου παρέχει φωτισμό σε στιλ στρόμπου για να τυφλώνω την οποιαδήποτε απειλή παρουσιαστεί μπροστά. Η δεύτερη επιλογή, πατώντας τρεις φορές το κουμπί, αναβοσβήνει σε σήματα Μορς τη λέξη “S.O.S.” αχρείαστο να είναι. Τέλος, κι εδώ φτάνουν οι δυνατότητες του, μπορεί να κάνει εστίαση τη δέσμη του φωτός, χάνοντας περιφερειακά το φως, αλλά κερδίζοντας σε απόσταση.

Καθημερινά μέσα στο σκοτάδι που παλεύει ο καθένας μας προσωπικά, φωτίζει το δρόμο του. Άλλος έχει μεγάλη μπαταρία άρα κι ενέργεια κι άλλος μικρότερη. Κάποιοι φροντίζουν να την έχουν φορτισμένη πάντα κι άλλοι το αμελούν, με αποτέλεσμα να έχουν λιγότερο ασφαλή χρόνο στο σκοτάδι. Είναι κι αρκετοί, που απ’ την πολλή χρήση έχουν χαλάσει την ενέργειά τους και δεν μπορούν να την φορτίσουν στα μέγιστα επίπεδά της. Είναι αυτοί που πάντα φώτιζαν αδιάκοπα και τώρα κουράστηκαν λίγο.

Αυτοί που φωτίζουν μακριά, φωτίζουν στο μέλλον. Χάνουν την περιφερειακή τους όραση απ’ το παρόν και χαράζουν πορεία μακριά απ’ το τώρα, μη ζώντας τη στιγμή. Είναι κι οι επιφυλακτικοί που χρησιμοποιούν το ελάχιστο για να μην ξεμείνουν από ενέργεια γρήγορα. Εκ του ασφαλούς, αλλά με μειωμένη δράση συναισθημάτων. Μόνο και μόνο για να διατηρηθούν όσο περισσότερο μπορούν πριν μπούνε σε φόρτιση πάλι. Άλλοι χρησιμοποιούν τη μεσαία σκάλα συνέχεια. Φωτίζουν στο παρόν, στο τώρα και το φως τους φτάνει ελάχιστα στο αύριο, αλλά φτάνει τουλάχιστον ως εκεί. Αρκετό για να δούνε τις απαραίτητες λεπτομέρειες στο συνάνθρωπό τους και να συμπορευθούν στο άμεσο μέλλον.

Υπάρχουν, όμως, στιγμές που ζητάμε απεγνωσμένα βοήθεια, με σήματα σε γλώσσα που πλέον συναισθηματικά διαβάζουν ελάχιστοι, για να δείξουμε ότι υπάρχουμε. Ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί και χρειαζόμαστε βοήθεια. Στον επικείμενο φόβο, στην άγνοια που δηλώνει μέσα μας απειλή, βομβαρδίζουμε σαν δυνατοί προβολείς για να κερδίσουμε χρόνο να τραπούμε σε φυγή με ασφάλεια, τυφλώνοντας τον άλλον, πληγώνοντάς τον. Σε κάθε μας επιλογή μπορούμε να εστιάσουμε στον άλλον ή να δούμε όλη την εικόνα που τον πλαισιώνει.

Το φως δημιουργεί σκιές. Είναι αλληλένδετα. Σκιές που δεν έχουν να κάνουν με το πραγματικό αντικείμενο που φωτίζουμε, αλλά με το πώς το φωτίζουμε κι από ποια σκοπιά. Σκιές, γνώμες, κριτικές που εμείς δημιουργούμε για εκείνον. Δεν είναι το αντικείμενό μας, αλλά απορρέουν από αυτό όπως εμείς επιλέγουμε. Κι η προσκόλληση στο φανταστικό, στο δικό μας δημιούργημα αδικεί το αυθεντικό.

Αλλά και πάλι ο φακός δε δείχνει εκεί που θέλει εκείνος. Πάει εκεί που τον κατευθύνει το χέρι μας. Φωτίζει μόνο αυτά που θέλει εκείνο να δει. Μπροστά, για να δούμε πού πάμε; Πίσω, στο παρελθόν με ελάχιστο φως για να το δούμε καλύτερα μέσα από αυτό ή με δυνατό φως για να του χαρίσουμε λίγη ακόμα ζωή και να χαθούμε εκεί;

Πάρε τον καλύτερο φακό, τον ακριβό, με τις χιλιάδες λειτουργίες και με όποια από αυτές επιλέξεις, φώτισε τον ουρανό το βράδυ. Το φως του θα χαθεί στα επόμενα μέτρα. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι το φως παύει να υπάρχει. Ό,τι και να κάνεις, όπως και να αντιδράσεις, είναι μάταιο. Μπορείς να φωτίσεις τα αστέρια; Μπορείς να δεις παραπέρα; Πολύ λυπάμαι αφού όσο και να παλέψεις δε θα τα καταφέρεις. Το έχω δοκιμάσει.

Τώρα, κλείσε το φακό και ξάπλωσε στο γρασίδι ανάσκελα.  Κλείσε τα αφτιά σου κι απομονώσου κάτω από ένα τρισεκατομμύριο αστέρια. Περίμενε λίγο και θα ανταμειφτείς. Στο λέω, σίγουρο! Το σκοτάδι θα αρχίσει να γίνεται φωτεινό. Μα πώς; Θα αρχίσεις να βλέπεις λεπτομέρειες που δεν τις είχες προσέξει ποτέ στη ζωή σου. Λεπτομέρειες που δε χρειάζεται να εστιάσεις, αλλά έρχονται απλόχερα.

Χάνεστε και βρίσκεστε παράλληλα. Χωρίς χρόνο. Παρελθόν, παρόν και μέλλον συμβαδίζουν. Οι σκιές στο σκοτάδι δεν υπάρχουν. Βλέπεις το αντικείμενο όπως είναι. Τον άνθρωπο ως άνθρωπο χωρίς να τον εξετάζεις απ’ τη δική σου σκοπιά. Αυτοτελή, αυτούσιο, αμόλυντο, άναρχο κι ατελή. Με το δικό του φως. Γιατί όλοι μας έχουμε το δικό μας φως. Είμαστε το φως. Σβήσε το φακό!