Το πρόβλημά τους είναι πάντα μεγαλύτερο απ' το δικό σου

Φιλία∙ η στενή κοινωνική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα και που βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, στον πλατωνικό έρωτα, στη συμπάθεια και στην εκτίμηση. Μία απ’ τις πιο ιερές λέξεις που έχουμε εφεύρει. Είναι αρετή. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή κάθε ανθρώπου, επειδή κανείς δε θα μπορούσε να ζήσει χωρίς φίλους, όσο πλήρης κι αν είναι η ζωή του σε υλικό και πνευματικό επίπεδο. Φίλος, είναι εκείνο το καταφύγιο που θα τρέξεις στο πρώτο σου πρόβλημα.

Ας το πάρουμε απ’ την αρχή. Είσαι ακόμα ένας μπόγος που με το ζόρι ξεπερνάς σε ύψος έναν σκύλο κι η μαμά σου σε προτρέπει να παίξεις, όχι μόνος σου αυτή τη φορά. Να κάνεις φίλους. Βλέπεις ένα άλλο παιδάκι να παίζει μόνο του με ένα παιχνίδι που πάντα ήταν πιο γαμάτο απ’ το δικό σου.

«Θες να παίξουμε;». Εδώ υπήρχαν δύο σενάρια. Πρώτο, να μοιραστεί το παιχνίδι μαζί σου και δεύτερο, το σκασμένο, να σου πετάξει το παιχνίδι στο κεφάλι και να αρχίσει να γελάει σατανικά ενώ σε κοιτάνε όλα τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά. Όπως και να ‘χει, αυτοί οι δύο έγιναν φίλοι σου.

Φιλίες πολλές. Φιλία γιατί είστε σόι. Κολλητοί απ’ το σχολείο. Φίλοι απ’ τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Φίλοι φίλων που έγιναν και δικοί σου φίλοι. Φίλοι απ’ τη δουλεία σου. Φίλοι, που δεν κατάφερες να περάσεις τη σχέση σας σε ερωτικό επίπεδο και μείνατε μόνο φίλοι -κανένα σχόλιο. Φίλοι κατ’ ανάγκη, γιατί κάθεσαι και κλαις και δε σε παίζουν οι φιλενάδες σου. Φίλοι απ’ το στρατό που βρίσκεστε μία φορά ανά τέσσερα χρόνια σε μια ταβέρνα και παλεύετε να αποδείξετε ποιος ήταν ο πιο λελεδόμαγκας στο στρατόπεδο. Φίλοι για τα σοβαρά και φίλοι για τις καφρίλες.

Υπάρχει, όμως, ένας φίλος που είναι μια κατηγορία από μόνος τους. Κι αυτό είναι ο κουφός φίλος. Δεν αναφέρομαι σε άνθρωπο όπου έχει απώλεια ακοής -μην παρεξηγηθούμε. Μιλάω για εκείνον το φίλο, εκείνη τη φίλη, που έχει καταφέρει να είναι ο δεύτερος πιο μισητός χαρακτήρας μετά το φίλο που σου λέει «σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί» κι έρχεται μετά από δυο ώρες. Ναι, καλά κατάλαβες. Είναι εκείνος ο φίλος που όταν του λες το πρόβλημά σου έχει πάντα κάτι πιο σημαντικό να σου πει, με αποτέλεσμα να μη σε ακούει ποτέ και να μιλάει μόνο εκείνος.

«Είμαι χαρούμενος! Μόλις πήρα προαγωγή!». «Μπράβο». Και ξεκινάει να σου μιλάει για τον τσακωμό που είχε χθες το απόγευμα με τη Μαιρούλα, γιατί έπλενε τα πιάτα με δυο σταγόνες Fairy, ενώ με μία συμφέρει.

«Μόλις χώρισα με τον Γιάννη» κι ενώ είσαι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, ακούς ένα «Στα ΄λεγα εγώ. Κι εγώ θα τον χωρίσω τον μαλάκα» και κατεβάζει αναλυτικά κάθε λόγο, υπαρκτό και μη, που θέλει να τον χωρίσει, αλλά δεν τον χωρίζει επειδή μετά από μισή ώρα καταλήγει στο «Ε, τον αγαπάω τον μπούμπη μου!».

Νισάφι πια. Κλέβουν τη μοναδική σημαντική σου στιγμή, για να ικανοποιήσουν το μεγάλο τους εγώ! Είναι εγωπαθείς κι εριστικοί. Τους λες το πρόβλημά σου κι όχι μόνο δε σε ακούνε, έστω από σεβασμό, αλλά σε γράφουν παραδειγματικά και μιλάνε για τα δικά τους ανούσια θέματα που τους απασχολούν. Όλως τυχαίως, έχουν περάσει κι εκείνοι το ίδιο πρόβλημα με εσένα, αλλά με χειρότερο και πιο θεαματικό τρόπο -εκρήξεις, ελικόπτερα, απαγωγές, φώτα, κάμερα, στοπ.

Έχεις διαβάσει μέχρι εδώ κι έχεις κάνει ήδη εικόνα σε ποιον φίλο σου αναφέρομαι. Αν ήμασταν σε άλλη εποχή, θα πρότεινα παραδειγματικό παλούκωμα και κάψιμο στη πλατεία Συντάγματος. Δυστυχώς, για εμάς τους ρομαντικούς των βασανιστηρίων της Ιεράς εξέτασης, αυτές οι εποχές πέρασαν. Ακολουθεί οδηγός επιβίωσης από κουφούς φίλους.

Αποπροσανατολισμός: κανονίζεις καφέ, τον/τη βομβαρδίζεις με το πρόβλημά σου και μόλις πάει να σου γυρίσει το παιχνίδι, σήκω απ’ το τραπέζι και με ευγένεια πες του ότι ξέχασες να κάνεις ένα σημαντικό τηλεφώνημα. Κάνε ένα τσιγάρο χαλαρά έξω απ’ την καφετέρια και μόλις γυρίσεις στο τραπέζι, πες του «Πού είχαμε μείνει;» και πριν προλάβει να ανοίξει το ρημάδι του το στόμα, ξεκινάς να μιλάς ακατάπαυστα.

Επίκληση στο συναίσθημα: βάλε τα κλάματα! Δε θα ξέρει από πού του ήρθε.

Αδιαφορία: το γνωστό «σε γράφω, να μη σου πω πού». Δώσ’ του προβάδισμα πέντε λεπτά να ξεκινήσει τη φλυαρία κι έπειτα ξεκίνα να κοιτάζεις το ρολόι σου κάθε πέντε λεπτά. Αν προσθέσεις και χασμουρητό, ανεβάζεις το επίπεδο.

Ομοιοπαθητική: ο καλύτερος τρόπος, τον συνιστώ. Χωρίς να γνωρίζει το σατανικό σου σχέδιο, με το που ξεκινήσει να λέει τα δικά του, διάκοψέ τον και κάν’ τον να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Πρόσεχε μη σε τουμπάρει. Παίζεις στην έδρα του. Εκείνος ξέρει να παίζει το παιχνίδι αυτό πιο επαγγελματικά από εσένα.

Πριν κλείσουμε, είναι χρέος μας ως κοινωνία να καταθέσουμε φόρο τιμής ένα δάφνινο στεφάνι για όλα τα θύματα των «κουφών φίλων». Φιλαρμονική, δικό σας!