Αντί να ψάχνουμε τους κατάλληλους ας γίνουμε εμείς

Υπάρχει μαγική συνταγή για τις ανθρώπινες σχέσεις; Υπάρχει κάποιο ξόρκι που όταν το λέμε μας εμφανίζει εκείνον τον κατάλληλο άνθρωπο που οι περισσότεροι αναζητούμε; Η απάντηση προφανώς κι είναι όχι. Οι μαγικές συνταγές και τα ξόρκια πάνω από γυάλινες σφαίρες ανήκουν στα παραμύθια και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αισθάνονται μόνοι χωρίς κάποιον σύντροφο κι αναζητούν διαρκώς τρόπους να βρουν το ιδανικό ταίρι. Η αναζήτηση του κατάλληλου συντρόφου μονοπωλεί τις συζητήσεις τους, χωρίς να οδηγούνται σε κάποιο συμπέρασμα. Ενώ, παρατηρούμε κάποιους να χωρίζουν και να μπαίνουν σε νέες σχέσεις με μεγάλη ευκολία, εκείνοι παραμένουν μόνοι για μεγάλα διαστήματα, παρότι επιθυμούν έντονα να ερωτευτούν και να μπουν σε μια σχέση.

Συνήθως, ισχυρίζονται πως δεν έχει βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος που θα τους κάνει να τον εμπιστευτούν και να μπουν στη διαδικασία της σχέσης. Υποστηρίζουν πως οι άνθρωποι πια κυνηγούν το εύκολο και το γρήγορο και δε θέλουν να επενδύσουν στους άλλους. Έτσι, πέφτουν σε έναν φαύλο κύκλο μιζέριας κι αυτολύπησης –ναι, λυπούνται τους εαυτούς τους, μιας και πιστεύουν πως δεν μπορούν να εμπνεύσουν αυτήν την ανάγκη στους άλλους– που συνοδεύεται από εκρήξεις θυμού για την κατάντια των ανθρώπων που δεν τολμούν να αγαπήσουν.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή που λένε όλα αυτά, στην ίδια πόλη υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένοι δίπλα στους συντρόφους τους. Βιώνουν την απόλυτη αγάπη, χαίρονται τις στιγμές που τους προσφέρονται χωρίς να το ψάχνουν παραπάνω. Και ταυτόχρονα, υπάρχουν κι εκείνοι που περνάνε όμορφα χωρίς να έχουν απαραίτητα κάποιον σύντροφο στη ζωή τους. Εν ολίγοις, ζούνε!

«Μα πώς το κάνουν;» αναρωτιούνται. Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο τέχνασμα, ούτε κάποια τακτική. Αναλώνουμε τις ζωές μας περιμένοντας τον κατάλληλο σύντροφο, τη στιγμή που αγνοούμε την πιθανότητα να μην είμαστε εμείς οι κατάλληλοι τελικά. Πολλοί έχουμε την τάση να φοβόμαστε τη μοναξιά. Δυσκολευόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, γιατί στην ουσία αυτό που φοβόμαστε είναι ο ίδιος μας εαυτός.

Έτσι, καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε σε σχέσεις με ανθρώπους που δεν έχουμε τίποτα κοινό. Κι όταν για πολλοστή φορά δε δέσει το γλυκό, βγάζουμε την ουρά μας απέξω και κατηγορούμε τους άλλους για ανωριμότητα κι επιπολαιότητα. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κι οι άλλοι μπορεί να μας κατηγορούν για τον ίδιο λόγο. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα με τον εαυτό μας, τότε πώς θα κάνουμε καλή παρέα και με τους άλλους;

Αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, τότε κανένας άλλος δεν μπορεί. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε ο μόνος άνθρωπος που έχουμε και θα έχουμε πάντα στη ζωή μας. Οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε με αυτόν, λοιπόν, και μάλιστα να ζούμε καλά. Να γνωρίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Να αποδεχτούμε τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας και –αν είναι δυνατόν– να τα βελτιώσουμε. Να φροντίζουμε τον εαυτό μας, ξεκινώντας απ’ τα πιο βασικά. Αντί να χαμηλώνουμε το volume όταν εκείνος μας μιλάει, να το δυναμώσουμε και να δώσουμε περισσότερη προσοχή σε όσα μας λέει. Η ψυχή και το σώμα μας μιλάνε και μας κατευθύνουν. Αν εμείς οι ίδιοι δεν το ακούμε, τότε πώς θα το ακούσει ο άλλος;

Μπείτε στη θέση ενός ανθρώπου που καλείται να αποκωδικοποιήσει όλα αυτά τα μπερδεμένα μηνύματα που μπορεί να του στέλνουμε. Όταν εμείς δεν ξέρουμε τι σημαίνουν, πώς είναι δυνατόν να τα καταλάβει εκείνος; Θα προσπαθήσει μια-δυο φορές και στο τέλος θα φύγει. Οι  ανθρώπινες σχέσεις είναι ήδη αρκετά περίπλοκες για να τις μπερδεύουμε κι εμείς ακόμα περισσότερο.

Τη στιγμή που θα καταλάβουμε ότι δε χρειάζεται να βασίζουμε την ευτυχία μας σε κανέναν άλλον άνθρωπο, παρά μόνο στον εαυτό μας, τότε θα εμφανιστεί κι αυτός που θα ‘ναι κατάλληλος σύντροφος για εμάς. Η αύρα μας θα αποπνέει σιγουριά κι ανεξαρτησία. Κανείς δε θέλει κάποιον να κρέμεται απάνω του. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί να ‘χει βρεθεί ο κατάλληλος σύντροφος κάπου στο δρόμο μας, αλλά να είμαστε τόσο απασχολημένοι με αυτόν τον άγνωστο που έχουμε δίπλα μας –τον εαυτό μας– που να μην το προσέξαμε καν.

Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που αν τους ζητηθεί να μιλήσουν για τον εαυτό τους, δε θα αρθρώσουν ούτε λέξη. Δε θα έχουν τι να πουν και τότε θα καταλάβουν πόσο ξένοι είναι με το ίδιο τους το «είναι». Ώρα για ένα βήμα πίσω, λοιπόν, και για μια καλή ενδοσκόπηση. Όταν δείχνουμε με το δάχτυλο εκείνους που δεν μπορούν να αγαπήσουν, ας σκεφτούμε ότι τα άλλα τρία δάχτυλα δείχνουν εμάς. Πώς θα αγαπήσουμε όταν δεν ξέρουμε καν τι είναι αυτό που ζητάμε;

Δε χρειάζεται μολύβι και χαρτί για να απαριθμήσουμε τα θετικά και τα αρνητικά μας. Αρκεί να σκύψουμε με σεβασμό στον εαυτό μας και να τον οδηγήσουμε στην ολοκλήρωσή του. Δεν υπάρχει εκεί έξω το άλλο μας μισό. Κανένας άνθρωπος δεν είναι μισός. Εμείς συμπληρώνουμε τα κομμάτια του παζλ. Οι άλλοι θα τα βάλουν όπως τους εξυπηρετεί και πάντα κάτι θα κλοτσάει, γιατί απλά δε θα ‘ναι το κομμάτι που ταιριάζει. Μόνο εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε την ολοκληρωμένη εικόνα.

Κι όταν το τελειώσουμε, μόνο τότε θα ‘μαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Δε θα μας λείπει πλέον κάτι για να ψάχνουμε κάποιον να το συμπληρώσει. Για την ακρίβεια δε θα ψάχνουμε καν. Θα ακτινοβολούμε τόσο που ο κατάλληλος άνθρωπος θα μας ξεχωρίσει από μακριά. Θα έρθει μόνος του γιατί θα θαυμάζει αυτό που είμαστε και θα το αγαπήσει όσο το αγαπάμε κι εμείς.