Η συγκατοίκηση σκοτώνει το σεξ;

Κάποτε το ερώτημα ήταν αν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Σήμερα, που τα πράγματα έχουν αλλάξει, το ερώτημα είναι αν η συμβίωση σκοτώνει το σεξ. Τα ζευγάρια πια επιλέγουν να συγκατοικήσουν πρώτα, να δουν αν η σχέση μπορεί να προχωρήσει και να λειτουργήσει σε νέα πλαίσια. Γιατί πολλά αλλάζουν στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού, όταν μένει κάτω απ’ την ίδια στέγη.

Τα οικονομικά κι οι διάφορες υποχρεώσεις μοιράζονται πια στα δύο, τα βράδια δεν είναι τόσο μοναχικά. Βέβαια, ίσως η κούραση να ‘ναι μπόλικη, αλλά τι σημασία έχει όταν το ταίρι τους είναι εκεί δίπλα κι απλά μπορούν να γείρουν στην αγκαλιά του; Και κάπου εκεί ξεκινάει μια μεγάλη συζήτηση. Τι γίνεται με το σεξ; Αλλάζει κάτι σε αυτόν τον τομέα, όταν ένα ζευγάρι αποφασίζει να μείνει μαζί, συγκριτικά με το διάστημα που ο καθένας είχε τον χώρο του;

Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή τα πράγματα. Κακά τα ψέματα, όταν συγκατοικεί ένα ζευγάρι, το σεξ είναι πιο εύκολο. Δε χρειάζεται προγραμματισμό. Γιατί, πώς να το κάνουμε, αυτά τα πράγματα δε γίνονται και με το ρολόι στο χέρι. Επίσης, απαλλάσσονται απ’ το άγχος να βρεθεί ελεύθερος χώρος και χρόνος, προκειμένου να τελεστεί το μοιραίον.

Τα πάντα γίνονται πιο απλά, υπό την έννοια ότι αν κι οι δύο είναι σε αντίστοιχο mood, μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να ξεκλέψουν χρόνο για λίγη απόλαυση. Χωρίς άγχος να μην τους πιάσει κανείς, χωρίς να τους τρώει το αγιάζι και να τρέχουν σε βουνά και λαγκάδια –που είναι κι επικίνδυνα– και χωρίς τυχόν αδιάκριτα βλέμματα από υπαλλήλους ξενοδοχείων.

Βέβαια, όταν όλα είναι καινούργια, ο ενθουσιασμός και μόνο ανεβάζει τη λίμπιντο στα ύψη. Εκστασιάζει και τους δύο το γεγονός ότι μπορούν με μια απλή κίνηση να πλησιάσουν το ταίρι τους, χωρίς να χρειάζεται να κανονίσουν ραντεβού. Γιατί, στην τελική, κανείς δεν μπορεί να τους προεξοφλήσει ότι θα ‘χουν την κατάλληλη διάθεση την ώρα που θα ‘ναι μαζί. Δε γίνεται κατά παραγγελία, ούτε σαν αγγαρεία. Αλλιώς, η ερωτική πράξη χάνει τη σημασία της και καταλήγει να ‘ναι μια ωμή πράξη εκτόνωσης. Οπότε καλύτερα να τρέξουν δυο-τρεις γύρους το τετράγωνο, παρά να κάνουν σεξ.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν ακόμα και το σεξ αγγίζει τα λεπτά όρια της συνήθειας; Για αρκετούς ανθρώπους, όταν έχουν κάτι μπροστά στα μάτια τους συνέχεια, κάποια στιγμή σταματούν να το αποζητούν και να το διεκδικούν. Παρασυρμένοι απ’ τα άγχη της καθημερινότητας και την κούραση που την συνοδεύει, πολλές φορές αμελούν το ταίρι τους. Γίνονται εύκολα θύματα του «κι αύριο μέρα είναι». Αλήθεια ή πρόφαση, μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Στην αντίπερα όχθη, τα ζευγάρια που δε συγκατοικούν, ίσως κοιτούν και γελούν με εκείνους που έσπευσαν να μείνουν μαζί, με αποτέλεσμα να πέσουν στην παγίδα της ρουτίνας, γρηγορότερα απ’ όσο υπολόγιζαν. Γι’ αυτά τα ζευγάρια η κάθε συνάντηση είναι αφορμή για μια ακόμη ένωση.

Μετρούν τις ώρες μέχρι να βρεθούν ξανά με το έτερόν τους ήμισυ και να απολαύσουν μοναδικές προσωπικές στιγμές. Δεν είναι τίποτα δεδομένο. Εδώ ισχύει απόλυτα ο κανόνας «όπου γης και πατρίς», μιας κι οποιοδήποτε μέρος φαίνεται ικανό να στεγάσει το πάθος τους, μετατρέπεται αμέσως σε ερωτική φωλίτσα.

Ναι, θα κάνουν κι άλλες δραστηριότητες μαζί, αλλά εκείνοι που δεν ξέρουν με σιγουριά πότε θα βρουν ξανά τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου να μείνουν μόνοι, δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη του. Εκείνοι που ζουν χώρια δυσκολεύονται να αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η ένταση κι η συχνότητα χτυπάει κόκκινο.

Κάπου εδώ, βέβαια, ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει το σεξ αυτοσκοπός, κι είναι και το σημείο που στην υπερβολή του μπορεί να πλήξει και τον τομέας της ποιότητας. Ώστε να ξυπνήσουν ένα πρωί και να συνειδητοποιήσουν πως πέραν της σεξουαλικής δεν έχουν καμία άλλη κοινή εμπειρία. Για να μην αναφέρουμε ότι όταν κάτι τόσο όμορφο, όπως το σεξ, γίνεται στα γρήγορα, στα βιαστικά ή απλά γιατί πρέπει να γίνει, ένεκα της συνάντησης του ζευγαριού, χάνει και λίγο την ουσία του.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι σίγουρα δεν είναι η συγκατοίκηση αυτή που ευθύνεται για την αλλαγή στη συχνότητα και στην ποιότητα του σεξ ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, αλλά το ότι τα δύο μέλη αυτής της ομάδας, που ονομάζεται ερωτική σχέση, έπαψαν να την φροντίζουν. Η ρουτίνα κι η καθημερινότητα δεν είναι οι κακές μάγισσες του παραμυθιού που ψάχνουν ανυπεράσπιστα ζευγαράκια για να τα διαλύσουν.

Εμείς είμαστε αυτοί που ανοίγουμε την πόρτα στη συνήθεια. Εμείς είμαστε αυτοί που δεν ποτίζουμε πια το άνθος της σχέσης μας, κι έτσι σιγά-σιγά χάνεται η ομορφιά του κι η ζωηράδα στο χρώμα. Γιατί πρέπει να ξεχωρίζουμε το σεξ σε κατηγορίες; Πριν τη συγκατοίκηση και μετά από αυτή;

Δεν αλλάζει ο άνθρωπός μας κι η επιθυμία μας για εκείνον επειδή αλλάζουν οι συνθήκες. Και δεν είναι αναγκαίο η μία περίπτωση να ‘ναι καλύτερη της άλλης. Η κάθε φάση έχει το γούστο της, όπως σίγουρα έχει και τα αρνητικά της. Μόνο που εμείς εστιάζουμε κυρίως στα τελευταία.

Κανείς δε λέει να αγνοούμε τις ευθύνες που εγείρει μια συγκατοίκηση, προκειμένου να κάνουμε σεξ με το ταίρι μας. Αλλά δε θα ήταν κακή ιδέα να λειτουργούμε καμιά φορά όπως πριν συγκατοικήσουμε. Τότε που δεν ξέραμε αν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία να βρεθούμε λίγο πιο κοντά. Τότε που το άγγιγμα κι η επαφή με τον άλλον γίνονταν επιτακτική μας ανάγκη.

Και, τέλος, δε χρειάζεται να μας πιάνει πανικός, αν παρατηρήσουμε κάποια αλλαγή σε αυτόν τον τομέα. Όλα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Τίποτα δε μένει ίδιο κι όλα διορθώνονται. Αρκεί να μη χάνουμε την όρεξη για προσπάθεια.