Ο έρωτας είναι τυφλός, λένε. Όχι μόνο γιατί δε διαλέγουμε αυτόν που ερωτευόμαστε, αλλά και γιατί σταματάμε να βλέπουμε καθαρά. Λογική κι έρωτας δεν πάνε μαζί. Όταν είμαστε ερωτευμένοι θέλουμε διαρκώς να ‘μαστε με το ταίρι μας. Να περνάμε όμορφες στιγμές. Όσο φορτωμένη κι αν είναι η καθημερινότητά μας, προσπαθούμε διαρκώς να ξεκλέψουμε χρόνο για να ‘μαστε κοντά του. Θέλουμε να κοιμόμαστε αγκαλιά και να μυρίζουμε το άρωμά του.
Οι στιγμές που είμαστε χώρια μοιάζουν αιώνιες. Θέλουμε να νιώθουμε με κάποιον τρόπο ότι είναι συνέχεια κοντά μας. Και μπλουζάκια τους δανειστήκαμε για να τα φοράμε στον ύπνο, και φωτογραφίες τους βάλαμε ως screensavers στα κινητά μας αλλά και πάλι τίποτα. Και τότε, μέσα στην έξαψη και την παραφροσύνη που προκαλεί ο έρωτας, πήραμε την απόφαση∙ θα κάνουμε τατουάζ το όνομά τους.
Διαλέξαμε μια ωραία γραμματοσειρά, βρήκαμε και το σημείο και το χτυπήσαμε. Είτε το συνοδεύσαμε με κάποια ημερομηνία ή οτιδήποτε άλλο, είναι τελεσίδικο. Για όλη μας τη ζωή θα ‘χουμε πάνω μας το όνομα του ανθρώπου που αγαπάμε. Όμως, μιας και το «για πάντα» δεν υπάρχει κι όλα είναι ρευστά στις ανθρώπινες σχέσεις, φτάνει η μέρα που ο χωρισμός είναι πια αναπόφευκτος. Και μένουμε πίσω, αναλογιζόμενοι τι δώσαμε σε αυτή τη σχέση αλλά και το σημαντικότερο: Τι θα κάνουμε αυτό το tattoo;
Δεδομένου ότι οι πιθανότητες να βρούμε έναν επόμενο σύντροφο με το ίδιο όνομα είναι λίγες, αρχίζουμε να φλερτάρουμε με την περίπτωση να το σβήσουμε. Η αλήθεια είναι ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά. Πλέον τα τατουάζ μπορούν να αφαιρεθούν με λέιζερ. Αν κι οικονομικά είναι μια ζόρικη απόφαση, παρ’ όλα αυτά, είναι μια καλή επιλογή για εκείνους που θέλουν να απαλλαγούν οριστικά από αυτό το μικρό σχέδιο που τους θυμίζει το παρελθόν τους.
Απ’ την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν να κάνουν ένα άλλο τατουάζ πάνω στο ήδη υπάρχον. Μπορεί κάποτε τα tattoo να ήταν ταμπού κι ο κόσμος να μην ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένος, στις μέρες μας όμως είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Και μιας κι ήδη έχουμε κάνει το πρώτο βήμα κι αποκτήσαμε ένα –έστω και για αυτό το λόγο– είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα νέο σχέδιο πάνω σ’ αυτό, κάτι που και θα μας αρέσει και δε θα ‘χει καμία σχέση με τον άνθρωπο που αφήνουμε πίσω μας.
Ωστόσο, είναι πολλοί κι εκείνοι που επιλέγουν να κρατήσουν ένα τατουάζ με το όνομα του πρώην συντρόφου τους. Σε τελική ανάλυση, αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν επιλογή μας για κάποιο χρονικό διάστημα. Ανεξάρτητα απ’ το τέλος, υπήρξαν και καλές στιγμές που έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη. Μοιραστήκαμε κομμάτια της ψυχής μας και πτυχές της καθημερινότητάς μας, ζήσαμε κάτι έντονο για να κάναμε μια τέτοια τρέλα.
Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να σβηστεί το παρελθόν, άρα ούτε και το τατουάζ. Ήταν μέρος της ζωής μας, είτε μας αρέσει πια είτε όχι. Είναι μια κατάσταση απ’ την οποία διδαχτήκαμε πολλά και βγήκαμε καλύτεροι άνθρωποι. Αποφασίζουμε, λοιπόν, σεβόμενοι την ιστορία μας, να κρατήσουμε ζωντανή την ανάμνηση μέσα μας και τη θύμησή της πάνω στο κορμί μας.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν εμφανίζεται στη ζωή μας ένα νέο πρόσωπο κι αντικρίζει το όνομα ενός άλλου ανθρώπου πάνω μας; Σαφώς, πρόκειται για μια άβολη κατάσταση. Καλό θα είναι να ‘χει προηγηθεί κάποια συζήτηση στην οποία εξηγούμε με λίγα λόγια την απόφασή μας να διατηρήσουμε αυτό το τατουάζ. Προφανώς και δεν είναι ό,τι καλύτερο να το ανακαλύψει τη στιγμή που ερχόμαστε κοντά για πρώτη φορά. Αν μη τι άλλο, να ‘ναι προετοιμασμένος ο άνθρωπος κι εμείς απόλυτα ξεκάθαροι. Ενώ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε και τις σκέψεις του πάνω σε αυτό το θέμα.
Σίγουρα, δεν αποκλείεται να το αποδεχτεί χωρίς πολλά-πολλά. Όπως και να ‘χει, ο άνθρωπος του οποίου το όνομα έχουμε πάνω μας ανήκει στο παρελθόν. Κάτι που πρακτικά δεν αλλάζει, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το όνομά του με μελάνι στο δέρμα μας. Όμως, αν το ταίρι μας αρχίζει να δυσκολεύεται με αυτή μας την επιλογή; Αν κάθε φορά που κοιτάζει αυτό το τατουάζ, σκέφτεται κατευθείαν αυτό το πρόσωπο κι επηρεάζεται;
Κακά τα ψέματα, ας μπούμε στη θέση του άλλου. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο να βλέπουμε στο σώμα αυτού που αγαπάμε το όνομα κάποιου άλλου, ειδικά όταν εμείς το χαϊδεύουμε και το φιλάμε. Μας υπενθυμίζει διαρκώς το παρελθόν του. Κι όσο πιο επιρρεπείς είμαστε στη ζήλια, τόσο πιο εύκολα ίσως να προκληθούν τριγμοί στη σχέση μας.
Εν ολίγοις, περπατάμε σε ένα τεντωμένο σκοινί. Σίγουρα στο σώμα μας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κανείς δεν μπορεί να μας κρίνει γι’ αυτό ή να μας αλλάξει την όποια απόφασή μας. Παρ’ όλα αυτά, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να ζυγίσουμε τι χρειαζόμαστε περισσότερο. Να θυμόμαστε το μάθημα που διδαχτήκαμε από καταστάσεις του παρελθόντος, έστω και συμβολικά μέσω ενός τατουάζ, ή να προχωρήσουμε μπροστά με έναν νέο άνθρωπο, ώστε να εξελιχθούμε και να πετύχουμε τη ζωή που ονειρευτήκαμε;
Όπως και να το κάνουμε, τα πρόσωπα που πέρασαν απ’ τη ζωή μας, μας αγάπησαν και τα αγαπήσαμε, μας στιγμάτισαν κι είναι χαραγμένα στο μυαλό και στην καρδιά μας. Όταν καταλαγιάζει ο πόνος και συγχωρούμε τον εαυτό μας και τον άλλον, κρατάμε τα καλά που μας έδωσε και πάμε παρακάτω. Δεν είναι οι λίγες σταγόνες από μελάνι που μας θυμίζουν όσα περάσαμε αλλά όσα κρατάμε καλά φυλαγμένα στις αναμνήσεις μας.
Συντάκτης: Ναταλία Ελευθερίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
