Πριν μιλήσεις ξανά για δυστυχία σκέψου

Πόσες φορές έχουμε πει ότι είμαστε δυστυχισμένοι; Πόσες φορές έχουμε κοιτάξει ψηλά τον ουρανό κι έχουμε ζητήσει απ’ το Θεό –ή όποια ανώτερη δύναμη πιστεύουμε κι όπως κι αν τον αντιλαμβανόμαστε– να πάρει μακριά μας τη στεναχώρια; Προβλήματα οικονομικά, συναισθηματικά, οικογενειακά, επαγγελματικά μας πνίγουν στην καθημερινότητά μας, με αποτέλεσμα να μη ζούμε ουσιαστικά και να έχουμε ενστερνιστεί πια τη δυστυχία μας. Το έχουμε πιστέψει τόσο πολύ που αδυνατούμε να αντιληφθούμε πόσο μικρά είναι τελικά αυτά τα προβλήματα.

Μια επίσκεψη στις συγκεντρώσεις των ανώνυμων οικογενειακών ομάδων που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα σημεία της Αθήνας κι όχι μόνο, ίσως καταφέρει να σε πείσει για το αντίθετο. Σε αυτές τις ομάδες, άνθρωποι που κουβαλούν το δικό τους σταυρό συγκεντρώνονται, ενώνουν τα χέρια και μοιράζονται τα προβλήματά τους. Ο πόνος πλέον έχει τσακίσει τα πρόσωπά τους. Η μάστιγα των ναρκωτικών, του αλκοόλ, του τζόγου, των διατροφικών διαταραχών τους έχει χτυπήσει την πόρτα μέσω κάποιου δικού τους ανθρώπου. Κι αυτή η μάστιγα έχει τέτοιο θράσος που όχι μόνο μπαίνει μέσα στο σπίτι σου, αλλά πάει και θρονιάζεται στην αγαπημένη σου γωνιά μέσα στο σπίτι και σε κοιτάζει κατάματα και σου λέει «Κοίτα με, είμαι εδώ και θα πάρω μαζί μου τα πάντα φεύγοντας».

Αυτοί οι άνθρωποι όμως δε μασάνε, σηκώνουν το ανάστημά τους και βάζουν όλες τους τις δυνάμεις για να τη διώξουν μακριά. Τη σπρώχνουν απ’ την ίδια πόρτα που μπήκε. Στην αρχή από μια χαραμάδα μέχρι να ανοίξει διάπλατα και να τη στείλουν από ‘κει που ‘ρθε. Για αυτό συγκεντρώνονται εκεί. Για να πάρουν δύναμη να ανοίξουν κάθε φορά όλο και περισσότερο αυτήν την πόρτα. Παίρνουν και δίνουν κουράγιο, αγάπη, φροντίδα.

Μαθαίνουν να αγαπούν απ’ το μηδέν πρώτα τον εαυτό τους και στη συνέχεια τους υπόλοιπους. Βρίσκουν τα τρωτά σημεία αυτής της αρρώστιας για να τη χτυπήσουν. Μαζεύουν ένα-ένα τα κομμάτια της ζωής τους που με κόπο είχαν χτίσει ως τότε και σκόρπισαν σαν τραπουλόχαρτα. Μαθαίνουν να είναι ευγνώμονες για αυτά που έχουν κι ας είναι λίγα. Μαθαίνουν να περπατούν μέσα στην ομίχλη και κάθε μέρα να βλέπουν λίγα μέτρα πιο κάτω, κι είναι εντάξει με αυτό. Δέχονται όσα τους φέρνει η ζωή, χωρίς να δυσανασχετούν.

Μια επίσκεψη εκεί θα μας θυμίσει ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που κάθε πρωί ξυπνάμε νηφάλιοι κι υγιείς μακριά από κάθε είδους εθισμό. Ναι, όλοι έχουμε προβλήματα, αλλά δε χρειάζεται να πιούμε, να παίξουμε, να κακοποιήσουμε τον εαυτό μας με κάθε τρόπο προκειμένου να καταφέρουμε να είμαστε λειτουργικοί. Πριν ξαναπούμε πόσο δυστυχισμένοι είμαστε, επειδή χάσαμε τη δουλειά μας, επειδή διαλύθηκε μια σχέση μας, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε τα ταξίδια που έχουμε ονειρευτεί, ας σκεφτούμε πόση δύναμη έχουμε μέσα μας να βρούμε νέα δουλειά, να γνωρίσουμε ξανά τον έρωτα, να πάμε μια κοντινή βόλτα στην εξοχή και να ανασάνουμε τον καθαρό αέρα.

Η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο που έχουμε στα χέρια μας και δεν αξίζει να τη σκορπάμε. Δε χρειάζεται να έρθουμε αντιμέτωποι με κάτι τόσο δυνατό για να καταλάβουμε πόσο ανίσχυροι είμαστε. Πόσο μικροί και περαστικοί. Απόλαυσε τη ζωή σου, με όσα έχεις. Κάθε φορά που κοιτάς ψηλά για να ζητήσεις το λόγο απ’ το δικό σου θεό που σε έχει εγκαταλείψει, στάσου κι αναλογίσου αν εσύ άφησες πρώτα τη ζωή σου. Αναλογίσου τι είναι αυτό που άφησες να σε ρουφήξει. Και ζήτα βοήθεια!

Πριν πεις ξανά πόσο δυστυχισμένος είσαι, σκέψου πρώτα πόσο ευλογημένος είσαι.