«Σ’ αφήνω πριν μ’ αφήσεις»

Το είδες να ‘ρχεται. Διάβαζες τα σημάδια από καιρό. Έβλεπες τον άνθρωπο, που επένδυσες πάνω του όλο το διάστημα της σχέσης σας, να αλλάζει. Σταδιακά απομακρυνόταν. Ο ρομαντισμός είχε χαθεί, η επικοινωνία μεταξύ σας είχε μειωθεί σημαντικά. Ταυτόχρονα, όλο κι αυξάνονταν οι ώρες στη δουλειά κι οι βόλτες με φίλους.

Κι εσύ προσπαθούσες μάταια να πείσεις τον εαυτό σου ότι απλώς περνάτε λίγο χρόνο χώρια. Ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα ζευγάρι να ‘χει ξεχωριστές δραστηριότητες. Τα ίδια έλεγες και στους δικούς σου ανθρώπους, αφού πρώτα εκδήλωσες την ανησυχία σου για την εξέλιξη της σχέσης σου.

Μέχρι που η κατάσταση παγιώθηκε. Η σχέση ουσιαστικά είχε λήξει. Έτσι, πήρες εσύ τη δύσκολη απόφαση, ώστε να την λήξεις και τυπικά. Άλλωστε, ξέρεις ότι είναι κάτι που προετοίμαζε καιρό το ταίρι σου. Δεν τίθεται καν θέμα αιφνιδιασμού. Εσύ, όμως, μαραζώνεις. Χώρισες, χωρίς να το θέλεις πραγματικά, χωρίς καν να ‘χεις ξεκινήσει να προσπαθείς ουσιαστικά για να σώσεις αυτή τη σχέση, που κοιτούσες από μακριά να παραπαίει.

Αλλά ήθελες να προλάβεις. Να βάλεις εσύ το τέλος πρώτα. Λες και τρέχεις σε αγώνα δρόμου και βιαζόσουν να σκίσεις εσύ την κορδέλα. Τι σε ώθησε σε αυτήν την πράξη; Τι σε έκανε να τερματίσεις μια κατάσταση παρά τη θέλησή σου; Ναι, μπορεί να έβλεπες ότι πηγαίνει προς τα ‘κει, αλλά γιατί προτίμησες να το λήξεις παρά να κάνεις μια ακόμη προσπάθεια, να δώσεις μια ακόμη ευκαιρία;

Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι ο εγωισμός οδήγησε σε αυτήν την απόφαση. Δεν ήθελες να ακούσεις τον μέχρι τώρα σημαντικό άλλο της ζωής σου να λήγει τη σχέση σας. Φοβόσουν. Έτρεμες μήπως νιώσεις απόρριψη, μήπως οι φωνές μέσα σου βγάλουν τα συμπεράσματά τους και σε κατηγορήσουν ότι δεν μπόρεσες να κρατήσεις αυτή τη σχέση.

Έτσι έσφιξες τις γροθιές σου και ξεστόμισες εσύ το τέλος. Όχι, δε θα έκανες τη χάρη στο πρώην ταίρι σου να δει τον εγωισμό σου τσαλακωμένο δίπλα στο κρεβάτι που μέχρι πρότινος ήταν δικό σας. Θα έφευγες με το κεφάλι ψηλά, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Στην τελική, μπορεί κανείς να πει ότι του έκανες και δώρο. Είχε ήδη δρομολογηθεί το φινάλε, κι εσύ απλά υποκλίθηκες κι αποχώρησες απ’ τη σκηνή, πριν προλάβει ο άλλος ηθοποιός να πει την τελευταία του ατάκα.

Απ’ την άλλη πλευρά, κάποιοι ίσως να υποστήριζαν πως αυτή είναι μια ύστατη προσπάθεια για αντιστροφή του κλίματος. Ξαφνιάζοντας το ταίρι σου με το να τελειώσεις εσύ τη σχέση, ίσως να του προξενήσεις ένα ισχυρό ταρακούνημα. Ίσως, έτσι, δει μπροστά στα μάτια του, σαν εικόνα, τη ζωή μακριά σου. Ίσως συνειδητοποιήσει πως δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα για τον χωρισμό, που τόσο επιμελώς προετοίμαζε.

Δεν είναι απίθανο να σοκαριστεί απ’ το γεγονός ότι ενώ τόσο καιρό σε έβλεπε να πασχίζεις να σώσεις ό,τι σώζεται, τώρα ανοίγεις εσύ την πόρτα και φεύγεις. Άλλωστε, λένε ότι εκτιμάμε μόνο ό,τι χάνουμε. Ίσως, λοιπόν, αν εσύ κάνεις λόγο για χωρισμό, αυτό να δώσει στο ταίρι σου να καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο κι ότι καμιά φορά καλό είναι να κοιτάμε γύρω μας,  να μετράμε και να εκτιμάμε τις ευλογίες μας, πριν τις χάσουμε, απ’ το να ζητάμε αχόρταγα να αποκτήσουμε αυτά που δεν έχουμε, από καθαρή απληστία.

Βέβαια, δεν αποκλείεται όλο αυτό να ‘ναι μια απλή άμυνα. Ούτε εγωισμός, ούτε μια απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας. Αλλά ο μοναδικός τρόπος για να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Για να μην πληγωθείς, να μην πονέσεις άλλο. Κλείνεις εσύ το κεφάλαιο της κοινής σας ζωής, ξεσκονίζεις τους ώμους σου και γυρίζεις σελίδα. Χωρίς κλάματα, χωρίς ιστορίες δακρύβρεχτες και πονεμένες. Κρατάς τις καλές στιγμές, οχυρώνεσαι, ανασυγκροτείσαι και προχωράς.

Στο κάτω-κάτω, τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Ποιος θα γράψει την τελευταία λέξη, ποιος θα πει την τελευταία κουβέντα; Ή αν, τελικά, σώζεται κάτι; Αν μπορείς να διορθώσεις μια σχέση που τα θεμέλιά της έχουν αρχίσει να τρίζουν; Σημασία δεν έχει ποιος θα ανοίξει την πόρτα της εξόδου, αλλά ποιος θα απλώσει το χέρι, ποιος θα φωνάξει ηχηρά την παρουσία του.

Σημασία έχει να αντιληφθείς τα πρώτα σημάδια της φθοράς και να κάνεις όλες τις επιδιορθωτικές κινήσεις. Να καθίσεις πρώτα να κάνεις μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό σου, ώστε να δεις τι θέλεις, παρά να κάνεις βεβιασμένες –σχεδόν παιδιάστικες– ενέργειες, ώστε να προλάβεις καταστάσεις.

Το παν δεν είναι να φύγεις εσύ πριν φύγει ο άλλος. Οι σχέσεις δεν είναι διαγωνισμός για το ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα στην έξοδο κινδύνου. Οι σχέσεις είναι δόσιμο και μοίρασμα. Κι αν πράγματι δεν έχει απομείνει τίποτα, τότε ανοίξτε μαζί την πόρτα της εξόδου και δώστε ένα κοινό τέλος που να αξίζει.