Θυμάστε τον έρωτα πριν τα social media;

Είναι γεγονός πως πια ελάχιστοι άνθρωποι έχουν απομείνει που να μη διαθέτουν προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κοινοποιήσεις παρουσίας, φωτογραφίες με φίλτρα που συνοδεύονται από βαρύγδουπα γνωμικά απαρτίζουν το σκηνικό. Και πίσω από όλα αυτά, άνθρωποι που ψάχνουν τον έρωτα ανάμεσα σε αναρτήσεις, σχόλια και likes.

Πράγματι, πολλές σχέσεις έχουν ξεκινήσει πια μέσω του Facebook ή του Instagram, με πολλές μάλιστα να έχουν αίσια κατάληξη, αλλά πού πήγε ο έρωτας; Αυτός ο έρωτας που μάθαμε στα σχολικά μας χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι οι προθέσεις μας ήταν πιο καθαρές. Αυτό το αίσθημα της αναστάτωσης που νιώθαμε όταν κάποιος που μας άρεσε έριχνε τα μάτια του πάνω μας. Αυτή η αμφιβολία για το αν όντως ενδιαφέρεται για μας κι οι ατελείωτες αναλύσεις με την παρέα μας. Το γαργαλιστικό αίσθημα της αναμονής μέχρι να επικοινωνήσει μαζί μας για το πρώτο ραντεβού. Μήπως όλα έχουν γίνει πιο εύκολα και πιο γρήγορα;

Παρά τη δυναμική εισβολή της τεχνολογίας μέχρι και στις ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που είναι ερωτευμένοι με τον ίδιο τον έρωτα. Δε χρειάζονται πολλά για να νιώσουν ερωτευμένοι. Ακόμα και μια βόλτα σε ένα σοκάκι με τη μυρωδιά  του γιασεμιού να ακολουθεί τα βήματά τους, ο ήχος της θάλασσας, το κελάηδισμα των πουλιών, αρκούν για να νιώσουν μέσα τους το σκίρτημα και για να αισθανθούν όπως τότε που ήταν μικρά παιδιά. Γιατί υπάρχει κάποιος που δεν ξαναγίνεται παιδί όταν ερωτεύεται;

Ας γυρίσουμε πίσω στα σχολικά μας χρόνια, που δεν υπήρχαν τα social media και τα κινητά δεν ήταν προεκτάσεις των χεριών μας, κι ας θυμηθούμε πώς νιώθαμε όταν αντικρίζαμε το άτομο που μας άρεσε. Ας θυμηθούμε εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που μας έκανε να πιστεύουμε ότι τελικά όντως υπάρχουν αυτές οι περιβόητες πεταλούδες. Το πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιάς μας, μόνο στην ιδέα ότι θα μας κοιτάξει.

Οι μέρες μας ήταν πάντα όμορφες, ακόμα κι αν ήταν συννεφιασμένες. Ένα χαζό χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας. Δε μας έπαιρνε ο ύπνος τα βράδια. Ξενυχτούσαμε απ’ την υπερένταση κι όχι επειδή μιλούσαμε στο messenger όλο το βράδυ. Το πρωί, όμως, τίποτα δε μας κρατούσε στο κρεβάτι. Δε χρειαζόταν να περάσουμε ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη ή να φορέσουμε τα καλά μας και δε μας ένοιαζε η απήχηση που έχουμε κι αν θα πάρουμε likes, αρκούσε να νιώθουμε εμείς καλά.

Και νιώθαμε καλά κι όμορφοι χωρίς φίλτρα. Δεν αναρτούσαμε τραγούδια σε προφίλ, αλλά τα βάζαμε στο ραδιόφωνο και περνούσαμε από κοντά τους για να τα ακούσουν. Οι πιο παράτολμοι μπορεί και να τα τραγουδούσαν. Κι η καρδιά χτυπούσε σαν τρελή. Δεν περιοριζόμασταν σε αναρτήσεις με υπονοούμενα, αλλά γράφαμε ραβασάκια και τα αφήναμε στο θρανίο τους, μετά από λεπτομερώς οργανωμένο σχέδιο με την παρέα μας για να μη μας πάρει κανείς χαμπάρι. Εννοείται πως οι φίλοι μας στήριζαν, όχι με likes, αλλά κατασκοπεύοντας το αντικείμενο του πόθου μας. Ήταν τα αφτιά μας και τα μάτια μας εκεί που δεν μπορούσαμε να είμαστε εμείς.

Όταν τελικά ανταποκρινόταν στον έρωτά μας ή απλά διαπιστώναμε πως ήταν αμοιβαίο, δεν κρυβόμασταν πίσω από μια οθόνη. Ερχόταν και μας μιλούσε κατά πρόσωπο. Άσχετο αν αυτό το πρόσωπο γινόταν κόκκινο σαν παντζάρι και τα χέρια έτρεμαν απ’ την ντροπή και την ένταση. Ανείπωτη χαρά σε ένα μείγμα αμηχανίας κι ένα χαμόγελο που γαντζωνόταν στα χείλη μας.

Μαραθώνιος αναλύσεων ακολουθούσε με τους κολλητούς μας στα τηλέφωνα, με λεπτομερή περιγραφή κάθε κίνησης και σενάρια για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα ή πού να βρίσκεται εκείνη την ώρα, μιας και δεν υπήρχαν τα check-in. Εντεινόταν η αγωνία, αλλά δεν υπήρχε βιασύνη. Κάθε μέρα γινόταν ένα μικρό βήμα. Ένα άγγιγμα στο χέρι, ένα χάδι στο μάγουλο ήταν αρκετά για να σε στείλουν στα ουράνια.

Ο έρωτας τότε κρατούσε πιο πολύ. Δεν έσβηνε σαν πυροτέχνημα. Ανακάλυπτες ένα-ένα τα συναισθήματα που σου προκαλούσε ο άλλος. Η αναμονή ήταν γλυκιά. Μετρούσες τις ώρες μέχρι να ξαναβρεθείτε. Πλημμύριζες από ευτυχία και δεν έψαχνες για κάτι παραπάνω. Ο δεσμός γινόταν πιο ισχυρός. Σε κάθε συνάντηση μάθαινες και κάτι καινούριο. Συζητούσες για ώρες. Δε μάθαινες τα πάντα απλά με ένα μόνο σκρολάρισμα.

Κανείς δεν αρνείται ότι μεγαλώσαμε. Σίγουρα ο χρόνος μας πια μοιράζεται ανάμεσα στις διάφορες υποχρεώσεις μας. Επίσης, θα βρεθούν πολλοί που θα πουν ότι όλα αυτά είναι παιδιάστικα πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν. Και μια χαρά είναι το Facebook. Μιλάς, μαθαίνεις όσα χρειάζεται και κινείσαι ανάλογα.

Ναι, ωραία τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ναι, μας φέρνουν πιο κοντά. Αλλά ο έρωτας δε χρειάζεται καρδούλες και likes για να ανθίσει. Θέλει ζωντανούς ανθρώπους, έτοιμους να παραδοθούν σ’ αυτόν, να διεκδικήσουν και να ζήσουν την κάθε στιγμή. Ας θυμηθούμε ξανά τον έρωτα…