Του συντρόφου μας η μαμά δυο φορές μαμά μας;

Και μετά το πολυπόθητο «I do», φτάνει η στιγμή που φοβόμαστε όλοι μας. Κι αυτή δεν είναι άλλη απ’ τη γνωριμία με την οικογένεια και κυρίως με τη μαμά του συντρόφου μας. Χιλιάδες ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό μας «Τι να φορέσω; Θα της αρέσω; Να πάρω γλυκά; Κι αν δεν της αρέσουν; Να πάρω ένα μπουκάλι κρασί; Μήπως νομίζει ότι χαλάω τα λεφτά μου στα ποτά και στα ξενύχτια;». Τόσα κι άλλα τόσα περνάνε απ’ το μυαλό μας με ταχύτητα αστραπής. Γιατί, κακά τα ψέματα, όσες πληροφορίες κι αν έχουμε απ’ το ταίρι μας, πάντα θα λείπει εκείνο το μικρό κομμάτι του παζλ που μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Δεν είναι, άλλωστε, λίγες οι ιστορίες που έχουμε ακούσει από «πεθερόπληκτους» φίλους μας. Ιδού, λοιπόν, οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Η μοντέρνα πεθερά: Είναι η πεθερά fashion icon. Εκείνη που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά όλες τις τελευταίες τάσεις της μόδας. Εκείνη που φοράει όλα τα φιγουρίνια απ’ την μπουτίκ της γειτονιάς, ενώ δεν παραλείπει την εβδομαδιαία επίσκεψη στο κομμωτήριο. Πιστεύει ακράδαντα ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει στοιχειώδεις γνώσεις στιλ, πόσο μάλλον ο άνθρωπος που θα παντρευτεί το παιδί της. Δε θα ανακατευτεί ιδιαίτερα στις σχέσεις των παιδιών της. Παρά μόνο για να σχολιάσει τις στιλιστικές μας επιλογές κι ίσως να μας καλέσει να της κάνουμε παρέα σε κάποιο window-shopping ή beaute, για να αρχίσουμε να μαθαίνουμε. Επομένως, είναι σχεδόν αυτονόητο πως δεν είναι η πεθερά που θα φέρνει γεμάτα τάπερ καθημερινά στο σπίτι, ούτε θα αρχίσει να πλέκει το ζιπουνάκι για τον ερχομό του εγγονιού της, στην είδηση της εγκυμοσύνης. Σίγουρα, όμως, θα κάνει εντυπωσιακή εμφάνιση στο μαιευτήριο.

Η πεθερά «Κρουέλα ντε Βιλ»: Το βλέμμα της παγώνει κάθε μας κύτταρο, καθώς περνά από πάνω μας. Έχει συνήθως αρχοντικό παρουσιαστικό κι ακριβό ντύσιμο, αλλά όχι μοντέρνο. Μας χαιρετάει με μια απλή χειραψία -κι αν το κάνει κι αυτό, δηλαδή. Συνήθως αγνοεί επιδεικτικά την παρουσία μας και τρέχει να αγκαλιάσει το καμάρι της. Κι αφού το χαϊδέψει και σχολιάσει ότι αδυνάτισε, γιατί έφυγε απ’ τη μανούλα και κανείς δεν το προσέχει πια –τότε και μόνο τότε–, στρέφεται σε μας για να μας χαιρετίσει. Γιατί προφανώς θεωρεί εμάς υπεύθυνους για την κατρακύλα στη ζυγαριά και θα το δείξει. Είναι μια πεθερά που δε μας στέλνει διαρκώς καλομαγειρεμένο φαγητό, γιατί πολύ απλά δε θέλει. Κάτι που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι κι απαραίτητα κακό.

Η πεθερά αγγελούδι: Είναι αυτή η πεθερά που χαιρόμαστε να τη συναντάμε στα κυριακάτικα τραπέζια. Ανοίγει την αγκαλιά της απ’ την πρώτη γνωριμία και μπορεί να μας σκλαβώσει με την καλοσύνη της. Δεν ανακατεύεται στις σχέσεις των παιδιών της, αρκεί να τα βλέπει ευτυχισμένα. Θεωρεί σχεδόν υποχρέωσή της να ετοιμάζει συνεχώς τα καλύτερά της πιάτα για όλη την οικογένεια. Ναι, μέσα σε αυτήν ανήκουμε κι εμείς πια, εφόσον περάσαμε το κατώφλι του σπιτιού της. Είναι, επίσης, κι ζωντανή απόδειξη της παροιμίας «του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου».

Η παραδοσιακή πεθερά: Είναι η πεθερά που σχεδόν απαιτητικά θα ζητήσει να τη φωνάζουμε μητέρα και να δώσουμε το όνομά της στην πρωτότοκη κόρη μας. Όχι τόσο γιατί το θέλει, όσο γιατί έτσι πρέπει. Απαραιτήτως, οφείλουμε να εμφανιζόμαστε μαζί της στην εκκλησία τις Κυριακές, γιατί αλλιώς θα αρχίσει να λέει διάφορα ο κόσμος. Καυχιέται για τη νοικοκυροσύνη της. Γι’ αυτό, άλλωστε, στέλνει συχνά-πυκνά ταπεράκια με τα φαγητά της μαγειρεμένα όπως μόνο εκείνη ξέρει. Έχει άποψη για καθετί που συμβαίνει στο σπίτι μας, γιατί έτσι κάνουν οι μανάδες. Ενώ θεωρεί ηθική της υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσει όλες τις γνώσεις της στο εγγόνι, εφόσον διαπιστώσει πως δεν τα κατάφερε με τον γαμπρό ή τη νύφη.

Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλών ειδών πεθερές. Το βέβαιο, όμως, είναι ένα: Όλες τους είναι μητέρες. Όλες τους αγαπάνε τα παιδιά τους και το μόνο που θέλουν είναι να τα βλέπουν ευτυχισμένα, φυσικά, η καθεμιά με τον τρόπο της. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό κατά τη γνωριμία με τους γονείς του συντρόφου μας -γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους πολυαγαπημένους μας πεθερούς.

Είναι άνθρωποι που κοπίασαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και θέλουν το καλύτερο για εκείνα. Έφεραν στον κόσμο τον άνθρωπό μας για να τον συναντήσουμε, να τον αγαπήσουμε και να του δώσουμε την ευτυχία που του αξίζει. Επομένως, το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε τον ελάχιστο σεβασμό προς το πρόσωπό τους. Όλες οι σχέσεις θέλουν τα όριά τους και την προσπάθειά τους για να χτιστούν. Το ίδιο ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση.

Ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας, λοιπόν, σε αυτήν την άγνωστη μέχρι πρότινος κυρία. Σε τελική ανάλυση, του συντρόφου μας η μαμά είναι δυο φορές μαμά μας.