Βαφτίσια και χαρές κι ένας εμφύλιος για το όνομα

Πόση ευτυχία προκαλεί η γέννηση ενός παιδιού! Πόση μαγεία μπορεί να κρύβει το ανθρώπινο σώμα; Ένα μικρό ανθρωπάκι να μεγαλώνει στα σπλάχνα μιας γυναίκας κι από τότε ο χρόνος να κυλάει αντίστροφα μέχρι να βγει στο φως της ζωής. Μέχρι να εισπνεύσει την πρώτη δόση οξυγόνου και να ακουστεί το κλάμα του -ίσως απ’ τις λίγες φορές που το άκουσμα ενός μωρού να κλαίει συνοδεύεται από αίσθημα χαράς κι ανακούφισης.

Και φυσικά, κάπου εκεί στη μέση της εγκυμοσύνης, αρχίζουν τα διάφορα χαϊδευτικά για το μωρό που έρχεται. Είτε είναι αγοράκι είτε κοριτσάκι, όλο και κάποιο τρόπο θα βρει η οικογένεια για να μιλήσει για εκείνο. «Μπεμπάκι», «μπεμπίνο», «σποράκι» και χίλια δυο ακόμα που δε βάζει ο νους μας. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ακούγεται κι ένα «Τι κάνει ο Νικολάκης μας;», αν είναι αγόρι ή «τι κάνει το Μαράκι μας;», αν είναι κορίτσι.

Και κουνάς το κεφάλι σου και λες ότι μάλλον δεν άκουσες καλά. Και πότε προέκυψε αυτό το όνομα, αλλά δίνεις τόπο στην οργή. Μπορεί και να τους ξέφυγε, βρε αδερφέ, πάνω στον ενθουσιασμό τους. Και περνάει ο καιρός κι όλο και πυκνώνουν οι συζητήσεις για το όνομα του παιδιού. Άλλοτε, σε μορφή ήρεμης συζήτησης κι άλλοτε ανάμεσα σε ψυχολογικούς εκβιασμούς και τελεσίγραφα.

Με αποκορύφωμα τη στιγμή της βάφτισης και την ημερών πριν από αυτή. Ναι, τότε που συνειδητοποιείς ότι ίσως είναι πιο δύσκολο απ’ όσο το περίμενες. Όχι γιατί έχεις να οργανώσεις πολλά για μια βάφτιση, αλλά γιατί κανείς δε σε είχε ενημερώσει ότι ίσως χρειαστεί να παίξεις τον ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στις δύο οικογένειες.

Οι μεν θέλουν να δώσουν όνομα απ’ το σόι του γαμπρού, γιατί έτσι, λένε, προστάζει η παράδοση. Άλλωστε, και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έτσι έκαναν. Εσείς γιατί να ξεφύγετε απ’ τον κανόνα; Τι κι αν στις οικογενειακές συγκεντρώσεις θα πρέπει να μοιράσετε νούμερα σε όλα τα πιτσιρίκια της οικογένειας για να ξεχωρίζετε σε ποιον Κωστάκη απευθύνεστε κάθε φορά; Τι κι αν το μόνο που θα ακούγεται θα ‘ναι «Όχι εσύ ο Κώστας, ο άλλος, ο δικός μου»; Τι κι αν χρειαστεί ο καθένας να ‘χει ένα παρατσούκλι για να ξεχωρίζει; Αν μη τι άλλο, θα ακούγεται το όνομα. Και θα ακούγεται παντού.

Απ’ την άλλη πλευρά της οικογένειας, θα επιμένουν να πάρει το παιδί δικό τους όνομα, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν άλλο εγγόνι. Πότε θα έχουν κι αυτοί τη χαρά να ακούσουν το όνομά τους; Τι κι αν το όνομα δεν είναι της αρεσκείας σας, τόσο που ίσως χρειαστεί να βγάλετε υποκοριστικό στο παιδί; Το ζητούμενο είναι ένα. Στα χαρτιά του το παιδί να αναγράφεται με αυτό το όνομα.

Άσχετο αν δε θα το χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά. Εντάξει, εκτός από μια φορά στην εκκλησία κι από ‘κει κι έπειτα κάθε φορά που θα επισκέπτεστε τους παππούδες. Πουθενά αλλού. Και τότε θα ξεκινήσει νέος κύκλος από παράπονα. «Γιατί αλλάξατε το όνομα του παιδιού; Πρέπει να το μάθετε να χρησιμοποιεί το βαφτιστικό του, όπως φωνάζουν κι εμένα.»

Για να μη θυμηθείς κι εκείνον τον κρυφό σου καημό για τα αρχαία ονόματα. Πάντα ήθελες να δώσεις στο παιδί σου ένα αρχαιοπρεπές όνομα. Κι άσε που κάθε φορά που το κοιτάζεις, όλο και περισσότερο πιστεύεις πως του ταιριάζει. Θες αυτή η ομορφιά του, το αγέρωχο ύφος με το οποίο σε κοιτάζει το βρέφος; Όλα συνηγορούν στην επιλογή αρχαίου ονόματος.

Και στην τελική, σκέφτεσαι, ας δώσετε στο παιδί δύο ονόματα. Ένα από παππούδες και γιαγιάδες κι ένα που να αρέσει σε σας. Βέβαια, εδώ το πρόβλημα είναι άλλο. Πώς διαλέγεις ποιο όνομα να δώσεις; Για να τους ικανοποιήσεις όλους, πρέπει να δώσεις κι απ’ τις δύο οικογένειες. Κι ένα αυτό που αρέσει σε εσάς, σύνολο τρία ονόματα. Εντάξει, τουλάχιστον, το παιδί θα ‘χει λαμπρή καριέρα σε ισπανική σαπουνόπερα.

Και δώστου να ‘ρχεται η μία γιαγιά και να φωνάζει το εγγόνι με το όνομα της προτίμησής της, κι από δίπλα κι η άλλη να προσπαθεί να σας κάνει πλύση εγκεφάλου. Και να τα νεύρα σας κρόσσια, με αποτέλεσμα να τσακώνεσαι με το ταίρι σου. Όχι μόνο γιατί δε συμφωνείς με τα ονόματα, αλλά γιατί δεν περίμενες αυτό το γεγονός να γίνει το μήλον της έριδος ανάμεσα σε δύο οικογένειες.

Κάνεις εικόνα δύο οικογένειες να τσακώνονται πάνω από μια κολυμπήθρα για το όνομα, και συγχύζεσαι. Κι αντί αυτή η στιγμή να συνοδεύεται από γέλια και χαρές, καταλήγει με μούτρα, βαριές κουβέντες κι υπέρμετρο εγωισμό. Μάλιστα, υπήρξαν και περιπτώσεις που δεν έγινε η βάφτιση ενός παιδιού, επειδή δεν υπήρχε συμφωνία, ή που δε μιλιούνται οι γονείς με τα παιδιά τους ακριβώς για αυτόν τον λόγο.

Κι εύλογα απορεί κανείς, τι είναι σημαντικό; Να ακούγεται το όνομα της γιαγιάς και του παππού ή να ‘ναι καλά το μωρό που ξεκινάει τη ζωή του; Δηλαδή, αν το παιδί έχει οποιοδήποτε άλλο όνομα θα χαράξει διαφορετική πορεία στη ζωή του ή θα αγαπάει περισσότερο τους μεν απ’ τους δε; Είναι απαραίτητο σε αυτή τη φάση το ζευγάρι να λειτουργεί σαν ομάδα. Να μην αφήνει κανέναν να επηρεάσει τις αποφάσεις του και την εσωτερική ηρεμία της οικογένειάς του.

Κανείς δεν υποτιμά τη χαρά που θα νιώσει ένας παππούς ή μια γιαγιά όταν ακούσει το όνομά του να δίνεται στο εγγονάκι του. Αν μη τι άλλο, είναι μια ιδιαίτερη τιμή, ένας τρόπος να πει κανείς «ευχαριστώ» στον γονιό του. Αλλά, απ’ την άλλη, όταν γίνεται αντιληπτό πως δεν υπάρχει συμφωνία στο ζήτημα της ονοματοδοσίας, είναι αναγκαίο όλες οι πλευρές να κάνουν ένα βήμα πίσω και να αφήσουν τους γονείς να επιλέξουν.

Το εγγόνι δεν είναι αντικείμενο που αποκτήσαμε κι απαιτούμε να ‘χει συγκεκριμένες προδιαγραφές. Είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην αρχή της ζωής του και σίγουρα καλό θα ‘ναι αυτή η νέα ζωή να μην ξεκινάει με γκρίνια και φασαρίες.