Ανακούφιση να παραδέχεσαι τι νιώθεις

Ένας κατά συρροή δολοφόνος γλυτώνει πολύ πιο εύκολα απ’ τις αρχές από ό,τι μπορεί να γλυτώσει κάποιος, που περπατάει αμέριμνος, απ’ τον διαβολεμένο –για αρκετούς φτερωτό, λες και δεν έχει ήδη μπόλικες υπερδυνάμεις– έρωτα. Κόκκινος και πανούργος. Κινείται βάσει σχεδίου με στόχο να τα ισοπεδώσει όλα. Κάθε του τέντωμα της χορδής, κάθε βέλος που απελευθερώνει απότομα την κατάλληλη –σχετικά– στιγμή, είναι όλα μελετημένα.

«Καλά μέχρι εδώ, και πού είναι το κακό στον έρωτα;» θα αναρωτιέσαι. «Εδώ» θα σου απαντήσω. Τι γίνεται όταν αυτός ο μικροσκοπικός αγγελάκος, ντυμένος στα κόκκινα, αρχίζει να πετάει τα βέλη του αδιάκριτα δεξιά κι αριστερά μα όχι ταυτόχρονα και προς τις δύο κατευθύνσεις, χωρίς να σκέφτεται και να υπολογίζει στιγμή τις συνέπειες;

Τώρα ίσως σου ακούγεται γνώριμο αυτό. Δε φαντάζομαι ν’ ανήκεις στους τόσο τυχερούς που δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ χωρίς ανταπόκριση. Πες μου τώρα πως δεν έχεις απογοητευτεί τόσο ώστε να κλαις βουβά, για να μη σε ακούσουν και χρειαστεί να εξηγήσεις. Πως δεν έχεις κλάψει τόσο δυνατά, για να μην τους ακούς. Πως δε σε βρήκε το ξημέρωμα στο κρεβάτι σου κοιτώντας το ταβάνι κι ακούγοντας μουσική, κομμάτια από ‘κείνα που θρηνούν καψούρες -ακόμα κι αν είναι πολύ έξω απ’ τα γούστα σου. Μέρες, νύχτες και βδομάδες ολόκληρες κλείνεσαι μέσα, πνίγεσαι σε σκέψεις και κατεβάζεις μούτρα κι αλκοόλ, σαν να πλησιάζει το τέλος του κόσμου και να παραδίνεσαι, δίνοντας δίκιο στο ημερολόγιο των Μάγια. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι εκείνο το πρόσωπο, που για πάρτη του έγινες έτσι, τι αισθήματα έχει για ‘σένα -γιατί κι η αηδία αίσθημα είναι.

Το παίρνεις απόφαση να τα βγάλεις όλα από μέσα σου, να μιλήσεις στον άνθρωπο που προκάλεσε ταραχή στον νου σου. Κι όταν μιλάς στον άλλον για όσα σε έχει κάνει να νιώσεις, νιώθεις μια ανακούφιση που τα απελευθέρωσες και δε σε βαραίνουν πια ή μήπως μετανιώνεις, για μια ζωή, την ώρα και τη στιγμή που το τόλμησες;

Ίσως να μην είσαι απ’ τους τυχερούς, ίσως πάλι να σου έπεσε ο τυχερός λαχνός. Απωθημένο θα ‘ναι και στις δύο περιπτώσεις. Είτε δεν το έζησες είτε το έζησες λίγο, το σίγουρο είναι πως, αν δεν είναι εξαρχής αμοιβαίο, δεν το έζησες όσο ήθελες. Κι ό,τι δεν είναι αρκετό, έχει αρκετό πόνο να προσφέρει. Οι συνθήκες, οι περιστάσεις, οι χαρακτήρες σας είναι κάποιοι απ’ τους λόγους που ο έρωτάς σας έμεινε ανεκπλήρωτος. Κι αν δεν ήθελε, είναι εντάξει, αν όμως ήθελε αλλά δεν τόλμησε, αν απλά δεν είχε το θάρρος να το ζήσει, τότε τσούζει πιο πολύ, όμως μη ρίχνεις τις ευθύνες μόνο στον εαυτό σου.

Κανείς μας δε γεννήθηκε Πηνελόπη, ούτε είχε βλέψεις γι’ αυτό. Οι μνηστήρες, όμως, φαντάζουν τόσο μικροί μπροστά στον Οδυσσέα σου. Ερωτεύτηκες μα δεν ήταν αμφίδρομο. Ήθελες απλά να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο να χαμογελάει και να ‘σαι εσύ η αφορμή. Αν, τελικά, επέλεξε να ζήσει χωρίς εσένα, να ‘χεις στο μυαλό σου πως ό,τι αποφασίζουμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή, σε κάποια άλλη κάνουμε το αντίθετο. Κι αν δεν είστε μαζί σε αυτή, σε μια παράλληλη δε θα σε αφήνει στιγμή.

Η αγάπη κι ο έρωτας δεν έχουν λογική, μα πάντα μας βάζουν μυαλό. Τόσο κλάμα, τόσα τραγούδια, τόση καψούρα, τόσα ξενύχτια για τον άνθρωπο που σου έμαθε πώς είναι να χτυπάει η καρδιά σου τόσο γρήγορα, μα δε συγχρονίστηκε ποτέ στον ρυθμό σου. Όπως και να ‘χει, όποια κι αν είναι η κατάληξη, μόνο δύναμη μπορεί να θεωρηθεί το να νιώθεις και να το παραδέχεσαι ανοιχτά, κι ας μην ήταν αμοιβαίο αυτή τη φορά. Θα ‘ρθει…