Είμαστε πνεύματα αντιλογίας· πειράζει;

Υπάρχουμε και εμείς που είμαστε πνεύματα αντιλογίας. Μας αρέσει να έχουμε ακριβώς την αντίθετη άποψη από το συνομιλητή μας και ας ξέρουμε κατά βάθος ότι συμφωνούμε απόλυτα με τα λεγόμενά του. Απλώς δεν έχουμε σκοπό να χαλάσουμε το παιχνίδι και τη φήμη που έχουμε χτίσει γύρω από το όνομα μας. Μας πήρε χρόνια για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε αυτόν το τίτλο που με κόπο κρατάμε, και δεν θα αφήσουμε κανέναν να σπιλώσει το όνομά μας.

Αν ψάξετε σε κάποιο λεξικό τι σημαίνει πνεύμα αντιλογίας, αφού διαβάσετε τον ορισμό -που δεν θα είναι πάνω από μια γραμμή- σίγουρα θα ψάχνετε κάπου δεξιά-αριστερά τη φωτογραφία κάποιου φίλου σας. Ίσως είναι η αδερφή σου, μπορεί ο φίλος σου ή ακόμα και το παιδί σου. Εσύ γυρίζεις τις σελίδες με μανία για να βρεις τη φωτογραφία του σιγοψιθυρίζοντας πως δεν μπορεί παρά να είναι κάπου εκεί. Αντιδραστικοί είμαστε, -παραπάνω δεν πάει- το παραδεχόμαστε. Στα κρυφά βέβαια, γιατί αν μας πείτε αντιδραστικούς, εμείς εννοείται θα το αρνηθούμε υποστηρίζοντας ότι είμαστε απλώς ο εαυτός μας.

Όλα ίσως να ξεκίνησαν κάπου στα πέντε μας, τότε που με ύφος είπαμε στους γονείς μας πως είμαστε αρκετά μεγάλοι και δεν περιμένουμε να μας λένε αυτοί τι πρέπει να πούμε σε κάθε περίπτωση. Και αυτοί γέλασαν και μας πήραν μια αγκαλιά, δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι αυτό είναι το σωστό. Μπορεί και να μην ισχύει κάτι τέτοιο. Όλα να ξεκίνησαν από μέσα μας, να θέλουμε απλώς να είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής και της συζήτησης. Σκέψου μια παρέα τριών-τεσσάρων ατόμων με ομοφωνία στις απόψεις τους, και ξαφνικά δειλά -στην αρχή, με αποφασιστικότητα στη συνέχεια- μια μικρή φωνή να υποστηρίζει το αντίθετο. Δε γίνεται αμέσως το επίκεντρο της συζήτησης; Γίνεται. Και δεν είμαστε χαζοί, σε ορισμένους συνομιλητές μας, βλέπουμε τη λάμψη στα μάτια τους και το θαυμασμό προς το δυναμισμό μας που δείχνουν όταν αναφέρουμε τη δική μας αντίθετη άποψη!

Δε σημαίνει ότι δεν έχουμε ιδεολογία, αυτή ακριβώς είναι η ιδεολογία μας. Να έχουμε μια άποψη εντελώς αντίθετη από την δικιά σας. Ίσως με το μόνο που μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ο ο ίδιος μας εαυτός. Δύσκολο το σημείο, όταν η άποψή σας είναι ίδια με αυτή που είχαμε εμείς στο παρελθόν. Τότε θα πρέπει αναγκαστικά να διαφωνήσουμε και να αρχίσουμε μα ασπαζόμαστε την αντίθετη άποψη, έτσι ώστε να υπάρξει ο αντίλογος. Περίεργο, αφού διαφωνώντας μαζί τους, στην πραγματικότητα θα είναι σαν να διαφωνούμε με τον εαυτό μας! Άρα, μόλις καταρρίφθηκε αυτό που προανέφερα. Τελικά μάλλον ούτε με τον ίδιο μας τον εαυτό δε συμφωνούμε.

Έχουμε απλώς αντίθετη γνώμη από τη δική σας, δεν υποστηρίζουμε ότι είναι η σωστή απαραίτητα. Δεν προσπαθούμε να επιβάλλουμε τη δική μας άποψη, αλλά το ίδιο περιμένουμε και από εσάς. Έχουμε την άποψή μας -την αντίθετη από τη δική σας- είναι κακό αυτό; Μέρα εσείς, νύχτα θα βροντοφωνάξουμε εμείς, και όταν εσείς επιλέξετε νύχτα, μέρα θα πούμε χωρίς καν να το πολυσκεφτούμε. Όσο εσείς μας λέτε μαύρο εμείς θα λέμε άσπρο, κι αν τύχει να μας πείτε μαύρο… μαντέψτε, θα υποστηρίξουμε το άσπρο!