Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή κι αντί να τη βαρεθούμε έγινε το αγχολυτικό μας

Την ίδια διαδρομή ακολουθείς κάθε μέρα για να πας στη δουλειά σου, τα ίδια στενά για να φτάσεις στη σχολή, απ’ τις ίδιες οδούς περνάς για το γυμναστήριο και για πολλούς άλλους προορισμούς. Κάποιες διαδρομές είναι σαν τη μικρή σου προσωπική ιεροτελεστία. Κάθε φορά πηγαίνεις απ’ τα ίδια σημεία, ανοίγεις το βήμα σου με τον ίδιο ρυθμό. Παρατηρείς τις ίδιες βιτρίνες, περπατάς σε γνωστά τετράγωνα πεζοδρομίου. Χαιρετάς τους καταστηματάρχες, την κυρά-Μαρία που κάθε πρωί πίνει καφέ στο πεζούλι του μαγαζιού της.

Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, με εξαίρεση εκείνες τις μέρες που ξεκουράζεσαι -κι αυτές όχι πάντα-, ίσως τα Σάββατα και τις Κυριακές που μπορεί να μην πηγαίνεις στη δουλειά. Κάποιες φορές νιώθεις να σου λείπει λίγο αυτή η ρουτίνα, η γλυκιά καθημερινότητά σου και επιλέγεις να περάσεις κάποια ώρα που ο δρόμος σου δε θα είναι από κει, χωρίς λόγο, έτσι για να ‘σαι πιο χαλαρός και να μπορείς να παρατηρήσεις πιο ήρεμα τα ίδια σημεία. Ξεκινάς, λοιπόν, ένα Σάββατο, παίρνοντας το δρόμο για τη δουλειά, μα τα περισσότερα μαγαζιά έχουν κλείσει από νωρίς και δε βλέπεις τα πρόσωπα που συνηθίζεις να χαιρετάς. Παρατηρείς πως όλα είναι διαφορετικά σε σχέση με τις καθημερινές. Όλα κινούνται σε πιο γρήγορους ρυθμούς δημιουργώντας και σε σένα άγχος. Όλοι βιάζονται να σχολιάσουν από τις δουλειές τους και να περάσουν το υπόλοιπο Σάββατο και την Κυριακή τους ξεκούραστα. Όσο να ‘ναι ξενερώνεις, η όλη βαβούρα σου χαλάει τη διάθεση και αντί να λειτουργήσει αποσυμφορητικά αυτή η βόλτα, καταλήγει να σε αγχώσει.

Επιλέγεις να γυρίσεις σπίτι και να ξεχάσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα γίνεται τι συνέβη. Δε θέλεις να χαλάσει όλο το σκηνικό που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου, αφού ξέρεις πως κάποιες διαδρομές που ακολουθείς κάθε μέρα είναι η δική σου προσωπική αποσυμφόρηση. Περιμένεις με λαχτάρα τη Δευτέρα που θα χρειαστεί να ξαναπάς στη δουλειά σου, στη σχολή, στο γυμναστήριο και να ξεκινήσεις από την αρχή τη γλυκιά ιεροτελεστία που έχεις άτυπα θεσπίσει.

Στην πραγματικότητα οι διαδρομές που κάνουμε καθημερινά δε μας βοηθούν να συγκεντρωθούμε και να σκεφτούμε όσα μας απασχολούν, αλλά αντίθετα είναι το αγχολυτικό μας. Δε σκεφτόμαστε τίποτα εκείνη τη στιγμή κι αφήνουμε τους προβληματισμούς στην άκρη. Απολαμβάνουμε να τριγυρνάμε σε στενάκια που ξέρουμε πως μέσα απ’ αυτά θα κόψουμε δρόμο, αφού τα βήματα πλέον τα ‘χουμε μετρημένα. Σκεφτόμαστε το επόμενο οικείο πρόσωπο που θα βρεθεί στο δρόμο μας, παρατηρούμε κάθετι που τραβάει την προσοχή μας. Είναι, λοιπόν, μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται, δύσκολα μπορούμε να τη σταματήσουμε και για να είμαστε ειλικρινείς ούτε θέλουμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Μας γεμίζει, μας χαλαρώνει, είναι το δικό μας κρυφό μονοπάτι και αυτό που ξέρουμε καλύτερα απ’ τον καθένα -τόσες φορές που το ‘χουμε χιλιοπερπατήσει. Μια μικρή ιεροτελεστία που κάνει τη μέρα μας ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.