Λίγους αντέχουμε κι ακόμα λιγότεροι μας αντέχουν

Είμαστε περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι. Μας χαρακτηρίζουν ιδιοτροπίες, ψυχαναγκασμοί, ξεροκεφαλιά, πείσμα -κι όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό, γιατί μας αρέσει να ζούμε στην υπερβολή. Επιλέγουμε να αγγίζουμε το όριο, χωρίς να φοβόμαστε αν θα το υπερβούμε, αφού ξέρουμε τον εαυτό μας. Δε συμβιβαζόμαστε στο λίγο, ό,τι κι αν είναι αυτό, από εγωισμός ως και τη σοκολάτα που θα φάμε.

Και μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι πραγματικά πολύ λίγους ανθρώπους μπορούμε να αντέξουμε κι ακόμα λιγότεροι, φυσικά, μπορούν να μας αντέξουν, ειδικά όταν μιλάμε για τριβή καθημερινή κι αδιάκοπη για εικοσιτετράωρα ολόκληρα. Ίσως γι’ αυτό οι φιλίες να αντέχουν περισσότερο απ’ τις ερωτικές σχέσεις, γιατί σπανιότερα συζούμε και πέφτουμε με τα μούτρα, σπάνια κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί.

Ξέρεις, είναι κάποια άτομα που σε κάποια ζόρικη στιγμή της ζωής μας, όταν νιώσαμε αδύναμοι, μας έδωσαν λόγους να σταθούμε στα πόδια μας και να προχωρήσουμε. Αυτοί σίγουρα μας έχουν ζήσει στις καλές και τις κακές μας, μας ανέχτηκαν όταν το παρακάναμε, μας συνέφεραν και μας στάθηκαν, αυτοί είναι που αξίζουν να μείνουν στη ζωή μας. Μα πόσοι την έκαναν όταν δε μοιάζαμε τόσο «κανονικοί», γελαστοί κι ήρεμοι; Πόσοι μας άντεξαν σε στιγμές που ακόμα κι εμείς ασφυκτιούσαμε μέσα στο κορμί μας; Πόσοι ήταν δίπλα μας στις υστερίες μας, στις παραξενιές μας και στα νεύρα μας; Πέρα απ’ την οικογένειά μας, δυο-τρία άτομα, το πολύ. Άτομα που δε μας έδεσαν συγγενικοί δεσμοί αλλά ο χρόνος και το συναίσθημα.

Τους ονομάζουμε κολλητούς κι είναι εκείνοι που τη μία στιγμή μπορεί να θέλουν να μας πνίξουν, να μας φτάσουν στον βυθό της θάλασσας και την επόμενη ακριβώς στιγμή μας τραβάνε πάνω στον αφρό της. Άνθρωποι που μας αντέχουν περισσότερο κι από ό,τι αντέχουμε εμείς τον εαυτό μας, που πάντα κάτι έχουν να μας δώσουν χωρίς να περιμένουν τίποτα να πάρουν πίσω. Ξεχνούν εγωισμούς, ζήλιες και πείσματα, κάνουν υποχωρήσεις και την καθημερινότητα σύμμαχο, όσο κι αν εκείνη θυμίζει εχθρό.

Μήπως, τελικά, η μοναδική σχέση που αντέχει στον χρόνο και δε φθείρεται με τίποτα είναι η φιλική; Ο κολλητός δε θα σε κρίνει, τουλάχιστον όχι μπροστά σε τρίτους, δε θα σου παραπονεθεί, δε θα σου θέσει εκβιαστικά τελεσίγραφα, θα ‘ναι πάντα εκεί για ‘σένα.

Υπάρχουν φιλίες και φιλίες μα ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά θα σε αντέξουν στα δύσκολα, στα πείσματά σου. Και θα το κάνουν αυτό χωρίς να θέλουν κάτι από εσένα, τίποτα πέρα από ένα χαμόγελό σου. Ίσως μόνο ένας φίλος να σε αντέξει εκείνες τις στιγμές που αγκαλιάζεις τους δαίμονές σου, που επιτρέπεις στον κακό σου εαυτό να ορίζει το ποιος είσαι, κι είναι οι ίδιες στιγμές που σας δένουν λίγο περισσότερο.

Η οικογένειά σου, ακόμα κι ο ερωτικός σου σύντροφος που έχεις επιλέξει, πολύ πιθανόν εκείνες τις στιγμές που ξεπερνάς τον εαυτό σου, τότε που αγγίζεις κι ίσως υπερβαίνεις τη λεπτή γραμμή των ορίων, να μην αντιδράσει ψύχραιμα ή δεκτικά. Ίσως πάλι εσύ να μην τους επιτρέψεις ποτέ να γίνουν παρατηρητές των ευάλωτων στιγμών σου. Με το φιλαράκι σου, όμως, αφήνεσαι, είσαι ο εαυτός σου κι απέναντί του μπορείς να στέκεσαι όπως είσαι, χωρίς ανασφάλειες και προσεγμένα «πρέπει».

Είναι ο κολλητός σου και σε αγαπάει κι αν έχεις αμφιβολίες για την αγάπη του, η απόδειξη είναι το ότι δε σε έχει πνίξει ακόμα.