Μας λέμε επιλεκτικούς για να μη μας πούμε φοβισμένους και καχύποπτους

Οι ανθρώπινες σχέσεις ανέκαθεν μας παίδευαν. Συναντάμε εκεί έξω πολλούς, γνωρίζουμε ορισμένους, κάποιοι είναι για μας ευλογία κι άλλοι ολόκληρα μαθήματα ζωής. Μας στηρίζουν, μας δοκιμάζουν, μας βγάζουν, ακόμα, τον καλό ή τον κακό μας εαυτό.

Στην ιδέα μίας καινούριας γνωριμίας, οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται, λειτουργούμε αυθόρμητα και κάθε μας κίνηση την κάνουμε επιπόλαια. Δεν έχουμε υπομονή, δεν μπορούμε να περιμένουμε, τα θέλουμε όλα με τη μία. Συναισθήματα, πυροτεχνήματα, να νιώσουμε και να μας νιώσουν. Δε δίνουμε χρόνο στον άλλον να αισθανθεί.

«Βλέμματα που κρατάνε παραπάνω απ’ το κανονικό να τα προσέχεις και χειραψίες βιαστικές να τις αποφεύγεις». Μεγαλώνουμε με αυτό να ουρλιάζει μέσα στο μυαλό μας και το βλέμμα μας απέναντι στο καινούριο στέκει γεμάτο φόβο και καχυποψία. Δε νιώθουμε προετοιμασμένοι για κάτι νέο και λειτουργούμε βασισμένοι στη (συχνά δειλή) λογική μας. Αισθανόμαστε ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες χρόνου, απόστασης και διαφορά ηλικίας. Μεγαλώνουμε με τα τετριμμένα πρότυπα μιας «υγιούς» σχέσης. Μια καλή επαφή, φιλική ή προσωπική, είναι μόνο εκείνη με κάποιον κοντά στην ηλικία μας και κοντά στην πόλη που μένουμε.

Η τεχνολογία έχει εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας κι εμείς είμαστε πια άμεσα εξαρτημένοι από αυτή. Είμαστε τόσο κοντά της που ασφυκτιούμε, περιμένοντας εικονικές αποδείξεις ενδιαφέροντος για να ανασάνουμε. Ένα γραπτό ή ηχητικό μήνυμα, ακόμα και μια βιντεοκλήση έχουν αντικαταστήσει την επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο.

Συνομιλούμε ώρες ατελείωτες μέσω μηνυμάτων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμιά ουσιαστική επαφή. Ο άνθρωπος ικανοποιείται μόνο με αυτό που θεωρεί ιδανικό. Ενώ είμαστε η μόνη χώρα που έχει στο λεξιλόγιό της τη λέξη φιλότιμο, η αξία της τείνει να εξατμιστεί, διότι οι φιλάνθρωποι εξαφανίζονται. Ο καθένας λειτουργεί περιμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Η ανιδιοτέλεια έχει χαθεί.

Γνωρίζεις κάποιον κι αισθάνεσαι ότι τον ξέρεις, υπάρχει μία σύνδεση μεταξύ σας. Σου εκμυστηρεύεται τον πιο μεγάλο του πόθο και λάθη που θα έκανε ξανά απ’ την αρχή. Παρόλο που έχει μοιραστεί τόσα μαζί σου, εσένα μέσα σου οι δαίμονές σου σού τρώνε τη σάρκα και σου κατασπαράζουν τα σωθικά, υπενθυμίζοντάς σου πως όλες οι σχέσεις είναι επιφανειακές, χωρίς βαθύ νόημα και συναίσθημα. Άλλωστε, έχεις γαλουχηθεί με το ότι –μικρές ή μεγάλες κινήσεις– μόνο οι πράξεις μετράνε κι όχι τα λόγια.

Στις σύγχρονες κοινωνίες ένα μέρος του πληθυσμού ανήκει σε διαφορετικές εθνικότητες, γεγονός που οδηγεί σε έναν ακόμη παράγοντα που είναι υπεύθυνος για την κρίση που περνάνε οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο ρατσισμός κάθε είδους, θρησκευτικός, φυλετικός και κοινωνικός, δημιουργεί ένα αίσθημα απομάκρυνσης κι αποξένωσης απ’ το κοινωνικό σύνολο.

Η ολοκλήρωση έρχεται με τη διαμόρφωση προσωπικής άποψης και δυνατοτήτων. Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος των πράξεών του. Μέσα απ’ την εσωτερική σύγκρουση βρίσκεται στο σημείο επανεκκίνησης. Οι εργοστασιακές μας ρυθμίσεις έχουν μπει σε τροχιά επαναφοράς. Είμαστε σε μία διαδικασία δημιουργίας ορίων κι άμυνας. Οι άμυνές μας πρέπει να υπάρχουν, αλλά να μην είναι θεόρατες, γιατί έτσι θα μας οδηγήσουν στη μοναξιά.

Αυτό μας βοηθάει να γίνουμε πιο επιλεκτικοί με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε, χωρίς αυτό να δικαιολογεί το γινόμαστε καχύποπτοι με αυτούς. Πρέπει να φτάσουμε στην προσωπική μας ολοκλήρωση. Είναι εκείνη η στιγμή που θα μάθουμε τι σημαίνει πραγματική ευτυχία, τι θα πει αγάπη, έρωτας, φλερτ. Έφτασε η ώρα να ξαναθυμηθούμε την παιδικότητα και την αθωότητα που είχαμε μικροί και την ελπίδα μας για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ο άνθρωπος πιστεύει στο τέλειο, κι αυτό κυνηγάει. Έχουμε βάλει ψηλά τον πήχη και με καθετί που δεν πλησιάζει στα standards μας, απογοητευόμαστε. Ευελπιστούμε να βρεθεί η ουσιαστική μας συνύπαρξη, το άλλο μας μισό, αλλά οι γύρω μας δε φαίνονται διαθέσιμοι να μας δώσουν την ουσία που ζητάμε. Προσμένουμε το αψεγάδιαστο, το τέλειο, το ιδανικά πλασμένο για εμάς, αλλά αυτό δεν υπάρχει.

Το τέλειο το φτιάχνουμε μόνοι μας, άλλωστε ο λόγος ύπαρξής μας, ο σκοπός μας στη Γη, είναι να δημιουργήσουμε κι όχι να κατακτήσουμε το επίπεδο της τελειότητας.